دلنوشته {هوژین} اثر •دلارام کاربر انجمن رمان بوک•

[DELARAM]

دیدن چهره‌ی مظلومی که با دست‌های چروکیده برای پول بی‌ارزشی التماس می‌کند سخت است... پس برای چه بمانم و ببینم؟ ترجیح می‌دهم همانند استاد سپهری در چینی نازک تنهایی‌ام باشم و تمام عمرم را در آن سپری کنم.
حالا فریاد می‌زنم بیاید تا دادگری کنیم و واژه‌ی "زندگی" را درست معنا کنیم.

 

[DELARAM]

جانی غمگین و تنی سوزان دارم و همیشه در دردی دیرینه می‌سوزم. دلتنگی را مانند آتش زیر خاکستر می‌دانم که گاهی فکر می‌کنم تمام شده اما یک دفعه همه را آتش می‌زند و از بین می‌ببرد. پس گاهی باید از غم‌های بی‌پایان خندید و گذشت... .

 

[DELARAM]

به پشت سرم نگاه می‌کنم که شاید هنوز هم کسی به یاد من باشد اما افسوس که جز گذشته‌ای تلخ چیز دیگری دیده نمی‌شود. پس بدان تنهایی عمیق‌ترین نقطه‌ی جهان است و من هیچ‌وقت به عمق این فاجعه پی نخواهم برد.

 

[DELARAM]

می‌دانی که راه تنفس مرا بغض‌های عمیق می‌بندد پس می‌گویم خوشا شبی که صبح در انتظار آن نباشد. می‌نویسم از روح خودم که همانند پرنده‌ای با بال‌های شکسته که از شدت جراحت نه، اما از تنهایی می‌میرد و غریبانه به فراموشی سپرده می‌شود.

 

[DELARAM]

ما دقیقاً پشت هزاران لبخند مرده پنهان شده‌ایم و با طناب‌هایی محکم در حال کشیدن این روح خسته‌ایم... پس بی‌توجه به همه‌ی جهان فقط قهقهه می‌زنم و تلو‌تلو خوران محل خلوت پیاده‌روی را می‌گذارم و آرزوی مرگ آرام و عمیقی را دارم...

 

[DLNZ]

«نویسنده تایپ این اثر را موکول کرده»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.
[کادر مدیریت بخش ادبیات]​