مجموعه اشعار پل ورلن

[رازآفرین]

آسمان بر فراز بام

چقدر آبی، چقدر آرام است!

درختی بر فراز بام

شاخه اش را می‌جنباند.

ناقوس در آسمان پیش چشم

آرام، آرام طنین می‌اندازد

پرنده ای بر درخت پیش چشم

آواز حزن انگیز خود را سر می‌دهد.

خدای من، خدای من! زندگی اینجاست

بی آلایش و آرام

این هیاهوی آرام بخش از جانب شهر می‌آید.

هان با تو هستم ! تو که همواره گریانی!

تو را می‌گویم هان!

چه کردی با جوانی خویش؟​

 

[رازآفرین]

در اندوه بیکرانه دشت

برف نا پایدار همچون

دانه های شن می درخشد

آسمان تیره گون است

و هیچ پرتوی در آن نیست

آدمی گمان می برد که

زیستن و مردن مهتاب را

با چشم خود می بیند

بلوط بنان بیشه های نزدیک

در میانه بخارات آب

به کردار ابرهای گران

موج بر میدارند

آسمان تیره گون است

و هیچ پرتوی در آن نیست

آدمی گمان می برد که

زیستن و مردن مهتاب را

با چشم خود می بیند.

ای زاغچه ی نفس بریده

وی گرگ های تن تکیده

از این بادهای استخوان سوز

باری چه به سر شده شما را؟

در اندوه بیکرانه دشت

برف نا پایدار همچون

دانه های شن می درخشد.​

 

[رازآفرین]

دل من گریان است

همچو باران که زَنَد بر سر شهر

آه این رخوت و این سستی چیست

که به ژرفای دلم راه گشود؟

ای صدای خوش نوای باران

بر سر خاک به روی هر بام !

بهر این دل که به حزن است عجین

ای ترانه، ای صدای باران !

این دل غمزده پر آشوب

بی سبب می‌گرید

راستی حرف جفاکاری نیست

آه این سوگ بود بی‌بنیاد؟

بد ترین درد دل من این است

که نمی دانم هیچ

خالی از عشق بدور از کینه

دلم اینگونه ز غم آکنده است !​

 

[رازآفرین]

دوستم داشته باش

که بی تو

هیچ نتوانم

هیچ نیستم…​