کسی را این نزدیکی می‌شناسم،که همهٔ تنهایی‌هایم را پر می‌کند. من تنها‌ترین ادم این شهرم، ولی گاه فراموش می‌کنم که او همین‌جا منتظر است تا یادش کنم و من غافلم از عشق بی‌پایان او هستم و کلمه‌ای در وصف او نمی‌یابم. شاید بالاتر از مادر، بهتر از رفیق، صبورتر از پدر هر چه هست، او تمام دنیای من است و من فقط در تنهایی یاد او می‌افتم. زمانی که همه از کنارم رفتن و من به معنای واقعی، بی‌ک.س میشم و چه قدر او تنهاست، که فقط در زمان نیازم به او تکیه می‌کنم. او که به من ندهد، هیچ‌ک.س نمی‌دهد. او اگر کنارم نماند، هیچ‌ک.س نمی‌ماند. ولی من هنوز با او صادق نیستم. در حالی ‌که او از راستی همه چیز با خبر است. من غمگینم به وسعت دریا اگر معجزهٔ او نباشد، دیگر هیچ معجزه‌ای نخواهد بود. اگر او در زندگی من معجزه نکند، هیچ‌ک.س توانایی ندارند و اگر هم داشته باشند نمی‌کنند. تنها کسی که بی‌منت در کمال تنهایی، معجزهٔ بنده‌اش می‌شود و زندگی تاریک ما را نورانی می‌کند، فقط خدایی است که از من چندان دور نیست. من خودم غرق گناهم، ولی او باز هم دستانم را با محبت در اوج بی‌کسی گرفت و رهایم نکرد. معجزهٔ خدا بی‌منت و خالصانه است.
خدایا در زندگیمان معجزه نازل بفرما، که ما محتاج معجزه از سوی، خودت هستیم.