پاکت‌نامه ◇نامه‌‌هایی به آردا (یادگار) اثر عسل کاربر انجمن رمان بوک◇

[STARLET]

به نام خدایی که نوری بی‌نهایت و روشنایی بی‌منت است‌.
نام: آردا (یادگار)
ژانر: عاشقانه، تراژدی
مقدمه:
آردا‌ی قشنگم!
من هنوز در پشت پنجره منتظر آمدنت هستم!
پس کجایی ای خاطرات گم‌گشته!
من هنوز منتظر قولت در تابستان داغ دو سال پیش هستم!
من هنوز منتظر یک از خنده‌ی پر از شادی و چشمی به دور از گریه هستم
ولی گمان نکنم تو بیایی!
چرا که مرغ عشق پر زد و ما را با خود نبرد!
ما را به دیار عشق نبرد و
ما در قعر دنیای نامرد ماندیم!​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت نویسندگان گرامی
رمان‌بوک.
با تشکر برای انتخاب "رمان‌بوک" برای انتشار
آثار ارزشمندتان.

لطفاً پیش‌از نگاشتن، تاپیک زیر را به خوبی مطالعه کنید:
[قوانین ساب پاکت‌نامه]

پس از گذاشتن ۱۵ پارت از اثرتان، می‌توانید برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دفترخاطرات و پاکت‌نامه]

همچنین پس از گذاشتن ۱۵ پارت از اثرتان، می‌توانید برای آن درخواست تگ دهید:
[تاپیک درخواست تگ پاکت‌نامه و دفترخاطرات]

بعد از قرار دادن حداقل ۲۰ پارت، می‌توانید در تاپیک زیر، اعلام پایان کنید:
[تاپیک اعلام پایان دفترخاطرات و پاکت‌نامه]

با آرزوی موفقیت روزافزون
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[STARLET]

از آن روز که سایه‌ات از شب‌هایم برید، روشنی در من پوسید.
دیگر نه صداها آشنا می‌زنند، نه ثانیه‌ها بر شانه‌ام می‌نشینند؛
زمان، تنها ردّ سمّ اسبی‌ست که از خاطره‌ام عبور کرد…
بی‌آن‌که بایستد، بی‌آن‌که برگردد.
من ماندم و شهری که هر کوچه‌اش، راهی‌ست به سمت نبودنِ تو.
می‌دانی؟
آدم اگر زیاد دلتنگ شود، شکل سنگ می‌شود.
و من قرن‌هاست که نه بارانم تر کرده، نه آفتابی گرمم.
لبخندها، دهانی‌اند برای پنهان‌کردن زخم.
و من آن‌قدر خندیده‌ام که حالا حتی درد هم خسته است از تکرار خودش در من.
اگر روزی چشم در چشمم شدی و در نگاهم چیزی مرده بود…
بدان که تنها تو را دفن کرده بودم، نه خاطره‌ات را.

 

[STARLET]

نمی‌دانم کجای راه را خواب ماندم که جهان، بی‌تو بیدار شد.
هرچه هست، از تو تهی‌ست؛
لبخندهایم سایه ندارند، صداهایم پژواک نمی‌شوند، و این دل...
این دل، مثل شهری‌ست که هزار سال است باران نباریده.
تو نبودی، و هیچ‌ک.س نفهمید چطور با یک نبودن،
تمام فصل‌ها خاموش شدند.
چطور آدمی، با جای خالیِ کسی در سی*ن*ه‌اش راه می‌رود
و زنده می‌ماند، بی‌آن‌که زندگی کند.
امروز، در آینه نگاه کردم؛
چیزی از من نمانده بود جز چشم‌هایی که انگار هر شب،
خواب یک نفر را تا صبح گریه می‌کنند.
من به تمام چیزهایی که روزی، تو را یادم می‌انداختند، پشت کرده‌ام؛
اما تو هنوز، بی‌اذن من،
در هر ثانیه‌ای که زنده‌ام، اتفاق می‌افتی.
و این، خستگی ندارد.
این، مرگ است. آرام، بی‌صدا، شبیه ماندن بعد از رفتن.