دلنوشته {شاعر تمام نخواهد شد} اثر •الهام فرجی کاربر انجمن رمان بوک•

[- گیتی -]

نام اثر: شاعر تمام نخواهد شد
دلنویس: الهام فرجی
ناظر : @LADY
ژانر: عاشقانه، تراژدی
مقدمه:
پاهای اروانه‌ات را در خاکی که وطنت بود زنجیر کردند.
و حالا دارند تو را می‌برند
تو را می‌برند و من پاهای خواب رفته‌ی به نرسیدن عادت کرده‌ام را نمی‌توانم بیدار کنم.
جامانه‌ای که هیچ‌وقت نبوسیدی‌اش بوی تو را می‌دهد.
با دستان سوخته‌ی تاول زده‌ام، چشمان تک گل آفتابگردان‌مان را می‌گیرم
تا فانوس آسودگی به دار آویخته را نبیند
و از بیم تاریکی آغوش خونی‌مان
به نور دروغین دریچه‌های مسدود پناه نبرد.
و آنقدر از تو می‌نویسم تا تمام مردم شهر در خاطرشان بماند
که شاعر حتی اگر نباشد تمام نخواهد شد!​

 

[- نغمه -]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته]
پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]
بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ تاپیک درخواست تگ دلنوشته]
پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[ تاپیک درخواست جلد ]
و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ تاپیک اعلام پایان دلنوشته]
دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]
با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡

 

[- گیتی -]

تو را از کدام راه بردند؟
تو را از کدام راه ربودند؟
تمام جاده‌ها را با پاهایی که قلم کرده‌اند به دنبالت دویدم
همچون هاجری که با نفس درنیامده‌ی سی*ن*ه سوزان،
هفت بار میان صفا و مروه دوید
و جز سراب به هیچ مقصدی نرسید.
لبان ترک خورده‌اش در حسرت جرعه‌ای آب،
مویه‌کنان خدا را صدا می‌زد
و لبان دوخته‌ی من در عطش بوسیدنی که هیچ‌گاه قسمتم نخواهد شد،
در دوزخ نبودت خواهد سوخت
تو را از کدام راه بردند؟​

 

[- گیتی -]

از میدان جنگ بازگشته بودم
از میدانی که هوای نفس کشیدن نداشت،
به هوای دیدن تو بازگشته بودم.
رخت غول‌پیکر عزا بر تن نحیفم زار می‌زد.
از میان بندهای پوتین روی خاکریز افتاده،
صدای گریه‌های دخترکی را می‌شنیدم که جنگ معشوقش را به خاک انداخته بود.
و تنی که وطنت بود،
بوی باروت و مرگ می‌داد.
دستان خالی از همه جا بریده‌ام به دستان یخ زده‌ات نرسید... .
تو را از کدام راه ربودند؟​

 

[- گیتی -]

جای قاب عکس نداشته‌ام از تو
بوف کور هدایت را
چون مادری که استخوان در آغوش می‌کشد،
در آغوش می‌کشم.
دود آخرین سیگاری که کشیدی
همراه غبار امید واهی شده‌ام به باد می‌رود.
خودم بر باد رفته‌ام
و تو نیز با دستانی که زیر پوستشان ضحاک نفس می‌کشد
بر باد رفته‌ای... !​

 

[- گیتی -]

عزیزانمان لا به لای پوکه‌ها و ترکش‌ها جا مانده‌اند
ماه‌ها گذشته است و هنوز بوی دود و باروت را می‌شنوم.
به کدامین دست‌آویز برای نجاتمات چنگ بیاندازم،
زمانی که پدرت را به خاک سپردند
و خاک را از پدرم ستاندند
و مادرانمان برای کودک مرده آزادی
گهواره تکان می‌دهند
و لالایی می‌خوانند
تا صدای اهریمنان،
خواب پر کابوس را به یغما نبرد!​

 

[- گیتی -]

تیشه به ریشه‌ام زده‌اند
زخم‌ها کاری‌اند و دیگر نمی‌توانم رد شکنجه‌های تنم را ماست‌مالی کنم
تو را به خاک باوانت قسم
به هوای زنده کردن،
اشک‌‌های خون‌آلودت را در گلدان اروانه‌ی خشکیده‌ات جاری نکن
بگذار به خواب بروم
بگذار به خواب بروم تا دیگر جمجمه‌ی شکسته‌ی اشکان، کابوس بیداری‌هایم نباشد
و صدای گریه‌های کودک همسایه
که در به در
به دنبال پدر بی‌نام و نشانش می‌گردد را نشنوم ... .​

 

[- گیتی -]

تو را از کدام راه ربودند؟
دفتر شعرت اینجا جامانده است
واژه‌ی "چاوکال" تیغ می‌شود و در چشمانم فرو می‌رود
تو روزی برای کبودی زیر چشمان من گریسته‌ای
و چشمان من به روی عالم و آدم بسته شده‌ است!
در تمام راه‌هایی که رفته‌ای چاوکال را با خودت کشانده‌ای
،و من در کدام راه اول خودم
بعد تو را گم کرده‌ام
و تو را از کدام راه ربودند... ؟
​

 

[- گیتی -]

اتاقت بوی روز عزا می‌دهد
روی یکی از دیوار‌ها،
رد انگشتان ظریف خونی زنی جا مانده‌ است
با خود فکر می‌کنم:
شاید آن روزی که قول رقصیدن می‌داد
و از جامانه‌ای که در هوا تکان می‌خورد
و دستان زنی که قرار بود قفل دستانش شود، می‌گفت،
حتی دیوار هم تکیه‌گاهش نشد
و بر زمین افتاد
و پای سرباز دشمن قفسه‌ی سی*ن*ه‌ام را خورد می‌کند
و نفسم به زور درمی‌آید
و تو را از کدام راه ربودند؟

​

 

[- گیتی -]

بهمن ماه همیشه بی‌رحم ‌‌‌‌و غارتگر است
زانوان یخ‌زده‌ی بیچاره‌ام میان برف‌های سیاه،
رو‌به‌روی همان دری که پشتش عزیزانمان را به اسیری گرفته‌اند، جا مانده‌اند
دختربچه‌ی کناری‌ام با التماس زانوان فرمانده‌ی کور و کر را گرفته‌ است
و برای آخرین وداع می‌گرید
و زار می‌زند
و مترسک‌های کاغذی سلاح به دست،
با پوزخند برانداز می‌کنند
و زیر لب می‌گویند:
این اولی نیست و آخری نخواهد بود!
و رحم را فرسنگ‌ها دورتر از اینجا به خاک سپرده‌اند... .​