ایده ۴ تکنیک رمان عاشقانه

[-pariya-]

کمتر کسی پیدا میشه که تا حالا یه بار در زندگیش داستان عاشقانه نخونده یا ندیده باشه. دیر یا زود همه ما احساس عاشق شدن رو در زندگیمون تجربه کردیم یا خواهیم کرد. استقبال خواننده‌ها از رمان یا داستان عاشقانه و ملموس بودنش باعث شده که بسیاری از نویسنده‌ها این باور رو داشته باشن که نوشتن رمان عاشقانه یه فرصت خوب به حساب میاد. درسته ولی نه به این سادگی!

.

 

[-pariya-]

بسیاری از نویسنده‌های تازه کار فکر می‌کنن که اگه یه داستانی بنویسن که در اون یه رابطه عاشقانه بین دو تا کاراکتر وجود داشته باشه و رابطشون اتفاق مرکزی داستان باشه به جمع نویسنده‌ها یا رمان‌نویس‌های عاشقانه راه پیدا کردن. راه که پیدا می‌کنن ولی به جمع عاشقانه نویس‌های بی سر و ته اینستاگرامی

 

[-pariya-]

نگاه ساده انگارانه به این ژانر باعث شده با حجم زیادی از رمان‌های عاشقانه روبرو بشیم که بیشتر احساس انزجار خواننده‌هارو از رابطه کاراکترها برانگیزه تا همذات پنداری. درست مثل موقع‌هایی که در یه جمع دوستانه نشستیم و دو نفر به صورت خیلی چندش وار دارن دل میدن و قلوه می‌گیرن، بدون توجه به اینکه این سبک مناسب اتاق خوابه تا وسط جمع! بسیاری از نویسنده‌های تازه کار هم این ‌های خصوصی رو علنی می‌کنن و به بار سنگین نوشته‌های بی‌مصرف عاشقانه اضافه می‌کنن.

 

[-pariya-]

از میان خواننده‌های جدی ادبیات، خیلی از انتلکت‌ نماها هم هستن که به کل خط می‌کشن روی ژانر عاشقانه و همه رو با یه چوب می‌رونن. از دید اونا این سبک خیلی سبک و دم دستی‌تر از اونه که بخواد نقد بشه. اگه داستانی پیام فسلفی یا روانشناسی سنگینی پشتش نباشه، به کل از لیست علاقه هاشون خط می‌خوره و اصلا افت داره که راجع بهش بنویسن. اگه باور نمی‌کنید نظرشون رو درباره رمان‌های جین آستین بپرسید. من پرسیدم و گفتن: «این رمان‌های عاشقانه به درد تینیج‌ها می‌خوره!»

 

[-pariya-]

ولی آیا واقعا نوشتن رمان عاشقانه باعث افت کلاسه؟‌ اصلا رمان عاشقانه‌ای هم داریم که جدای لذت همذات پنداری بیولوژیکی در ما لذت هنری رو هم روشن کنه؟

جواب کوتاهش بله هستش و جواب بلندترش رو در ادامه مقاله می‌خونید. با خوندن این مقاله تا انتها یاد می‌گیرید رمان عاشقانه ای بنویسید که از جذابیت هنری بی‌نصیب نباشه

 

[-pariya-]

لذت هنری رمان عاشقانه یعنی چی؟
قبل اینکه بریم سراغ اینکه چطوری یه رمان عاشقانه بنویسیم نیازه که اول یه موضوع دیگه رو روشن کنیم. وقتی میگیم رمان عاشقانه همزمان باید لذت هنری هم برای خواننده داشته باشه یعنی چی؟ یه مثال می‌زنم.

 

[-pariya-]

نشستید خونه و می بینید مامانتون داره دم در با اعظم خانوم در مورد اینکه دخترش بالاخره با جواد ازدواج کرد صحبت می‌کنه. بعد میاد براتون تعریف می کنه که چیشد اینا با هم آشنا شدن و الان دارن چیکارا می‌کنن و چقدر همدیگه رو دوست دارن. خب تا اینجای قضیه خیلی برای ما جذابیت نداره و فقط مثل یه خبر می‌مونه. خیلی هم دوست نداریم وارد جزئیات بشیم که چجوری دارن می‌کنن و از این صحبتا ….

 

[-pariya-]

ولی وقتی می‌شنویم با ازدواجشون مخالفه چون اول قرار بوده که با اون یکی دخترش ازدواج کنه و آقا داماد در این بین عروسی رو به هم زده و از خواهر عروس خانوم خوشش اومده قضیه برامون یکم سوال برانگیز می‌شه. الان دیگه بحث دوست داشتن تمام بحث نیست. کلی اتفاق ها و چالش‌ها وجود داره که سرانجام اونا هم برامون مهمه.

 

[-pariya-]

یه مثال دیگه در مورد نوشته های کوتاه و شعر می‌زنم. فرض کنید یه نویسنده به یه دختر احساس داره و در پیجش یه پست میذاره می‌نویسه:

«از نگاه کردن بهت سیر نمی‌شم.»

حالا یه نویسنده با تجربه‌تر می‌نویسه که:

 

[-pariya-]

«وقتی با قطار می رفتیم مسافرت تو از من خواستی که دم پنجره بشینی، من قبول کردم نه به خاطر اینکه کنار پنجره نشستن رو دوست ندارم، برای اینکه می‌‌خواستم تو رو بیشتر ببینم.»

در جفت نمونه‌ها، چه داستان دختر اعظم خانوم و چه جملات عاشقانه، دومین مثال لذت هنری بیشتری داره. با اینکه هر دوشون دارن به یه موضوع تکراری اشاره می‌کنن ولی دومی این موضوع رو طوری میگه که ما انگار داریم با یه دید دیگه، کلمات دیگه، اتفاق‌های دیگه به موضوع می‌پردازیم.