حقوق ویژگی های قرارداد حواله(۲)

[-pariya-]

عقد (قرارداد) حواله یکی از عقود معین در قانون مدنی ایران است؛ به این معنی که همه‌ شروط و ویژگی‌های آن در این قانون به‌طور اختصاصی ذکر شده است.

 

[-pariya-]

حواله به معنای انتقال دین از ذمه‌ شخصی به شخص دیگر است. قرارداد حواله یک روش پرداخت است که مواد 724 تا 733 قانون مدنی به آن اختصاص دارد.

 

[-pariya-]

به این مثال توجه کنید: کامیار مبلغ ۲۰ هزار تومان به سامیار بدهکار است. اگر کامیار این بدهی (دین) خود را به شایان حواله دهد و شایان ملزم شود که به جای کامیار ۲۰ هزار تومان به سامیار بپردازد، قرارداد حواله به‌وجود می‌آید.

به بیان دیگر حواله به معنای انتقال دین (بدهی) از شخص مدیون (کامیار) به شخص دیگر (شایان) است. (ماده ۷۲۴ قانون مدنی

 

[-pariya-]

در این قرارداد، برخلاف سایر قراردادها که معمولا در آنها دو طرف درگیر هستند، ما با سه طرف روبه‎رو هستیم: کامیار که بدهکار، مدیون یا محیل است و باید بخواهد که دین و بدهی خود را منتقل کند.

 

[-pariya-]

سامیار که طلبکار یا محتال است و باید بپذیرد که طلب خود را از شخص دیگر بگیرد و شایان که شخص سوم و محال‌علیه است که باید قبول کند که بدهی کامیار را بپردازد.

 

[-pariya-]

نکته‌ای که باید به آن توجه داشت، آن است که در این قرارداد فقط محیل نیست که تصمیم می‌گیرد و تا طلبکار نخواهد و موافق نباشد، قرارداد حواله شکل نمی‌گیرد. همچنان ‌که پذیرش و قبول محال‌علیه برای پرداخت بدهی ضروری است.

این نکته در ماده ۷۲۵ قانون مدنی بیان شده است که به موجب آن حواله محقق نمی‌شود؛ مگر با رضای محتال و قبول محال‌علیه