دلنوشته {گش دالنجه} اثر•aryana elhaei کاربر انجمن رمان بوک•

[ragazza della notte]

نام اثر: گش دالنجه*
نویسنده: aryana elhaei badeyri
ژانر: درام، تراژدی
عضو گپ نظارت ادبی اول
مقدمه:
به رفتنت می‌نگرم و قلب خونینم را برای قدم‌های استوارت فرش قرمز می‌کنم.
می‌روی و انگشتان پینه بسته‌ام بار دیگر قلم به دست می‌شوند.
می‌روم و خاطرات ذهنِ دلِ آشفته‌ام را در برگ‌های در حال سوختن جا می‌گذارم.
چه کسی قرار است نام دفتر را بخواند؟

---

گش دالنجه: به معنای قلب آشفته که ترکیبی از کلمات پارسی« گش» و لغت نامه بختیاریکا« دالنجه»

 

[Me~]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[ragazza della notte]

***
امروز نُه روز به رفتنش مانده. خرده‌های قلبم زیرِ کارتن‌های اثاثیه‌اش ریزتر از پیش می‌شوند. حتی مرغ‌های نشسته بر روی دستان چروکیده‌ی بلندقامتان باغ هم، سکوت را بر ابراز ناله‌های اندوهگین ترجیح می‌دهند. من هم از موهایم به دور خودم لانه‌ای می‌سازم تا در روز رفتنش لانه را با آتش مزین کنم. عشقش به من همانند رهگذر از کوچه، گذرا بود و قلبم برایش بازیچه.

 

[ragazza della notte]

***
روز هشتم قبل از رفتنش. امروز دلم را صدپاره کرد؛ اما چه کنم که نخ و سوزن هم در دستان خودش بود. می‌گفت:« اصول دل کندن این است، دل شکستن.» چه کنم که کلنگ هم اگر دلم را خرد کند، چسب فوری نگاهش دلم را سر و سامان می‌دهد. دلم را گفتم:« در این چرخه چه دیدی که نمی‌کَنی؟»
گفت:« اصول عشق را! شاید نبینی اما مجنون دوباره شدی.»

 

[ragazza della notte]

***
روز هفتم. باز از خانه بیرون زدم. نمی‌توانستم پر کشیدن جان از بدنم را به تماشا بنشینم. چند وقتی بود ضربان‌های مغزم کمتر شده‌بود. خیلی چیزها را به خاطر نمی‌آوردم. اگر بشود گفت خاطراتمان خیلی چیزها هستند... پس خیلی چیزها را به خاطر دارم و خودِ قبل از او را فراموش کردم. گمان کنم اصلاً وجود نداشته. کاش راهی داشتم که قبل از« او» هم وجود داشته‌باشم تا بعد از آن هم بمانم.

 

[ragazza della notte]

***
روز ششم قبل از مردن. دروازه‌های قلبم تکه‌تکه شده و به روی زمین ریخته شده‌بود. آینه هم نگاهم را پاسخ نمی‌داد. از اکسیژن پرسیدم:
- می‌بینی‌اش یا نه؟
جوابی دریافت نکردم. صدایی به درون حلقه‌های آویزان به گوش‌هایم، پیچید. صدایش را که گوش دادم، دیدم بی‌راه هم نمی‌گوید؛ شاید من هم باید به سراغ یار دیرینه‌ام، تیزیِ مورد علاقه‌ام بروم.

 

[ragazza della notte]

***
روز پنجم. به دیوار سرد تکیه داده‌ام و ثانیه‌ها را می‌شمارم؛ اما نمی‌دانم چرا ثانیه‌ها از یک فراتر نمی‌روند. صدای نفس‌هایش را نمی‌شنوم... او همیشه همین اندازه در سکوت و سکون به سر می‌برد؟ نه؛ یادم می‌آید زمانی پر از شور زندگی بود؛ اما حالا هر اندازه بیشتر بنگرم، بیشتر به تهی بودنش پی می‌برم. او به اندازه خلاء پر و خالی است و من هر لحظه بدون اراده بیشتر به درونش کشیده می‌شوم.

 

[ragazza della notte]

***
روز چهارم، یک روز قبل از شمارش معکوس. امروز دیوار نمناک را خونین دیدم. هرچه به اطراف نگریدم تا تو را بیابم چیزی نیافتم و آن‌گه بود که مشعرم به کار افتاد و قلبم درک کرد که این لک‌های آلبالویی‌رنگ، همه از مشت‌های من خارج شده. نگاه لرزانم را به دستانم انداختم و دستان نیلی‌رنگم را به تماشا نشستم که چگونه بی‌پناه می‌لرزند و دستان تو نیستند تا آرامشان کنند.

 

[ragazza della notte]

***
روز سوم، شروع شمارش معکوس. امروز دست‌هایم را آتش زدم. در بیمارستان همه‌اش مرا ملامت می‌کردند که چرا. آخر آنان که نمی‌دانستند دستانم جانش بود، من هم آتش زدم به جانش. فقط نمی‌دانم چرا با وجود شادی‌ام، اشک‌هایم سرازیرند؛ شاید قلبم از آسیب رساندن به خودم بی‌زار بود، شاید هم از آسیب رساندن به جان عزیزش. هرچه بود، دیگر من در حال تمام شدن بودم.

 

[ragazza della notte]

***
تنها دو روز به روز موردنظر مانده. امروز نشانه‌های رفتنش بیشتر از پیش در چشمم بود، در آیینه‌ی اتاق، در آیینه‌ی هال، در آیینه‌ی روشویی... همه‌جا. به هر آیینه‌ای می‌نگریدم، کسی را می‌دیدم که نمی‌شناختمش. کمی خوف برم داشته‌بود. نتیجه هراسم هم شد بیمارستانی که دستانم را باندپیچی کردند. مدام سین‌جیمم می‌کردند که «چرا؟» آنها که ندیده‌بودنش، هرچه هم توضیح می‌دادم، نمی‌خواستند درک کنند.