ایده کمپ ایده‌پزی | ساختن هفته با نظم و نوشتن

[-pariya-]

 

[-pariya-]

کمپ ایده‌پزی برای افرادی‌ست که دوست دارند با انتشار ایده‌های مفید و الهام‌بخش دنیا را به جای بهتری تبدیل کنند. شاید انتشار مطالبمان در اینترنت آن هم به امید تغییر جهان تصوری مضحک به نظر بیاید

 

[-pariya-]

،اما ما چنین توقعی نداریم، ما معتقدیم با کوشش برای انتشار ایده‌های نو می‌توانیم از خودمان فرد بهتری بسازیم، و شاید این بهترین کاری باشد که برای بهبود دنیا از دستمان برمیاید، یعنی بهتر ساختن خودمان.

 

[-pariya-]

چقدر نویسنده‌ایم؟ آیا به قدری که ادعا می‌کنیم به دنیای نوشتن نزدیکیم؟

برچسب نویسنده بودن بسیار وسوسه‌انگیز است، دلمان می‌خواهد با نوشتن اولین دلنوشته‌هایی که در پیج اینستاگرامی‌مان منتشر کرده‌ایم و ۱۴۸۳ لایک هم دریافت کرده،‌ ورود مفتخرانه‌ی خودمان به دنیای نویسندگی را اعلام داریم. اما آیا نوشتن صدها دلنوشته از ما نویسنده می‌سازد؟

 

[-pariya-]

بگذارید این یادداشت را با اندیشیدن به این پرسش بیاغازیم: چقدر مثل یک نویسنده فکر می‌کنیم؟

همانقدر که برای یادگیری اصول و تکنیک‌های نویسندگی زمان می‌گذاریم، باید به نگرشمان نسبت به کار نوشتن توجه کنیم و مدام تفکراتی که نسبت به نویسندگی و نویسنده بودن خود داریم را بسنجیم:

 

[-pariya-]

چی شد که به نوشتن علاقه‌مند شدم؟»

«چرا نوشتن برای من مهمه و چرا دارم انجامش می‌دم؟»

«هدفم از فعالیت در دنیای نویسندگی چیه؟ می‌خوام با نوشتن به کجا برسم؟»

«آیا چیزهایی که در حال حاضر می‌نویسم، بهم کمک می‌کنه به این هدف برسم یا نه؟»

 

[-pariya-]

نوع تفکر ما نسبت به نوشتن، احساسی که به آن داریم را می‌سازد. همین احساس است که ما را به ورطه‌ی تصمیم‌گیری می‌کشاند،‌ برای مثال: فکر می‌کنیم بد می‌نویسیم و یادداشت‌های ما بی‌ارزش هستند. احساسی که از این نوع تفکر به ما دست می‌دهد ملغمه‌ای از ناامیدی، غم و ترسی‌ست که در نهایت موجب می‌شود تصمیم بگیریم نوشتن را کنار بگذاریم.

 

[-pariya-]

یا برعکس، می‌توانیم این گونه بیندیشیم که در این لحظه نوشته‌هایمان چندان رضایت‌بخش نیست اما به‌مرور که جلوتر می‌رویم، با کتاب‌های بیشتری که می‌خوانیم و صفحه‌های بیشتری که سیاه می‌کنیم،‌ کارمان بهتر می‌شود. احساسی که از این نوع تفکر در ما بیدار می‌شود، طیفی از امیدواری، شادی و انگیزه‌ی ادامه دادن است. در نتیجه تصمیم می‌گیریم همچنان کنار نوشتن باقی بمانیم.

 

[-pariya-]

چرا می‌نویسیم؟
هرچه دقایق بیشتری از روز را به نوشتن اختصاص دهیم متوجه می‌شویم بیش از پیش در معرض قضاوت نوشته‌هایمان قرار می‌گیریم. کاملن طبیعی‌ست؛ موضوع ۰ و ۱ است. اگر ننویسیم یا کم بنویسیم،‌ چیزی برای سنجش کار خود نداریم. اما اگر یادداشت‌های زیادی از ما وجود داشته باشد، ابزار سنجشمان را به راحتی عَلَم می‌کنیم. اما چگونه از دل این محاکمه‌های شخصی طوری بیرون بیاییم که از نوشتن بازنمانیم؟

 

[-pariya-]

جولیا کامرون در کتاب حق نوشتن می‌گوید: «نوشتن برای من بسیار سعادت‌بار است. من همیشه این کار خوب را خوب انجام نمی‌دهم، نیازی هم ندارم،‌ اما انجام دادنش را لازم دارم. رضایت بزرگ و ساده‌ای در این کار است مثل نشستن کنار یک دوست واقعی.»