مقدمه: تقدیر... چیزی که همه‌ی آدم‌ها از آن می‌ترسند.
تقدیر که شاید باعث شود از عرش به فرش سقوط کنی.
تقدیر عشق را مهمان قلبت کرده و از آن بیرون می‌کند.
اما سوال این‌جاست، آیا تقدیری وجود دارد یا خود ما آن را می‌سازیم؟
***
دختر کتابش را به موقع بالا کشید، وگرنه طعمه آتش شومینه می‌شد. غرید:
- بسه میشل!
میشل با چشم‌های درشت مشکی‌اش به خواهرش چشم دوخت و زبانش را در آورد:
- دوست دارم و می‌کنم! تو هم نمی‌تونی جلوی من رو بگیری دوشیزه مرلین.
مرلین در حالی که از چشمان طوسی رنگش آتش را به سمت میشل پرتاب می‌کرد، از روی مبل جلوی شومینه بلند شد و از پله‌های عمارت بالا رفت تا وارد اتاقش شود. میشل خوش‌حال از بیرون کردن مرلین از قلمرویش، روی مبل ساتن نشست و پاهای محصور در کفش‌های کوچک پاپیونی‌اش را به آتش نزدیک‌تر کرد. زن میان سالی با لباس خدمتکاری وارد شد و در حالی که دختری را کاملاً شبیه به میشل همراه خودش می‌آورد، گفت:
- خانم میبل، باید برای رفتن به کلیسا آماده بشید.
میشل رو به خدمتکار کرد و گفت:
- ولی مَری، من که میبل نیستم، من میشلم.
مری بلافاصله فهمید که بازهم رکب خورده و دوقلوها خودشان را جای هم جا زده‌اند! دستی بر پیشانی‌اش زد و آه جان سوزی کشید:
- آه خدای من! بعضی وقت‌ها واقعاً نمی‌دونم از دست‌تون چی‌کار کنم خانم.
میشل تنها به خنده ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کودکانه‌ای بسنده کرد. از روی مبل پایین پرید و خودش را در آغوش مری پرت کرد:
- به هر حال اونقدر وقت داشتم که حرص مرلین رو دربیارم. مطمئنم به اندازه کافی از من متنفر شده!
مری که به آتش سوزاندن‌های میشل عادت کرده بود، دستی بر چتری ‌های صاف و به رنگ شب‌اش کشید و گفت:
- باید آماده‌تون کنم.
و لبخند مادرانه‌ای به روی دختر زد. میبل با چشمان بی‌حالتی که برای یک کودک هشت ساله زیادی بی‌احساس بودند، رو به میشل کرد:
- مزدم چی میشه؟
میشل انگار که تازه چیزی یادش آمده باشد، دستش را به پیشانی بلند و گندم‌گونش کشید و گفت:
- آها! بیا بگیرش.
و از توی جیب لباس خانگی اعیانی‌اش، چند روبان مخمل بیرون کشید و توی دست‌های میبل گذاشت. گفت:
- با هزار دردسر از کشوی آرایش مامان کش‌شون رفتم.
مری هینی کشید و گفت:
- دزدی کار شایسته‌ای برای دختر یک دوک نیست خانم میشل!
میشل لبخند چاپلوسانه‌ای زد و دستانش را دور کمر باریک خدمتکار وفادار، حلقه کرد:
- تو که ما رو لو نمی‌دی مری، مگه نه؟

مری چند لحظه به چهره‌ی دختر نگاه کرد. کلافه آهی کشید و گفت:
- به شرطی که دفعه آخرتون باشه خانم.
میشل دست‌هایش را به هم کوبید و پیروزمندانه رو به خواهرش فریاد زد:
- گفتم قبول می‌کنه! هیچ‌ک.س نمی‌تونه در برابر چهره‌ی معصوم و دوست‌داشتنی من مقاومت کنه.
مری خنده‌اش گرفت. دست میشل را گرفت تا او را هم آماده کند. میبل هم همراه‌شان رفت. مرلین که جای خواهرانش را در طبقه پایین خالی دید، دوباره پایین آمد تا جایش را کنار آتش شومینه پس بگیرد. خدمتکاری را صدا زد:
- ربه‌کا، بیا این‌جا رو تمیز کن!
دختر جوانی با عجله و دست‌پاچگی جلو آمد و اطاعت کرد. سپس با لحن سریع و شتاب زده‌اش اطلاع داد:
- خانم مرلین، پدرتون اومدن!
مرلین با خوش‌حالی از جایش بلند شد و دوان‌دوان خودش را به حیاط عمارت رساند. کالسکه‌ای که پدرش را حمل می‌کرد، از راه کالسکه ‌روی باغ عمارت، پیش می‌آمد. مرلین به پیشواز دوید. کالسکه کمی دورتر ایستاد. مرد حدوداً ۳۵ ساله‌ای از آن پیاده شد و به طرف دخترش دوید. مرلین هم با تمام توان جلو دوید و فریاد زد:
- پدر.
مرد به محض این‌که به مرلین رسید او را محکم در آغوش گرفت. با خوشی قه‌قه زد:
- جواهر سرخ عزیزم.
لقب جواهر سرخ، به خاطر ماه‌گرفتگی روی انگشت حلقه‌ی مرلین بود، که خودش از آن متنفر بود و به خاطرش همیشه دستکش می‌پوشید ولی پدرش عاشق آن بود. مرلین اخمی کرد و گفت:
- پدر، گفتم که از اون ماه‌گرفتگی متنفرم.
پدر مرلین تنها خنده‌ی دیگری کرد و دخترش را برانداز کرد. گفت:
- بزرگ شدی عزیزم.
مرلین خنده‌ای پر غروری کرد و گفت:
- مامان دیگه می‌زاره همراهش به مهمونی‌های چای اشراف برم.
اخم‌های پدر در هم رفت:
- ولی من دوست ندارم بری، فکرت رو مسموم می‌کنه.
مرلین بغض کرد و با چشمانی که لایه‌ای شفاف از اشک، درون‌شان دیده میشد به زمین خیره شد. پدرش با نگاهی گرفته پیشانی‌اش را بوسید و برای عوض کردن حال و هوا گفت:
- اگه مادرت بفهمه من قبل از اون تو رو موقع از سفر برگشتنم دیدم، پوست دوتامون رو قلفتی می‌کنه.

مرلین بغضش را فراموش کرد و لبخند زد. گفت:
- الان رفته بارونس الیزابت رو ببینه. چه قدر ازش بدم میاد!
پدرش لبخندی زد و همان‌طور که دخترش را تا خانه همراهی می‌کرد، گفت:
- مسخره کردن بقیه کار خوبی نیست عزیزم؛ ما هیچ وقت توی زندگی اون‌ها نبودیم.
مرلین زیرلب زمزمه کرد:
- امّا نمی‌دونم چی تو زندگی اون بوده که وادارش کرده همیشه سرهمی‌های مزخرف بپوشه.
پدر شنید، امّا وانمود کرد چیزی نمی‌فهمد؛ باید بعداً به مرلین تذکر می‌داد. برای ورودش همه چیز مهیا بود. خدمتکار‌ها اتاقش را آماده و برایش غذا درست کرده بودند. ربه‌کا جلو دوید و گفت:
- آه آقای دوک، خیلی خوشحالم که برگشتید!
مرلین خیلی از ربه‌کا خوشش نمی‌آمد. طرز نگاهش به پدرش را دوست نداشت، انگار یک جوری دروغی نگاهش می‌کرد. مرلین نمی‌توانست توضیح بدهد چرا، امّا حس خوبی نداشت. برعکس مرلین پدرش ربه‌کا را دوست داشت و فکر می‌کرد دخترک خدمتکار او را جای پدر می‌بیند.
دوک به اتاقش رفت تا استراحت کند و مرلین هم جایش را کنار شومینه پس گرفت. سرما انگلستان را در می‌نوردید. حریف شومینه‌های گران قیمت اشراف نمی‌شد، امّا خانه‌های فقرا را به نابودی کشانده بود. چیزی که مرلین درک نمی‌کرد؛ هنوز.
مرلین با صدای ربه‌کا از چرتش بیرون کشیده شد:
- دوشس تشریف آوردن خانم.
مرلین به این فکر کرد که آن‌قدر امروز ربه‌کا را می‌بیند. و دوقلوها کجا هستند؟ هرچند آن‌ها یکشنبه‌ها خانه نمی‌ماندند، جای‌شان خانه مری و بچه‌هایش بود. عملی که دوشس با آن مخالفت می‌کرد اما نمی‌توانست جلوی رعیت دوستی همسرش را بگیرد. مرلین از جا بلند شد و با کندی به پیشواز مادر رفت. به دوک هم خبر داده بودند، در چشم‌های او برعکس دخترش شادی دیده میشد! مرلین می‌دید که پدرش کم مانده بود همسرش را موقع ورود در آغوش بفشارد، امّا این جلوی خدمتکارها و بچه‌ها ضعف محسوب می‌شد، پس خودش را کنترل کرد. مرلین شانه‌هایش را بالا انداخت و رفت تا زبان لاتینش را از سر بگیرد که با شنیدن صدایی از داخل اتاق پدر و مادرش سر جا خشک شد. آموخته بود گوش ایستادن کار خوبی نیست، امّا تعالیم اخلاقی مناسب آن لحظه نبود! گوشش را به در چسباند. با شنیدن آن حرف‌ها، لرزشی به تنش افتاد.

مثل سنگی که در رودخانه می‌افتد، آن حرف‌ها هم درون زندگی نرم و پر آرامش مرلین افتاد و سکوت مه‌آلود دنیای بیرون، به قصد خفه کردن موسیقی زندگی‌اش دست به کار شد. صدای مادرش را شنید:
- آلن، خودت هم خوب می‌دونی که جونت در خطره، مردم گناهان پدرت رو به پای تو می‌زارن!
صدای خنده‌ی زورکی‌ پدرش را شنید که می‌گفت:
- نترس، من تابوت جدایی از اون برای خودم دارم مارگارت عزیزم.
مرلین از ترس از دست دادن پدرش، به خود می‌لرزید. این چیزی بود که برای اولین بار با آن مواجه شده بود. همیشه فکر می‌کرد یتیم بودن مختص آدم‌هایی مثل ربه‌کا است. مادرش آهسته صحبت می‌کرد، گوشش را بیشتر به در چسباند:
- خودت می‌دونی که اون تظاهر به دوستی می‌کنه، داره برای قتلت نقشه می‌کشه!
او که بود؟ مرلین حاضر بود هرچه دارد و ندارد بدهد تا جواب این سوال را دریابد. آلن آهی کشید و جوابش را داد:
- خودم هم می‌دونم اون یه مار خوش خط و خاله، ولی کاری از دستم بر نمیاد.
صدایی مرلین را از جایش پراند:
- خانم جوان، شما کجایید؟
اخم‌هایش را در هم کشید و سعی کرد به مری با صدای بلند ناسزا نگوید. سریع از پله‌ها پایین رفت و با دایه‌ی نگران رو به رو شد:
- چی شده مری؟
زن در حالی که از عصبانیت مرلین متعجب بود، گفت:
- خانم، آقای جنکینز اومده.
جنکینز، معلم خصوصی‌ای که مرلین با تمام وجود از او متنفر بود؛ هر چند به جز پدرش و اریک، ذره‌ای علاقه نسبت به کسی در خود حس نمی‌کرد. نگاهی به ساعت انداخت و زیرلب زمزمه کرد:
- به همین زودی عصر شد؟ بهش بگو تو اتاقم منتظرم باشه.
مری سرش را تکان داد و رفت تا معلم پیر را به اتاق شاگرد خصوصی‌اش بفرستد.
***
ربه‌کا جعبه‌ی سنگین زغال سنگ را گوشه‌ی اتاق گذاشت و با آخ کوتاهی، کمرش را صاف کرد. غرغر کرد:
- آه... این جعبه رو یک مرد باید بیاره، نه من!