🌷نکتۀ (۲۲)
حتما شما هم درگیر این موضوع شده‌اید که گاهی از نوشتن فاصله گرفته‌‌اید. می‌خواهید نزدیک شوید اما نمی‌شود. شاید کارها و سرگرمی‌های جدید پیدا کرده باشیم، شاید نوشته‌های خود را نمی‌پسندیم، شاید حالمان خوب نیست و هی امروز و فردا می‌کنیم. در هر صورت واقعیتی است که باید آن را بپذیریم و به رسمیت بشناسیمش. با آن مبارزه نکنیم. خودش آمده خودش هم می‌رود. فقط کمی مراقبت می‌خواهد.
همانطور که همیشه برای هر کاری حال یک‌نواختی نداریم، گاهی بالا هستیم و گاه پایین، گاه حتی حوصلۀ خودمان را هم نداریم، گاهی حوصلۀ نوشتن هم نداریم و این عادی است. نگران و ناراحت نباشیم.
نحوۀ بازگشت به نوشتنِ دوباره برای هر کسی فرق می‌کند. یکی وقتی موسیقی گوش کند حالش برای نوشتن بهتر می‌شود، یکی با درد دل کردن با دیگری، یکی با مطالعه، یکی با ورق زدن دفترهایش، یکی با خواندن نوشته‌های پیشین، یکی با گشت و گذار و یکی هم در خود رفتن و از خود برگشتن و...آماده می‌شود تا دوباره بنویسد.
مهم این است که راه برگشت خود به نوشتن را پیدا کنیم. آن وقت می‌توانیم دوباره در حال و هوای نوشتن قرار گیریم.

🍁نکتۀ (۲۳)
کوهی از ایده
شما اکنون روی کوهی از ایده نشسته‌اید. کافیست یک نگاه به دور و بر خود بیندازید. روز و شب، ماه ستاره، برنامه‌های تلویزیون، تابلو نقاشی، فروشگاه، کلاس درس، منظره‌های زشت و زیبا، تابلو اعلانات، اورژانس، خیابان، مورچه‌ها، گل و گیاه، درختان، هوای خوش، پرنده‌ها، غذای خوشمزه، غذای بی‌مزه، مرگ یک دوست، سیم برق، کرونا، فیلم سینمایی، بازی کودکان، سوسک، گوشی، تلگرام، واتس‌اپ، صفحات اینستاگرام و....و....باز هم دنبال سوژه برای نوشتن می‌چرخیم؟
با هر کدام پیوند خوردیم شروع کنیم. هیچ‌کدام هم بر دیگری ارجح نیست. در کتاب«آینه‌های دردار» گلشیری خواندم که آن‌قدر سوژه برای نوشتن دارم که اگر تا آخر عمر بنشینم و بنویسم باز هم وقت کم می‌آورم. گلشیری در حد خودش و من و شما هم در حد خودمان هزاران سوژه برای نوشتن داریم. فقط باید از روی کوه ایده‌ها به پایین و اطراف نگاه کنیم.

🍁نکتۀ (۲۴)

*خب که چی

در کتاب «مثل هنرمندها چشمگیر باشید» اثر «آستین کلئون» خواندم: وقتی دربارۀ موضوعی نوشتید و حس کردید کامل است زود آن را منتشر نکنید. کمی از آن فاصله بگیرید. از خودتان بپرسید:« خب که چی؟»
یعنی ببینید چه گفته‌اید؟
برای چی نوشته‌اید؟
چی می‌خواستید بگویید؟
آیا نکتۀ تازه‌ای دارد یا تکراری است؟
آیا چیزی به دانش خواننده اضافه می‌کند؟
آیا خواننده لذت می‌برد؟
اگر به این نتیجه نرسیدید که سودمند و لذت‌بخش است در ارسال آن دست نگه دارید.
اگر متوجه شدید اصلا مفید نیست، آن را دور بریزید.
اینطوری هم به خودتان و هم به خواننده احترام گذاشته‌اید.

🍁نکتۀ (۲۵)
جو باتینگ در مقاله«ده گام برای اینکه نویسندۀ بهتری شوید» می‌نویسد:
هیچ‌ک.س نویسنده متولد نمی‌شود. ما در جریان و مسیر زندگی است که نویسنده می‌شویم. بنابراین تلاشتان را متوقف نکنید. اصولاً یادگیری اینکه چگونه نویسنده شوید پایان ندارد. الان من دارم نویسنده می‌شوم. تو هم همینگونه هستی.
وقتی نگاهمان به نویسنده شدن اینگونه باشد نه توقفی در مسیر داریم و نه تعجیلی برای زود رسیدن. ما همواره در حال رسیدن و کامل شدن هستیم. قدر لحظاتمان را بدانیم.

🍁نکتۀ (۲۶)
نوشتن برای مخاطب خاص
مربیان نویسندگی توصیه می‌کنند بهتر است قبل از شروع به نوشتن مخاطب خود را مشخص کنیم. با این کار سمت و سوی نوشتۀ ما تغییر می‌کند و شکل درست خودش را پیدا می‌کند. وقتی بدانیم او دانش و تجربۀ زیادی نسبت به موضوع دارد جوری باید بنویسیم که حرفی نو و دیدگاهی جدید برایش داشته باشد.
وقتی مخاطب ما هیچ اطلاعی از موضوع نداشته باشد به گونه‌ای باید بنویسیم که برایش جذابیت داشته باشد.
بنابراین قبل از نوشتن مشخص کنیم برای چه افرادی قرار است مطلب بنویسیم.
در این یادداشت کوتاه من دو مخاطب برای خودم تصور کرده‌ام. یک دسته معلمان که برایشان حکم یادآوری دارد تا در کلاس توجه بچه‌ها را به این نکته جلب کنند و گروه دوم دانش‌آموزان که در هنگام نوشتن به این نکته توجه کنند تا نوشته‌شان اثرگذار شود.
نظر شما چیست؟

🍁نکتۀ (۲۷)

وقتی برای خود می‌نویسید جریان هوشیاری درونی را قطع کنید و فقط بنویسید. کاری به جمله‌بندی و آن‌چه می‌نویسید نداشته باشید. در این صورت با مطالبی مواجه خواهید شد که پیش از نوشتن تصور آن را نداشتید. برای خود نوشتن و فراموش‌کردن منتقد درون موجب فواران واژه، ترکیب و ایده می‌شود.
۱۴۰۰/۱۰/۱۷

🍁نکتۀ (۲۸)
دنیای نویسندگی

ویلیام فاکنر نویسندۀ معروف آمریکایی می‌گوید:
«نویسنده برای نوشتن به سه چیز احتیاج دارد: تجربه، مشاهده و تخیّل. دوتای این‌ها و گاهی یکی از این‌ها می‌تواند کسری بقیه را جبران کند.»
من و شما هر روز و هر لحظه در حال مشاهده هستیم. کوچه، خیابان، شهر، خانه، فامیل، دوست، همسایه، فروشنده، فیلم، پارک و...را مدام در حال دیدن و مشاهده کردن هستیم. از این راه انبوهی مطلب و ایده به ذهن خود وارد می‌کنیم.
همچنین مدام در حال تجربه‌اندوزی هستیم. مشاهدات زندگی تجربه‌های ما را افزون می‌کند. امروز ما با دیروز متفاوت است چون امروز تجربه‌های جدیدی به دست آورده‌ایم.
با تخیّل کم و بیش ارتباط داریم و از آن لذت می‌بریم. البته مدرسه، خانه و نظام آموزشی و فرهنگی به اجبار ما را وامی‌دارد تا تخیّل نکنیم. و واقع‌بین باشیم! غافل از اینکه این تخیّل بود که راه کشف و اختراع را باز کرده. هنر در اشکال گوناگون پدید آمد و رشد کرد. موسیقی‌های ماندگار خلق شد. رمان‌های بزرگ آفریده شد.
اگر اهل خیال‌بافی و تخیّل هستید تبریک می‌گویم. قدرش را بدانید و پرورشش دهید.
مشاهده، تجربه و تخیّل سنگ زیرین نوشتن هستند. مراقبشان باشیم و با آنها مهربانی کنیم تا در نوشته‌های ما جاری شوند

🍁نکتۀ (۲۹)

الهام
برای شروع منتظر الهام نباشیم؛ الهام سراغ کسی می‌رود که آماده است. کسی که دنبال سوژه برای نوشتن است آمادۀ دریافت الهام است. اگر این آمادگی نباشد از الهام خبری نیست.
می‌گویند وقتی می‌توانید دوستی را که مدتهاست ندیده‌اید، ببینید که در کوچه و خیابان و بازار قدم بزنید. اگر در خانه بنشینید و انتظار داشته باشید اتفاقی دوست شما در را بزند و وارد شود و شما را خوشحال کند تقریبا غیر ممکن است.
درست مثل الهام، ما باید راه بیفتیم، حرکت کنیم، دنبال موضوع برای نوشتن باشیم تا از الهام بهره‌مند شویم.

1-هیچ آخرین باری وجود ندارد.
بارها شنیده ام که نویسندگان جوان میگویند این آخرین باری است که این ایده یا نوشته را ویرایش میکنم و صیقل میدهم. این طرز فکر مقدمه ای برای شکست است. با بهترین ایده ی خود شروع کنید و اجازه دهید تا رشد کند و در روند پیشرفت ایده به آن بنگرید که به کجا میرود و در حال طی کردن چه مسیری است.

اگر همه چیز عالی بود که چه بهتر و اگر آنطور که میخواهید پیش نرفت و به اصطلاح به بیراهه رفت برگردید و مسیر را اصلاح کنید. این روند هیچ وقت آخرین باری ندارد و به شکل مستمر باید پیموده شود تا بهترین مسیر را که می پسندید طی کند و ایده خودش را در روند رشد و حرکت به پایان برساند.

2-اصول نگارشی را به تعویض بیندازید.
استفاده صحیح از پاراگراف، جمله ها، خط ها ، کلمات، عنوان و … بسیار مهم هستند. با رعایت درست اصول نگارش خواننده میداند که نویسنده به معنی واقعی فرمانده ی داستان است. اما این کار را تا آخرین مرحله ی بازنویسی و ویرایش به تعویق اندازید. اگر در ابتدای کار خود را درگیر اصول ساختاری و نگارشی کنید هیچ وقت نمیتوانید داستان خود را به پایان برسانید.