یادمه قدیم، تو دوران سربازی...من تو قسمت گارد و راننده فرمانده بودم، همیشه برام سوال بود چرا غذا بسته بسته می‌گرفت و ما رو مجبور می‌کرد تو اون کوچه‌های تنگ تا اون سر دنیا بریم!
همیشه ما کنار یه خونه، غذا ها رو صف می‌دادیم و بعد تو ماشین مثل گشنه های جنگل زده به غذا نگاه می‌کردیم...دوتا تق می‌زد و در باز میشد، خانومی که فقط نوک بینیش پیدا بود، حالا بماند چقدر مسخره کردیم که اره زیرآبی میزنه و عاشق دماغ شده..
چند ماه پیش خبر رسید فوت شده، چندتایی رفتیم(خیلی دست بزن داشت و هم سختگیر بود بخاطر همین کسی چندان باهاش خوب نبود) خانوادش داد میزدن، اون وسط یه دسته زن‌ و بچه های کوچیک و چند پسر بچه میزدن تو سر خودشون، اخوی کنار دستمون خندید گفت نگاه زن دوم هم آوردن تو مجلس... عینکمون رو برداشتیم برگردیم تو ماشین دختر کوچیکه فرمانده داد زد:
- بابا ببین چند نفر رو کنار ما یتیم کردی، ببین یتیمات صف کشیدن برات.
اونجا از رو پس پس ها فهمیدیم بله، فرمانده یه یتیم خونه‌ زده بوده و خرج و مخارج رو می‌داده و زیر نظر ستاد بوده...این عادتشون که وقتی بین مردم میرفتن، بخصوص اون محله، لباس ساده و بدون محافظ رو ترک نکرده بودن و شهید شدن!

@ZAHHRA
@حیات

واژه Nomophobia از عبارت انگلیسی "No Mobile Phone Phobia" گرفته شده است، و در اصل به ترس از نداشتن دسترسی به تلفن همراه اشاره دارد، مثلاً وقتی شارژ تمام می‌شود، اینترنت قطع است، یا گوشی در دسترس نیست.

بررسی‌ها نشون داده که شصت درصد رژلب‌هایی که الان در دست مردمه به لطف وجود مکرمه‌ی سرب که از رنگ بی‌کیفیت میاد، مردم رو آلوده کرده... .

هیچوقت صدتون رو واسه کسی نزارید آدم‌ها از نم نم بارون خوششون میاد ولی از سیل متنفرن.

اینو دیدم یاد حرف خودت افتادم... .

نزار لج کنم پوکر بزنم ها

سلام
کتاب حسن صباح از نشر نوید صبح
با ترجمه‌ای قوی و روان