بیمارستان را داد و بیداد‌های مادرش پر کرده بود و زجه‌های مادرش از اعماق وجودش به بیرون تراوش می‌کرد. غرور مردانه‌ی پدر استوارش اجازه‌ی اشک ریختن برای دختر به اغما رفته‌اش را نمی‌داد. حس همدردی پرستاران هم کمکی به حال این مادر رنج کشیده نمی‌کرد. افسوس که زمان هم به کندی در حرکت بود و بار غم در دل این پدر و مادری که تک دخترشان را به دست قدرتی، قوی‌تر و وسیع‌تر کسی که از دل آن اِلآی سیاه بخت خبر داشت سپرده بودن. این غم هم هر لحظه بر تن این خانواده رسوخ می‌کرد. مادر اِلآی کم‌‌کم از شدت غم رو به نابودی بود و پدرش هم دیگر تاب راه رفتن هم نداشت و نمی‌دانست غصه‌ی همسر خمیده‌اش را بخورد یا غصه‌ی دختر سیاه بختش را، فقط می‌دانست که دیگر نفس‌های آخرش هست که دارد در این عذاب او را تنها می‌گذارد. چقدر زندگی بی‌رحم شده و چقدر محکم به کاشانه‌ی این خانواده می‌کوبد. به همسرش نگاه کرد، که موهایش را می‌کشید و اشک‌هایش تمام نمی‌شد.
- دخترم را می‌خواهم. تنها یگانه‌ی درخشانم را می‌خواهم. به من بدهید. بگذارید دوباره لمسش کنم. مهراد، مهراد به این پرستارها چیزی بگو حرف بزن. دخترمان، تک خانه‌ی ما را در این اتاق اسیر کرده‌اند.
- آرام باش نازنین، آرام باش عشق جانم، این‌جا همه یک مشکلی دارند تو باید آرام باشی و دعا کنی و از کسی دخترت را خواهان باشی که اِلآی رو از خاک ساخت تا بشه طلای خانه‌ی ما، صبوری کن او برمی‌گردد، دلت روشن باشد.

- برگشت، چه کلمه‌ی شاد کننده‌ای هست در حالی که من هم دارم جان می‌دهم. باشد، آرام می‌شوم و امید دارم که او باز خواهد گشت.
کسی نمی‌دانست که اِلآی در دنیایی غرق شده است که راه نجاتی نیست. دنیایی زیبا، در مهمانسرایی دیدنی.
اِلآی نمی‌دانست کجا هست و قرار است چه بشود. فقط یک چیز را می‌دانست، آن هم مهمانسرایی بود که در آن حضور داشت. دلش برای لبخند مادرش، برای پدر مهربانش پر می‌کشید که برایش بسیار مهم بوده‌اند. مگر می‌شد کسی جای پدر و مادر را در قلب آدم تصرف کند.
اِلآی سرگردان در مهمانسرا می‌چرخید. انگار به همه آنچه می‌دید شک داشت. کسی در آن‌جا به اِلآی توجه نمی‌کرد و اِلآی از زمزمه‌های آن‌ها درباره‌ی خودش آگاه بود و معذب می‌شد. اما حس می‌کرد در هر قدمی که بر می‌دارد کسی در همان نزدیکی با او سخن می‌گوید. اما او چه کسی بود که نمی‌گذاشت اِلآی بیش‌تر از آن حس تنهایی در وجودش رخنه کند؟ اِلآی از عصبانیت به فرد رو به روی خودش نگاه کرد و با خشم که در چشمانش هویدا بود، دستانش را مشت کرد.
- چرا نمی‌توانم؟ من یک اتاق در این مهمانسرا می‌خواهم. لطفاً در اختیار بنده قرار بدهید.
- باید ببینم آیا اجازه می‌‌دهند. بعد اطلاع میدم.
تلفن را برداشت زنگ زد. مثل اینکه آن سمت دیگر گوشی حرفی زده بود که این مرد در یک لحظه قفل کرد و متداول تکرار می‌کرد چشم قربان، چشم حتماً
- خانم محترم، جناب خودشان برایتان اتاقی ویژه انتخاب کرده‌اند و کلید آن‌جا را الان خدمتتان ارائه میدهم.