مجموعه اشعار کلیم کاشانی

[za-wrde]

پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت

ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت

وضع زمانه قابل دیدن دو بار نیست

رو پس نکرد هرکه ازین خاکدان گذشت

در راه عشق، گریه متاع اثر نداشت

صد بار از کنار من این کاروان گذشت

حبّ‌الوطن نگر که ز گل چشم بسته‌ایم

نتوان ولی ز مشت خس آشیان گذشت

طبعی به هم رسان که بسازی به عالمی

یا همّتی که از سر عالم توان گذشت

مضمون سرنوشت دو عالم جز این نبود

کان سر که خاک راه شد از آسمان گذشت

بی دیده راه اگر نتوان رفت، پس چرا

چشم از جهان چو بستی ازو می‌توان گذشت؟

بدنامی حیات دو روزی نبود بیش

گویم کلیم با تو که آن هم چه‌سان گذشت:

یک روز صرف بستن دل شد به آن و این

روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت​

 

[za-wrde]

آزادگی ز منّت احسان رمیدن است

قطع امید، دست طلب را بریدن است

بحری است زندگی که نهنگش حوادث است

تن کشتی است و مرگ به ساحل رسیدن است

امیّد کام یافتن از روزگار ما

فکر گلاب از گل اختر کشیدن است

سیر ریاض عالم جان با حجاب تن

گلزار را ز رخنۀ دیوار دیدن است

در دور ما، ز خسّت ابنای روزگار

دشوارتر ز مرگ، گریبان دریدن است

در کوی دوست خاک‌نشینی ز حد گذشت

ای تیغ جور، نوبت در خون تپیدن است…​

 

[za-wrde]

تا دیده باز شد به جهانم، جهان گذشت

تیر شهاب خاطره ها از کمان گذشت

تا خواستم به مدرسه عشق رو کنم

دوران درس و مرحله امتحان گذشت

بد نامی حیات دو روزی نبود بیش

آن هم به تو گویم چند سال گذشت

یک روز صرف بستن دل شد از این و آن

روز دگر به کندن دل از این و آن گذشت​

 

[za-wrde]

آرزو

آرزو در طبع پیران از جوانان هست بیش

در خزان،یک برگ چندین رنگ پیدا می کند.
​

---

غم

مجنون به ریگ بادیه ،غم های خود شمرد

یاد زمانه ای که غم دل حساب داشت.
​

---

سازش

طبعی به هم رسان که بسازی به عالمی

یا همتی که از سر عالم توان گذشت.​

 

[za-wrde]

روشندلان

روشندلان،فریفته ی رنگ و بو ،نیند

آئینه،دل به هیچ جمالی نبسته است.
​

---

آه

تا ز دل آهی کشیدم ،جمله دل ها درگرفت

باد بود،از آتش یک خانه ،چندین خانه سوخت.
​

---

گریه

بعد عمری که به خواب منِ بیدل آمد

گریه آبی به رخم ریخت که بیدار شدم.​

 

[za-wrde]

باطن

باطنش،همچو پشت آینه بود

ظاهر هر که صافتر دیدم.
​

---

پختگی

باشد نشان پختگی،افتادگی،کلیم

آن میوه نارس است که بر دار مانده است.
​

---

آغاز و انجام

ما ز آغاز و ز انجام جهان ، بی خبریم

اول و آخر این کهنه کتاب،افتاده است​

 

[za-wrde]

گل

سیر گلشن کردی و گل،غنچه شد بار دگر

بس که از شرم جمالت،دست پیش رو گرفت
​

---

جهت

این همسفران،پشت به مقصود،روانند

شاید که بمانم،قدمی پیش تر افتم
​

---

راز


گر ز غمت شکست دل ، راز تو فاش کی شود

گنج نهفته تر شود ، خانه اگر خراب شد.​