چالش چهارمین هفته از چالش "شعر یک واژه‌ای"

[DLNZ]

درود بر تمامی شاعران خوش‌ذوق و هنرمند

با خوشحالی شما را به چالشی نو و خلاقانه دعوت می‌کنیم:

"چالش شعر یک واژه‌ای"

در این چالش، فرصتی داریم تا با یک واژه، دنیایی از احساسات و زیبایی‌ها را به شعر درآوریم.

شاعران باید بر اساس این واژه، قالب و مقدمه، شعری بنویسند.

واژه، قالب و دیباچه جدید این هفته:

واژه: دریچه
قالب: قطعه
دیباچه:
گر دریچه قلب من دردی شده اصلا نپرس
غم نگو از آن دل تسکین دهد جان مرا
پس به تنهایی زدی حرفش نباید گفت شد
آخر این مرهم چه باشد دست تو بر دست ما
گفتی از یار محبت بر دریغش ناله‌ای
همچون شیطان را رفیقی بر زدی آه جفا
هر دعایش می‌کنی امشب به نغمه وا شده
بر دریچه وا نهان شاید شده یاد خدا
پر به پرواز آمده‌ای بنده دور آمده
توبه‌ای از آن عشق گویی ملک را با صدا
لب شده شیرین سخن آن خنده‌ای را با صفا
دل شده از خوب و نیک حسن کمالش را بنا


قوانین چالش:
- هر هفته یک واژه به عنوان موضوع چالش اعلام می‌شود.

- شاعران باید شعری بنویسند که این واژه در آن استفاده شده باشد.

- اشعار باید بین 4 تا ۶ بیت باشند.

- اشعار باید در همین تاپیک ارسال شوند.

- اشعار توسط تیم مدیریت بررسی و بهترین شعر انتخاب می‌شود.

- اشعار باید حداکثر تا پایان هفته جاری ارسال شوند.

جوایز:
- ۲۰۰ لایک
- بهترین تکمیل به عنوان شعر برتر هفته معرفی خواهد شد.

* لطفاً از ارسال اسپم خودداری کنید.

با آرزوی موفقیت و خلاقیت برای همه‌ی شما
[تیم تالار شعر]​

 

[Atilla]

گر که چون باز می‌شود دریچهٔ‌قلبم،
شیشه‌های غم ز کار آید شکست.
دل به دلبر خوش نماید رازها،
همچو پروانه به گل باشد نشست.

شام تاریک به فنای روز نو
صبح عاشق به طلوع دل پرست

باز‌‌گردد این دریچه به امید
شادمانی از درون دل به‌دست.

 

[2Lady Atrisa]

دریچه‌ای گشوده به سوی آسمان

نوری که می‌تابد، امیدی به جان

بگذار تا نسیم، دل‌ها را نوازد

دریچه‌ای به عشق، دنیایی بسازد

چشم‌انداز زندگی، در قاب آن

گفت‌وگویی با دل، در سکوت جان

دریچه‌ای به عالم، رازهای نهان

گشوده بر دل، قصه‌های کهن

هر بار که می‌نگرم، یاد تو زنده

دریچه‌ای به یاد، عشق بی‌پرده

در این فضا، احساس پرواز می‌کنم

دریچه‌ای به فردا، با دل شاد می‌کنم

 

[Extreme]

متاسفانه دلنازجان با دیپاچه‌ی ارائه شده، می‌تونم برای غم شاعرهای ایران و جهان گریه کنم.

نگاهت دیدم و سر برنگرداندم که رسوایی کنی من را
جهان از غم لبریز شد، ستوه آمد دلِ تنگ را

بگفتی کز چه رازی زین سبب دوری بجویی تو
بگفتم سخت بُوَد عاشق شدن، اهل مدارا را

باز گفتی بر تو سهل آید پس از من، زان گویی رو
بگفتم سهل آید این دریچه گر کند خاموش، یارِ ناشکیبا را

باز گفتی می‌روم، یادِ تو اما می‌برم با خود
بگفتم می‌کشی با رفتنت، امیدِ فردا را

شعر دوم:
ای دریچه، راه باریک امید از دل شب
باز کن بر من گذرگاهی به نور و تاب و تب

خسته‌ام از بندِ ظلمت، از سکوتِ خالیِ یاس
در نگاهت دیدم رویای پرواز و خلاص

هر نسیمی که گذر کرد از کنارِ قابِ تو
با خودش آورد عطری از جهانِ نابِ تو

ای دریچه، آسمان از تو هویدا می‌شود
هرکه دل بر تو زند، با تو شیدا می‌شود

 

[ممد صنوبر]

هر چه گوید از فراقت ای نسیم خوش خبر
چشم ما در انتظار است توتیایی بر رسان

گر دریچه عمر ما بود و گذشتش بی صفا
ما دریغ نور جانیم چلچراغی بر رسان

همت دیده امیدیم و چه بودش درد ما
بر تو تسکین و دوایی تو همایی بر رسان

پاک بودیم و دعایی دست بر سوی خدا
سجده کردیم و رکوعی یار خاکی بر رسان

دجله ای در عالم عشقی فزونی می کند
پس دریچه قلب ما بود و رهایی بر رسان

ای که خالق می دمد آتش به جان ما بسی
هر چه آمد بر سر آمد تو امانی بر رسان

 

[سایه مولوی]

چشمان تو دریچه دنیای من شد
هرتار مویت قصه‌ای دراز دارد
یک آسمان حور و ملک حیران تو شد
حتماً خدا در خلقتت یک راز دارد
حال دلم با دیدنت ضربالمثل شد
تقصیر دل چیست که نگاهت راز دارد
چشمان تو سرچشمه صدها غزل شد
هر واژه از نامت هزار آواز دارد