حجاب یعنی پوشش؛ خداوند در قرآن کریم از مردان و زنان خواسته است که پوشش داشته باشند و حیا پیشه کنند. پوشش برای زنان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. کسانی که حجابشان را رعایت می کنند، نمی گذارند جامعه با بی حجابی و بد حجابی به بیراهه برود. شخصیت هر انسان را لباسی که بر تن دارد، نمایان می کند. چه بسا انسان لباسی بپوشد که تنگ و مجذوب باشد و قسمت هایی از بدنش را نمایان و شخصیت او را تخریب کند.
شهیدان چفیه بستند تا بسیجی وار بجنگند.
من چادر می پوشم تا زهرایی زندگی کنم!
آن ها چفیه را خیس می کردند تا نفس هایشان”آلوده شیمیایی” نشود
من چادر می پوشم تا از”نفس های آلوده”دور بمانم!
حجاب زینتی برای مردان و زنان می باشد تا ارزش های انسانی آن ها حفظ و حضور عفت و حیا در وجودشان پررنگ تر شود. حجاب پیوند محکمی با ” حیا ” دارد؛ هرچه حیا بیشتر باشد حجاب محکم و استوار است و عکس.
هرچه حیا کم تر باشد حجاب نیز کم تر و کم تر خواهد شد تا بر روح و شخصیت انسان نیز تاثیر خود را نمایان کند. حجاب، احترام به حرمت های الهی ست و چادر – حجاب برتر – پله ی بلندی است به یکتا معشوق عالم، به خدای مهربان.
حجاب ظاهری ، ریشه در عفاف درونی دارد. کسی که بخواهد پاک باشد ، ظاهر و باطنش را باید یکی کند. آنان که بی قید و لاابالی اند ، ولی می گویند :« دلت پاک باشد ! » نمی دانند که پاکی دل، در پاکی رفتار و متانت و وقار ، نمایان می شود و از دل پاک ، جز نگاه پاک برنمی آید.از کوزه همان برون تراود که در اوست. نمی توان پذیرفت که از کسی عفونت گناه به مشام برسد ، ولی مدّعی باشد که دلش پاک است.