خاتون گفت:

خلقتِ جدیدِ خدا، دشتِ پر از گلی بود که...
یکی از گل‌هایش، هرکسی را مدهوش خود می‌کرد.
خلقتِ زیبای خدا، تماشایی‌تر از تمام تابلوهای نقاشیِ گران‌‌بهای جهان‌اش، رخ نشان می‌داد...
عطرِ وجودش، ناب‌تر از هر می و می‌خانه‌ای بود.
سرخیِ قلبِ پاکش، تمام انارهای باغِ همسایه را از رو می‌برد.
مهر و محبتش، روان‌تر از شعرهای حافظ و مولانا به دل می‌نشست.
خلقتِ مهربانِ خدا، با آمدنش، اردیبهشت جان را به آغوش کشیده بود!
لبخند که می‌زد، هزار گلِ بهاری به فدایش می‌شدند.
هر دمی که نفس می‌کشید، دشتِ وسیعی را معطر می‌کرد.
گلِ تماشاییِ خدا، فرشته‌ی آسمانی‌ای بود که با قدم نهادن‌اش به زمین، چراغِ خانه‌ی قلبِ آدم‌های زیادی را روشن کرد...
با تولدش، به آدم‌های زیادی، بودنِ عشق را فهماند...
به خیلی‌ها محبت را آموخت...
و لبخند زدن را برای خیلی‌ها عادت کرد...
رها‌ی عزیز؛
به وسعتِ تک‌به‌تکِ ثانیه‌های زندگی‌ات، سالیانِ سال، لبخند صاحب‌خانه‌ی لبت باشد و دلت سلامت...
تولدت مبارک♡

#پریسان‌خاتون


تولدت کلی مبارک خل و چلِ خودم

کلیک کنید تا گسترش یابد...