او برای دلجویی لب می‌گشاید:
-عه... مائده خانم قرار نشد قهر کنین ها!
مائده سکوت می‌کند و او دوباره منت می‌کشد:
-باشه! اصلا هر چی تو بخوای، قهر نکن دیگه...
مائده صورتش را به سمت او می‌چرخاند و خیره نگاهش می‌کند، او که حرف مائده را از آن نگاه خیره می‌فهمد، بی حرف ساعد دستش را بالا می‌آورد و رو‌به‌روی صورت مائده می‌گیرد و اجازه می‌دهد حرصش را به روش همیشگیش خالی کند.
مائده دهان باز می‌کند و گوشت ساعد او را میان دندان‌هایش می‌گیرد اما دلش نمی‌آید زیاد فشار دهد، شاید عجیب باشد اما همیشه گاز گرفتن چیزی باعث می‌شد حرصش خالی شود، مثل همه وقت‌هایی که مجبور به روبوسی یا بغل کردن کسی بود، مثل همان وقت‌هایی که یا لبش اسیر دندان‌هایش می‌شد یا پتوی محبوبش و یا حتی گوشت انگشت شصتش...
مثل همان وقت‌ها گاز گرفتن او را آرام می‌کرد اما مائده نمی‌توانست از او دلخور باشد، اوی عزیزش بیشتر از این ها برایش ارزش داشت، چگونه می‌توانست به او آسیب بزند!؟
دستش را از میان دندان‌هایش جدا می‌کند و بوسه‌ای جای دندان‌هایش می‌گذارد و با اشک به او نگاه می‌کند، او با محبت نگاهش می‌کند و می‌گوید:
-گریه نکن، میدونم با این کار آروم میشی.
-ببخشید...
-مگه چیکار کردی؟ من که چیزی یادم نمیاد.
مائده میان بغض لبخند می‌زند به او، تنها آدم باشعور زندگیِ لجن‌بارش...