من خیلی استرس داشتم. ولی دلرام قربونش برم اصلاً عین خیالشم نبود. بی‌خیال داشت شعری که قرار بود بخونیم رو بررسی می‌کرد.
- دلرام من می‌ترسم.
دلرام: بی‌خیال بابا! ترس چیه؟ خجالت بکش مگه می‌خوان بکشنمون؟
با ترس برگشتم سمتش.
- ولی من تا حالا به جز تو و هانا برای ک.س دیگه‌ای نخوندم!
دلرام این بار کاملاً جدی برگشت سمتم.
دست‌هام رو گرفت و گفت:
دلرام: پاییز! من به تو اعتماد دارم. می‌دونم که موفق می‌شیم. مثل همیشه. این‌جا سخت‌تر از وقتی که از خونه بیرون انداختنمون نیست. سخت تر از مرحله‌هایی که برای رسیدن به این‌جا پشت سر گذاشتیم نیست! ما می‌تونیم چون ما همون دلرام و پاییزیم! مرحله‌های سخت تر از اینم پشت سر گذاشتیم و هیچ تغییری هم نکردیم.
لبخندی به روش زدم و اونم خندید. همون موقع صدای بلند‌گو بلند شد.
دی جی: نفر بعدی... خانم‌ها دلرام راد و پاییز رستگار.
همه دست زدن و من و دلرام با هم رفتیم رو سن. دیگه استرسم اون‌قدر زیاد نبود که نتونم بخونم.
میکروفن رو جلوی دهنم تنظیم کردم.
دلرام هم نشست و گیتارش رو گرفت دستش. چشم‌هام رو بستم و هم زمان با گیتار زدن دلرام شروع کردم به خوندن.
- ای هم‌گناه من بی تو پرواز همیشه محکوم به سقوطه
حرفایی که تو سی*ن*ه دارم همش از جنس سکوته
ای هم‌گناه من ای هم‌گناه من
تبر زدن انگار عشقم رو از ریشه
این خونه بعد از تو شکل قفس میشه
شکل قفس میشه
چشم‌هام رو باز کردم و همون‌طور که می‌خوندم به جمعیت رو‌به‌روم نگاه کردم.
- می‌دونی این دنیا بدون تو بدون من
می‌دونی زندونه نده قسم به جون من
حرف‌هات دروغه از رو عادته و تکراره
بین جمعیت چشمم به یه چهره‌ی آشنا افتاد. کوهسار بود. عجیب بود ولی داشت با لبخند و چشم‌هایی که برق میزد به دلرام نگاه می‌کرد. کلاه سوییشرتش رو روی سرش کشیده بود و قیافش از کنار مشخص نبود واسه همون راحت بین جمعیت نشسته بود.
- می‌دونی این دنیا بدون تو بدون من
می‌دونی زندونه نده قسم به جون من
حرف‌هات دروغه از رو عادته و تکراره
تموم شدیم و این قصه به سر رسید
من و تو آخرش به هم نمی‌رسیم
انگار صدای من به تو نمی‌رسه
تو ظلمت چشم‌هات به صبح نمی‌رسه
می‌دونی این دنیا بدون تو بدون من

می‌دونی زندونه نده قسم به جون من
حرف‌هات دروغه از رو عادته و تکراره
می‌دونی این دنیا بدون تو بدون من
می‌دونی زندونه نده قسم به جون من
حرف‌هات دروغه از رو عادته و تکراره
آهنگ تموم شد. آروم نگاهم رو روی داور‌ها چرخوندم. با لبخند نگاهمون می‌کردن. چندثانیه بعد هر سه‌تاشون شروع کردن به دست زدن. با دست زدن اون‌ها همه‌ی جمعیت‌ هم بلند شدن و دست زدن. همه افرادی که اون‌جا بودن با هیجان جیغ و داد می‌کردن و اسم من و دلرام رو صدا می‌زدن.
لبخندی از روی بهت و ناباوری زدم.
عقب عقب رفتم و درست کنار دلرام که حالا ایستاده بود وایسادم. یکی از داورها خم شد زنگ طلایی روی میز رو محکم زد. هم زمان با روشن شدن فشفشه‌ها و ریختن کاغذ رنگی‌ها صدای جیغ و سوت مردم بلند‌تر شد.
لبخند ناباوری زدم و برگشتم سمت دلرام. لبخند میزد. برگشت سمتم و گفت:
دلرام: تونستیم!
***
نفس عمیقی کشیدم. با خوشحالی به پاکت توی دستم نگاهی انداختم. دلرام خواب بود و من، مگه می‌تونستم بخوابم؟ برای بار هزارم به معرفی‌نامه‌ی توی دستم که مال مرحله دوم مسابقه بود نگاه کردم. مرحله دوم حدودا سه ماه دیگه بود. توی شهریور. با نفس عمیقی دوباره به معرفی‌نامه نگاه کردم. انگار قرار بود من و دلرام هم طعم خوشبختی رو بچشیم.
***
(دلرام)

دکتر: خانم راد لطفاً بشینید.
دلرام با اضطراب روی صندلی رو‌به‌روی میز دکتر نشست. صبح وقتی دکترش باهاش تماس گرفته بود و گفته بود می‌خواد ببینتش تا درباره‌ی جواب آزمایش‌های دلرام صحبت کنن، صبح خیلی زود بود. دلش نیومد پاییز رو اون موقع بیدار کنه. با یاد‌آوری پاییز، لبخند دلنشینی روی لب‌هاش نشست. این دختری که یه روزی بر حسب یه اتفاق وارد زندگیش شده بود و توی مدت خیلی کمی متوجه شد که پاییز خیلی شبیه به خودشه. دلرام هم یه زمانی یه نسخه از پاییز بود. خانواده داشت. به خاطر خانواده‌اش از همه‌چی گذشت. از خودش، رویاهاش، خواسته‌هاش. ولی اون‌ها... .
با صدای دکتر حواسش به دکتر و صحبت‌هاش جمع شد.
دکتر: خب دلرام خانم.‌ چه خبر؟
دلرام با لبخند گفت:
دلرام: سلامتی. با کمک شما.
دکتر با ناراحتی به دلرام خیره شد. بیمار‌های زیادی درمان کرده بود و متقابلاً به افراد زیادی هم این خبر رو داده بود. ولی هر بار به اندازه بار اول سخت بود. لبخند غمگینی زد.
دلرام که با لبخند غمگین دکتر نگران شده بود پرسید:
دلرام: دکتر مشکلی پیش اومده؟

دکتر آهی کشید و پرسید:
دکتر: برای شیمی درمانی سر‌موقع رفتی؟
دارام: بله سر‌موقع رفتم. دکتر نمی‌خواید بگید چی‌شده؟
دکتر: روند پیش رفت سلول‌های سرطانی خیلی بیش‌تر از اون چیزی هست که فکر می‌کردیم. سریع‌تر از زمانی که بهت گفتم پیشرفت می‌کنن.
دلرام که تا ته حرف‌های دکتر رو فهمیده بود بغض کرد. تصویر چشم‌های آبی پاییز وقتی که داره این خبر رو بهش میده توی ذهنش خیلی پر رنگ بود. ولی در کنار تصویر پاییز یه تصویر دیگه هم خیلی توی ذهنش پر رنگ بود. تصویری که این روز‌ها تمام ذهنش رو پر کرده بود. یه جفت چشم طوسی. چشم‌هایی که دلرام با تمام وجود صداقتش رو باور کرده بود. از کی؟ نمی‌دونست. یا نه! می‌دونست! از وقتی که کوهسار گفته بود. از وقتی که غرورش رو کنار گذاشته بود‌. صدای خش‌دار و قشنگ کوهسار توی ذهنش برای بار چندم پخش شد.
کوهسار: دوست دارم دلرام. دوست دارم. از همون وقتی که توی آموزشگاه اون‌طوری با من بحث کردی. هیچ‌ک.س به خاطر خودشیرینی کردن جرعت نداشت باهام اون‌طوری حرف بزنه. ولی برای تو مهم نبود شاید به خاطر بحث کردن با من تو و دوستت نتونید اون‌جا کار پیدا کنید‌! دوست دارم دلرام.
دلرام؟ دلرام چی می‌تونست بگه؟ مات و مبهوت به رویای فوق‌العاده قشنگ رو‌به‌روش چشم دوخته بود‌. کوهسار با نا‌امیدی برگشت.
کوهسار: دوستم نداری! نداری!
و دلرامی که توی رویاش زندگی می‌کرد‌.
دلرام: دوست دارم!
حالا داشت بیدار میشد؟ از رویاش؟ سخت نبود؟ نامردی نبود؟ پاییز و کوهسار رو ول کنه؟ درد داشت، نداشت؟ خوش‌حال بود. اصلاً چیزی نشده بود که! فقط داشت بیدار میشد. از رویای شیرین این چند وقتش بیدار میشد. حالش خیلی‌‌ هم خوب بود!
سرش رو که تا حالا پایین انداخته بود بالا آورد و به دکتر چشم دوخت.
دلرام: چه‌قدر وقت دارم؟
دکتر فقط با غم نگاهش کرد. نمی‌تونست بگه. سخت بود.
دلرام فهمید. لبخند تلخی زد.
دلرام: توی مسابقه استعداد‌یابی شرکت کردیم. با دوستم. برنده شدیم. مرحله دومش سه ماه دیگه است. توی شهریور. می‌تونم توی اون مسابقه شرکت کنم؟
دکتر با تاسف مکثی کرد و سرش رو به نشونه نه تکون داد.
دکتر: متاسفم.
دلرام با بغض نفس عمیقی کشید و بلند شد. و به سمت در رفت. قبل از بیرون رفتن از مطب ایستاد. لبخند پر بغضی زد و به سمت دکتر برگشت.
دلرام: ممنونم دکتر. بابت همه‌چی.
بعد بدون این‌که منتظر حرفی بمونه از مطب خارج شد.
***

***
(پاییز)
با نوری که مستقیم توی چشم‌هام می‌خورد بیدار شدم. غلتی زدم و به پشت خوابیدم. آروم و با مکث چشم‌هام رو باز کردم. سرم رو برگردوندم. با تعجب سر جام نشستم. دلرام توی اتاق نبود. با تعجب به ساعت نگاه کردم. ساعت تازه ده بود. این وقت صبح کجا رفته بود؟
از جام بلند شدم و به سالن رفتم. دلرام توی آشپزخونه بود و داشت میز رو می‌چید.
- به‌به دلرام خانم! سحرخيز شدین!
دلرام با لبخند برگشت سمتم.
دلرام: صبح‌بخیر.
با تعجب به میز نزدیک شدم و تیکه‌ای از نون گرم رو توی دهنم گذاشتم.
- دلرام صبح زود رفتی نون گرفتی؟
دلرام: آره. خیلی هوس کرده بودم.
همراه دلرام پشت میز نشستیم.
همین‌طور مشغول خوردن بودیم که یهو نگاهم به ساعت روی دیوار افتاد.
- اوه اوه. ساعت ۱۰ و نیم شد. بدو بدو باید بریم. کلاس داریم امروز.
دلرام یکم مِن‌مِن کرد.
- دلرام؟ اتفاقی افتاده؟
دلرام: من، من، هوف.
یکم مکث کرد و گفت:
دلرام: من دیگه از امروز نمی‌خوام توی آموزشگاه کار کنم!
با چشم‌های گرد شده گفتم:
- چی؟!
دلرام نگاهم کرد.
دلرام: دیگه نمی‌خوام توی آموزشگاه کار کنم‌.
- ولی آخه چرا؟ ببینم، کوهسار کاری کرده یا چیزی گفته؟
دلرام: نه! اصلاً به کوهسار ربطی نداره. فقط دلم می‌خواد تا یه مدت از دنیای کار فاصله بگیرم.
با چشم‌های گرد شده نگاهش می‌کردم.
دلرام ادامه داد:
دلرام: امروز بریم شهربازی؟
این‌قدر خواهش توی صداش بود که ناخودآگاه قبول کردم.
- باشه، فقط من تا حالا یه هم‌چین جاهایی نرفتم!
خندید. از اون خنده‌های قشنگی که گونش رو چال می‌انداخت.
دلرام: منم نرفتم!
لبخند زدم و دوباره مشغول خوردن شدم. احساس عجیبی داشتم. حس می‌کردم یه جای کار می‌لنگه. انگار اتفاقی افتاده که دلرام رو اذیت می‌کنه‌. رفتارش عجیب بود. ولی چی داشت اذیتش می‌کرد؟
***
- دلرام تورو خدا من می‌ترسم!
دلرام در حالی که میله‌ی بالای سرش رو می‌آورد پایین گفت:
دلرام: چی‌چی رو می‌ترسم؟ خجالت بکش!

- بابا من نخوام ترن هوایی سوار بشم کی رو باید ببینم؟
دلرام با لبخند به صدای زنگ شروع بازی گوش کرد و گفت:
دلرام: از الان به بعد رئیس جمهور رو هم ببینی فایده نداره.
ترن هوایی شروع به حرکت کرد و من از همون اول فقط جیغ کشیدم. به معنای واقعی کلمه داشتم سکته می‌کردم. دلرام هم بغل دستم با هیجان جیغ و داد می‌کرد. حالم واقعاً بد شده بود. نمی‌دونم چه‌قدر گذشت که بالاخره اون قطار وحشت وایساد و پیاده شدیم. اصلاً تعادل نداشتم. آروم آروم رفتم و روی چمن‌ها نشستم. دلرام هم اومد کنارم و بطری آب رو سمتم گرفت.
دلرام: بهتری؟
یکم از آب رو خوردم.
- دلرام، وقتی برسیم خونه، سرت رو می‌برم.
دلرام با شیطنت خندید و من یه بار دیگه متوجه حال خراب دلرام و دلیل نا‌معلومش شدم.
***
یه هفته از اون روزی که رفتیم شهربازی گذشته. توی این یه هفته نه من، نه دلرام هیچ‌کدوم آموزشگاه نرفتیم. توی این یه هفته دلرام خیلی خواسته‌های عجیبی داشت. سینما، تئاتر، کتاب‌خونه و خرید. خیلی عجیب بود. الان هم دلرام خونه نبود. رفته بود سوپر مارکت تا یه سری وسایل بخره. منم داشتم اتاق رو مرتب می‌کردم. داشتم سعی می‌کردم اون قسمت بالای کمد رو تمیز کنم. چمدون رو گرفتم و کشیدم پایین. یه کاغذ روی زمین افتاد. خم شدم و برش داشتم. این دیگه چی بود؟ با بی‌خیالی شونه‌ای بالا انداختم. حتماً مال دلرامه. خواستم بذارمش روی میز که علامت روش توجهم رو جلب کرد. علامت یه بیمارستان بود. همون بیمارستانی که دلرام برای درمان می‌رفت. یهو یه دلشوره عجیبی گرفتم. پاکت رو باز کردم. جواب یکی از آزمایش‌های دلرام بود. با دقت شروع کردم به خوندن توضیحات پزشک. با هر خطی که می‌خوندم قطرات اشک بیش‌تری صورتم رو می‌پوشوند‌. دلرام داشت می‌مرد؟ روند پیشرفت سریع‌تر شده بود؟ درمان قطع شده بود‌؟ چه اتفاقی داشت می‌افتاد؟ پس واسه همین بود. رفتار‌های ضد و نقیض این یک هفته دلرام، خواسته‌هاش، سر کار نرفتنش. همه و همه دلیلشون همین بود‌. همین کاغذ لعنتی که می‌گفت دیگه امیدی برای دلرام نیست. یاد کوهسار افتادم. کوهسار و حسی که الان مطمئن بودم دو طرفه است. کوهسار می‌دونست؟ نه، نه مطمئنم نمی‌دونست. اون هم نگران بود. نگران دلرامی که توی این یه هفته جواب تلفن‌هاش رو نمی‌داد‌. چرا دلرام نگفته بود؟ با صدای بلند زدم زیر گریه. نشستم روی زمین. از تصور نبود دلرام به مرز جنون کشیده بودم. بلند گریه می‌کردم و خدا رو صدا می‌زدم. خودم رو کشیدم گوشه دیوار و و زانو‌هام رو توی شکمم جمع کردم. اشک‌هام با سرعت روی صورتم سر می‌خوردن. اصلاً نمی‌تونستم فکرم رو یک جا جمع کنم و یا بدونم باید چیکار کنم.
***