مجموعه اشعار پگاه احمدی

[~Fateme.h~]

پگاه احمدی

 

[~Fateme.h~]

نشسته ام ماه ، روی دستم نماز می خوانَد
پُشت
سیل ِ می ریزد
کاشی
صدا

 

[~Fateme.h~]

وَ در که مسجد را
با چادرهای پاره پشت ِ هوا می بَرَد
عکس های تاریخی
که از گلو خفه تر می شوند

 

[~Fateme.h~]

پُشت،
نیشابور ِ پاره می ریزد
نور آنقدر می چرخد ، می تابَد ، می پژمُرَد که می ریزد
وَ من آنقدر عاشق ِ این ماهوت ِ کهنه ام
که نمی دانم با این دست های جوان چکار کنم

 

[~Fateme.h~]

با این هوای رفته تا ته ِ حوض
با این پوشیه
که گوشه های رضاشاه می رود
زمان ِ گمشده در ساعتی که هرشب ، لال
لالایی ِ مرا خوانده ست
هر صبح ، کر،
بالای کرکره رفته ست !

 

[~Fateme.h~]

هوا
هوا که هرشب ، بیشتر گم می شود
صدا
صدا که لای درهای گرفته می گیرد
وَ شب که هرگز مرا به حال ِ دیوار ِ روبه رو نگذاشت !