ضرب‌المثل یک بار جستی ملخک، دوبار جستی ملخک، اخر به دست آمدی ملخک.

[BARAN_KH_Z]

بسم الله الرحمن الرحیم

 

[BARAN_KH_Z]

یک بار جستی ملخک، دوبار جستی ملخک، آخر به دستی ملخک، را معمولا برای افرادی به کار می‌برند که دائما در حال فرار از مواجه شدن با عواقب کارهای خطای خود هستند و خیال می‌کنند که این کارها زرنگی محسوب می‌شود.

 

[BARAN_KH_Z]

معنی ضرب المثل یک بار جستی ملخک

• تذکر دادن به شخصی که به صورت مکرر کار اشتباهی را انجام میدهد و تاکید بر آن که بالاخره گیر می‌افتد.

• این ضرب المثل زمانی به کار می‌رود که فردی کار خطرناکی را چندین بار تکرار می‌کند و از آن مهلکه جان سالم به‌در میبرد و شخص دیگر از عاقبت گیر افتادن، به او هشدار می دهد.

• تکرار اعمال و رفتار غیر متعارف و ناهنجار که منتهی به آسیب رسانی به چیزی شود.

 

[BARAN_KH_Z]

داستان ضرب المثل یک بار جستی ملخک، دوبار جستی ملخک، آخر به دستی ملخک
در عهد پادشاهی روزی یک زن به حمام رفت، اتفاقاً زن رمال‌باشی پادشاه در حمام بود و آن زن آمد و رختش را پهلوی رخت ‏او بیرون آورد و وارد حمام شد. زن رمال شاه از حمام بیرون آمد و گفت: “این رخت کیست؟” گفتند: “این رخت فلان زن ‏است”. گفت: “بریزید توی آب.” رخت آن زن بیچاره را به دستور زن رمال به آب ریختند.

 

[BARAN_KH_Z]

چون آن زن از حمام بیرون آمد و ‏دید دلش سوخت و کینه آن زن را به دل گرفت و هر طور بود به خانه برگشت. شب شد. شوهرش به خانه آمد زن به او گفت: ‏‏”از فردا سر کار نرو!” شوهرش گفت: “چرا؟” گفت: “پس چکار کنم؟” زن گفت: “فردا یک کتاب رمالی ‏می‌گیری و فال‌بین و رمل‌تران میشی”.

 

[BARAN_KH_Z]

شوهر گفت: “چرا؟” گفت: “میخوام شوورم رمل‌تران باشه.” مرد گفت: “باشه فردا صبح میرم و رمالی بلد میشم” اما درواقع به کار خودش ادامه داد و به آموزش رمالی نمی‌رفت.‏

 

[BARAN_KH_Z]

اتفاقاً در آن روزها یک شب خزانه و اموال شاه را دزدیدند. شاه به رمالش رجوع کرد و گفت: “خب باید رمل بترانی و بگی که ‏اونا کجا هستند و کی‌ها هستند؟” رمال هرچه رمل انداخت و به این گوشه و آن گوشه دنیا ‏چیزی دستگیرش نشد، عاقبت گفت: “قبله عالم به سلامت باد چیزی به نظرم نمیاد!” شاه بسیار خلقش تنگ شد. رمال گفت: ‏‏”سرور من خداوند وجود شما رو حفظ کنه غمین مباشید، شما می‌تونین از رمال‌های شهر کمک بگیرین”

 

[BARAN_KH_Z]

شاه همین کار را کرد و رمال‌های شهر را به حضور پذیرفت، آن زن هم شوهرش را وادار کرد برود. شوهر گفت: “ای زن من ‏چیزی بلد نیستم”. گفت: “اینی که بلدی بگو”. شوهر آن زن هم رفت پیش شاه، هیچکدام از رمال‌ها نتوانستند کاری از پیش ‏بردارند. اما چون نوبت شوهر آن زن رسید گفت: “فدایت شوم چهل روز مهلت میخوام” شاه گفت: “باشد”.‏

 

[BARAN_KH_Z]

آن مرد به خانه برگشت و گفت: “ای زن تو این خاک را بر سر من کردی در این چهل روزی که مهلت گرفته‌ام اگر دزدها را ‏پیدا نکنم مجازات خواهم شد”. زن گفت: “غصه نخور خدا بزرگه” چون که خودش او را وادار کرده بود دلداریش می‌داد. شوهر ‏به زن گفت: “خب حالا چطور حساب این چهل روز را نگه داریم؟” زن گفت: “چهل تا خرما می‌خریم و در خمبه‌ای می‌‌گذاریم، ‏هر شب یکی از آنها را می‌خوریم وقتی که نزدیک باشد چهل روز تمام شود برمی‌داریم و فرار می‌کنیم”.

 

[BARAN_KH_Z]

از قضا دزدها هم چهل ‏تن بودند. که را بخت و که را اقبال؟… حالا خودمانیم خوبست بخت هم که می‌آید این‌جوری بیاید.‏

باری چهل تا دانه خرما خریدند و در یک خمبه گذاردند. شب اول شوهر گفت: “ای زن یکی از خرماها را بردار و بیا که تو این ‏آب را دستم کردی”. از آن طرف دزدها می‌توانستند که کار به چه کسی واگذار شده رئیس‌شان به پشت بام اتاق او آمد و از ‏سوراخ سقف اتاق ناظر کارهای او بود و به حرف‌هاشان گوش می‌داد.