دلنوشته {منِ بعد تو} اثر •DLNZ کاربر انجمن رمان بوک•

[DLNZ]

عنوان: منِ بعد تو
نویسنده: DLNZ
ژانر: عاشقانه، تراژدی
عضو دفتر نظارت ادبی یکم

مقدمه:
سرگذشت من مانند کلاغ آخر قصه‌هاست.
با یک تفاوت؛
آن کلاغ به خانه‌اش نرسید.
و من به عشق قدیمی‌ام...!

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[DLNZ]

جمله‌های عاشقانه تک جمله در خود دارند و پس
آن جمله تنها وصله‌‌ی قلب، تن و روحش بُوَد.
آن جمله یک مصرع بُوَد، این دردانه است.
دوستت دارم، بمان!
دوستت دارم، بمان...!
کسی مرا نمی‌بیند، کسی مرا نمی‌شناسد... .
فقط آن‌گونه پیدایم کنید:
بگین عاشقِ، عاشق شدم اما دلش را با دلم یکی نکرده!

 

[DLNZ]

در سرزمین من روزهای آخر سال را همه شادی می‌کنند.
در کنار من، همه تکرار لحظه‌های سخت را تجربه می‌کنند.
اقوامم هیچ یک آخر سال شاد نیستند؛ چون همه در غم از بین رفتن نفس‌هایم نشسته‌اند.
اشتباه نکنید! زنده‌ام اما همه می‌دانند فقط... .
زنده‌ام!

 

[DLNZ]

هرکه با من بود یار و هم‌سفر، عاقبت تنها ماندم در قفس.
هرکه با او ماند یار دلبرش، عاقبت خندان ز رویش رفته است.
بی‌گمان این روزهای آخر سال باید خوش بود اما در چهره که هیچ، در دل هم خوش نیستم!
ما را چه به دل تکانی وقتی نمی‌خواهد دلش را، ذهنش را برای من بتکاند؟!

 

[DLNZ]

کسایی که فکر می‌کنند آخر غرور هستن!
دقیقاً با شماهام!
این رو منِ زخم خورده می‌گم: از کسی زخم نخوردم؛ از روزگار خوردم...!
پس تعادل داشته باش جانِ من! نذار روزی بیاد که روزگار کمرت رو بشکنه! من کمرم شکست زیر آوار سنگینی که روم ریخت تا غرورم نمیره. هنوز هم چند ساله این آوار رو روی کوله‌ام یدک می‌کشم؛ اما شما که غریبه نیستین، من خودم خورد شدم... .
نیست شدم... .
فقط مونده ازم یه غرور لعنتی که اونم هیچ‌کَس قبول نداره!

 

[DLNZ]

من آشفته‌‌دلی میان جمع خودتان هستم و بس
من بی‌رحم‌ترین بی‌دل دنیا شده‌ام
من آهی ندارم که از این منزل ویرانه کشم
من ز دل، دل بریدن ندانم که چه هست
من از این آه کشیدن فقط می‌خندم
من در این راه فقط می‌گِریم
من با خودم عهد کردم که دگر هیچ زمانی... .
من دگر باره ز خود باز نخندم.
من فقط... . می‌گِریم!

 

[DLNZ]

جدیداً اسم بردن از تو را برایم خطا محسوب می‌کنند.
می‌ترسم خاطراتت را مرور کنم، می‌ترسم در ذهنم کسی نهیب زند "تو نخواستی بماند، فکرش برایت جرم است؛ تو نخواستی روزهای خوشی که داشتی ماندگار باشد؛ تو نخواستی دلش با تو یکی بماند.
حکم می‌کنم برایت به حسرت خوردن تا ابدا"
ترس دارم این‌ها را بشنوم ترس دارم دلم از حسرتت نابود شود!

 

[DLNZ]

چه اشتباه بزرگی کردم! همه می‌دانند.
همه می‌گویند:
- اُف بر تو باد که دلش را شکستی!
همه خیالشان راحت بود تو مرا می‌پرستی!
هیچ‌کَس به من نمی‌گوید "خوب کردی ردش کردی!"
هر وقت از تو سخن بگویم، همه نگاهشان حسرت بار می‌شود!

 

[DLNZ]

سرگذشت کلمه‌ای غریب و شاید حتی عجیب برایم.
هر کَس بعد من یادش بیاید خاطراتم،
فقط آه می‌کشد و می‌گوید:
- با خودش بد کرد!
همین و تمام! اما نمی‌دانند این جمله و آه‌شان، سرار سرگذشت من است؛ با یک تفاوت که من هر ثانیه به خود می‌گفتم:
- آه! چه بد کردم با دلش!