روانشناسی پایرومانیا

[وِیان؛]

"اختلالِ‌پایرومانیا"

 

[وِیان؛]

اختلال پایرومانیا یا جنون آتش افروزی Pyromania یک اختلال پاتولوژیک نادر است که با ایجاد مکرر آتش به صورت عمدی مشخص می شود. افراد مبتلا به اختلال پایرومانیا یا جنون آتش افروزی عمیقا تحت تأثير آتش و وسايل مرتبط با آن قرار می گیرند. آنها ممکن است هنگامی که آتش برافروخته می شود، احساس رضایت، رهایی از تنش یا اضطراب داخلی را حس کنند.

 

[وِیان؛]

علائم و تشخیص اختلال پایرومانیا
پایرومانیا می تواند در نوجوانان و بزرگسالان ایجاد شود و در مردان شایع تر از زنان است، هرچند که در هر دو جنسیت می تواند رخ دهد. این اختلال مخصوصا در افراد دارای معلولیت یادگیری و کسانی که مهارت های اجتماعی زیادی ندارند بسیار رایج است.

 

[وِیان؛]

با توجه به DSM-5، معیارهای تشخیصی برای جنون آتش افروزی عبارتند از :

- علاقه و اشتیاق برای برپا کردن آتش
- عمدا آتش را در بیش از یک مکان برپا می کند
- احساس هیجان زدگی و یا تنش قبل از ایجاد آتش و احساس تسکین یا لذت پس از آتش افروزی
آتش به دلایل ایدئولوژیکی برای پوشش دادن خشم یا انتقام و یا در نتیجه توهم ایجاد نمی شود
علت برپایی آتش با اختلالات روانی دیگر توصیف نمی شود

 

[وِیان؛]

علائم پایرومانیا عبارتند از:

- همراه داشتن بیش از حد وسایل غیر ضروری آتش زا نظیر فندک
- به وسیله آتش سوراخ هایی در پارچه و فرش ایجاد می کند
- تکه های کاغذ یا سایر مواد سوزانده شده در زباله دان یا در نزدیکی سینک و اجاق گاز یافت می شود

 

[وِیان؛]

علل اختلال پایرومانیا
اگرچه علت دقیق آن ناشناخته است ولی اختلال اغلب با ساير شرايط روانپزشکی مانند اختلالات خلقی يا مصرف مواد مخدر همراه است.

 

[وِیان؛]

از آنجا که یک اختلال نادر است، مطالعات بسیاری در مورد ریشه های آن انجام نشده است. برخی از تحقیقات، اختلال پایرومانیا را به اختلالات رفتاری ربط داده است؛ برخی از کارشناسان پیشنهاد کرده اند که بین چنین شرایطی ارتباط ژنتیکی وجود دارد.

 

[وِیان؛]

درمان اختلال پایرومانیا
با توجه به خطر بالای آسیب به خود و اموال و حتی مرگ، مهم است که بلافاصله بعد از تشخیص، درمان آغاز شود. جنون آتش افروزی اگر در دوران کودکی شروع شود معمولا تا بزرگسالی ادامه می یابد و به تنهایی و یا به وسیله مجازات متوقف نمی شود.

 

[وِیان؛]

.
درمان رفتاری شناختی می تواند برای درمان پایرومانیا استفاده شود. در این روش به فرد مبتلا آموزش داده می شود به احساس تنش خود توجه کند، دلایل ایجاد این اختلال را بفهمد، اثرات آن را درک کند و راه های جدید برای مدیریت احساسات را یاد بگیرد.
مشاوره خانوادگی می تواند به خانواده ی فرد کمک کند که این اختلال را درک کند و یاد بگیرد چگونه یک محیط امن را در خانه داشته باشند.