مجموعه اشعار یوسف محقق

[mobina01]

اشعار یوسف محقق​

 

[mobina01]

پا بـہ پایت عاشقانہ این همہ راہ آمدم
غافل اما همچو یوسف بر لبِ چاہ آمدم

قالبِ احساسِ من را دیدے و بَہ بَہ زدی
مثلِ زاغے سادہ دل سمتِ تو روباہ آمدم

عاشقے بودم ڪہ با چشمانِ تو شاعر شده
چشمِ خودرا بستے و بیراہ و همراہ آمدم

آمدم شاید مرا باعشقِ خود تسڪین دهی
چون گدایۍبودم وپیشِ تو من شاہ آمدم

با من و عشقم همیشہ از جدایے دَم زدی
من بـہ یادِ عشقِ پاڪم با تـو ڪوتاہ آمدم

راهِ تو از مـن جـدا شد رفتے و تنها شدم
تا بہ خود من آمدم دیدم ڪہ گمراہ آمدم

نقطـهٔ ضعفِ مـرا فهمیدے از روزِ نخست
من ولے با چشمِ بازم در ڪمین گاہ آمدم

 

[mobina01]

تا نگاهم می کنی ،حالم پریشان میشود

قطره های ِاشک من،از دیده غلتان میشود

زُل به رویم میزنی، کلی خجالت میکشم

دست و پاهایم مثال ِ بید ، لرزان میشود

شاخه ها از شوق دیدارت، زبان وا میکنند

غنچه هاکف میزنند،گلبرگ رقصان میشود

چون صدایم میکنی ،روحم هوا پر میزند

مردم چشمم ،به زیر پلک ، پنهان میشود

بَسکه آن لبهای ِتو، قندوشکر پاشیده است

حتم ِ این دارم شکر، اهدا به لبنان میشود

پا به هر جا می گذاری،صد گِرِه وا میکنی

بلبل ِ در لک فرو ، فورا غزلخوان میشود

شاعران در وصف ِموهایت،غزلها گفته اند

تاری از موهای ِتو، صدجلد دیوان میشود

در رکابت مانده ام ، باشی به همراهم اگر

دردِ بی درمان ِ من ،یکباره درمان می‌شود

 

[mobina01]

بَه بَه بِه تو و چاله ی ِ درکنج ِ لبانت
آن خط ِ لب و قرمزیه ِ دور ِ دهانت

من عاشق ِچشمان ِتوهستم گل ِنازم
حیران ِ رخ ِ ماه و دو ابروی ِکمانت

ای ناب ترین برگ ِ گل ِ باغ ِ بهارم
جانم بِه فدای همه ی ِ نام ونشانت

من شکر ِخدا می کنم از بودن ِبا تو
قربان دوچشمان ِقشنگ ومژهِ گانت

گل ها همه ازدیدن ِتو غرق ِخجالت
ایکاش که هرگز نرسد فصل ِخزانت

برخیز وبچشمان ِمن ِخسته نظر کن
شاید شود آرام دو چشم ِ نگرانت

هرگز ندهم تاری از آن موی ِتورا من
بر سیم و زر و ملکیت ِ هردو جهانت

احساس دلم را به تو ابراز نمودم
اکنون تو بگو با دل ِمن راز ِ نهانت