معرفی کتاب کتاب «پرندگان خارزار»: داستان عشق ممنوعه

[Trodi]

مک‌کالو» به خاطر خدمات ارزشمند خود به زادگاهش، «نشان افتخار استرالیا» را در سال 2006 دریافت کرد. دولت استرالیا همچنین در سال 1997، نام او را در فهرست «صد گنجینه ملی در قید حیات» قرار داده بود. اما همان‌طور که خود «مک‌کالو» در مصاحبه هایش و به شکل ویژه در کتابی به نام «زندگی بدون لحظات کسالت‌آورش» در سال 2011 آشکار کرده بود، چیزی که به نظر دیگران، احساسی قدرتمند از اعتماد به نفس جلوه می کرد، در حقیقت نتیجه‌ی تجربه‌ی رنج هایی بزرگ بود.

 

[Trodi]

«کالین مارگارتا مک‌کالو» در سال 1937 و در ایالت «نیوساوث ولز» در استرالیا به دنیا آمد. او از خانواده‌ای مهربان و صمیمی بی‌بهره بود: پدرش، کارگری دوره‌گرد و تندخو بود و مادرش نیز، زنی نه‌چندان احساساتی. پدر و مادر مدام با هم دعوا می کردند. «مک‌کالو» پس از مرگ پدرش در دهه 1970 گفت که مشخص شده بود پدرش به شکل همزمان، «حداقل دو همسر دیگر» نیز داشته است. «کالین» و برادر کوچکش، «کارل»، که هر دو بچه هایی باهوش، حساس و کتابخوان بودند، وادار شدند که دوران کودکی خود را در چنین شرایط سختی بگذرانند.

 

[Trodi]

در اواخر دهه 1960، «مک‌کالو» پس از کار کردن در بیمارستانی در لندن، به عنوان دستیار پژوهش های نوروفیزیولوژی در دانشکده پزشکیِ «یِیل» مشغول به کار شد. او که متوجه شده بود حقوقش کمتر از همکاران مذکرش بود، تلاش کرد تا منبع درآمد دیگری را برای خود به وجود آورد.

 

[Trodi]

«مک‌کالو» در مصاحبه‌ای با ژورنال California Literary Review در سال 2007 بیان کرد: «من عاشق نوروفیزیولوژی هستم، اما نمی خواستم به زنی هفتاد ساله و مجرد در آپارتمانی با آب سرد و با یک چراغ شصت واتی تبدیل شوم، می توانستم ببینم که آینده‌ام همین‌گونه خواهد بود.»

 

[Trodi]

او که از دوران کودکی به نویسندگی علاقه داشت، به سراغ ماشین تحریر خود رفت. نخستین رمان «مک‌کالو»، کتاب «تیم» که به رابطه‌ی عاشقانه‌ی زنی میانسال و شاغل با مردی جوانتر و دچار به معلولیت ذهنی می پردازد، در سال 1974 با بازخوردهای مثبت اما فروش اندک به چاپ رسید.

 

[Trodi]

در سال 1970، همکار «مک‌کالو» در «یِیل»، «اریک سگال»، با رمان خود به نام «داستان عاشقانه» به موفقیتی خیره‌کننده دست یافته بود. «مک‌کالو» با الهام گرفتن از این موفقیت، با تعدادی از دانشجویان «یِیل» گفت‌وگو کرد تا دریابد که آن ها چه چیزی را در مورد این رمان دوست داشتند. پاسخ های آن ها—رابطه عاشقانه، کاراکترها، و پیرنگ—با پیشینه‌ی خود «مک کالو» ترکیب شد و داستان «پرندگان خارزار» را به وجود آورد.

 

[Trodi]

لحظه‌ای در ایوان توقف کرد تا «جک» را به یک اردنگی و «باب» را به یک توسری مفتخر کند: «کثافت های بیکار! لااقل بروید و در شکستن هیزم به «فرانک» کمک کنید. پیش از این که مادر میز شام را بچیند، باید این کار را انجام دهید وگرنه پوستتان را می کَنم!» با تکان دادن سر به زنش که در کنار اجاق گاز مشغول کار بود،

 

[Trodi]

سلام کرد؛ ولی او را نبوسید و در آغوش نگرفت، چرا که عقیده داشت نشان دادن محبت میان زن و شوهر فقط باید در تنهایی باشد. چکمه هایش را درآورد و «مگی»، دمپایی هایش را جلوی پایش گذاشت. پدر که هر بار با دیدن دخترش، احساسی از شگفتی را تجربه می کرد، مثل همیشه به او لبخند زد.—از کتاب «پرندگان خارزار» اثر «کالین مک‌کالو»

 

[Trodi]

«مک‌کالو» قبل از انتشار کتاب تصمیم گرفت به لندن برود و در رشته‌ی پرستاری تحصیل کند. او اما بعد از انتشار رمان متوجه شد که این کار برایش امکان‌پذیر نیست. «مک‌کالو» در مصاحبه با «نیویورک تایمز» در سال 1977 بیان می کند: «به نظرم بیمار از این ایده استقبال نخواهد کرد که یک پرستار میلیونر، لگنِ زیرش را جابه‌جا کند.»

 

[Trodi]

«کالین مک‌کالو» که در سال 2015 درگذشت، در طول سال ها با این پرسش مواجه می شد که نظرش در مورد سریال اقتباسی از رمان «پرندگان خارزار» چیست—سریالی که بیش از صد میلیون مخاطب را به خود جذب کرده بود. پاسخ او به این پرسش، نشانگرِ صراحت و گزندگیِ همیشگیِ صحبت های او بود. «مک‌کالو» در سال 2000 به مجله People گفت: «اصلا از سریال خوشم نیامد. کاملا بی‌معنی بود.»