«حسین ایمانی»

سپاه فتنه برای تو نقشه هـــــا دارد
چقدر کرب و بلا قصه بـلا دارد.
****
نزن تو خیمه در اینجا که لشگر کوفه
نگاه شومُ و عجیبی به خیمه ها دارد.
****
پناه بردن تو بر خدا عجیب نبود
عجب در آنکه کـلام تو کربـلا دارد.
****
بیا و خواهش خواهر نکن رد و برگرد. ****
که لرزه بر دلم افتاده، تـرس جا دارد.
****
برای حفظ رکابم و ان یکاد بخوان
که پشت نخل کسی هست و فکرها دارد.
****
ربابه را به درون حرم ببر، لشگر
دو چشم خیره به حلقوم طفل ما دارد.
****
تو را به لرز رقیه قسم نزن خیمه
هنوز گوش گلت گوشـواره را دارد.
****
نبر مرا سوی گودال و شرح حال نگو
برای گیسوی تو، هر رگت حنا دارد.
****
عزیز دختر زهرا، غروب عاشورا
چقدر سایه سر روی نیزه ها دارد؟.
****
بیا امید محرم که عمه سادات
برای آمدنت انتظارها دارد.

«وحید قاسمی»

کوچه گردي نکن حبيب خدا
ميهماني تو منزلت داري
دعوتت کرده اند اين مردم
تو از اين کوفه دست خط داري.
****
رو نزن گوششان کَر است امشب
با غم بي کسي مداراکن
همه دارند ميروند آقا
بيصدا گريه کن تماشا کن.
****
اي ولي فقيه دلخسته
اي ابَر مرد قهرمان چه خبر؟
نامه دادي حسين برگردد؟
از امام زمانمان چه خبر؟.
****
باز هم بي بصيرتي کردند
جهلشان کار دستشان داده
لقمه هاي حرام را خوردند
دل بريدند از شما ساده.
****
چاله کَندَند بر سر راهت
تا که گودال را مَحَک بزنند
ريسمانِ جهالت آوردند
تا به زخم دلت نمک بزنند.
****
کوفه بال و پر شما را بست
کُنج ديوارِ ِخسته افتادي
تنگي کوچه هاش باعث شد
ياد پهلو شکسته افتادي.
****
ضربه هاشان به پهلويت ميخورد
دردهايت يکي دو تا كه نبود
چقدر زود دوره ات کردند
کوفه گودالِ کربلا که نبود.
****
با غرور شكسته آقا جان
سر ِدارالاماره ات بردند
باورم نيست با تني بي سر
سمت ميخ قناره ات بردند.
****
آب در حسرت لبانت سوخت
لب پاره مُعَذَّبي آقا
گريه هايت به کوفيان فهماند
فکر فرداي زينبي آقـــا.
****
تهمت خوردن شراب زدند
به شما مرد حق پرست آقا
تازه با اينکه خيزران نزدند
دو سه دندانتان شکست آقا.
****
خيزران گفتم و دلم خون شد
دهنم تير ميکشد چه کنم
روضه ات را به سمت بَزم شراب
دست تقدير ميکشد چه کنم.
****
بي ادب تا که چوب را برداشت
قلم آشفته شد مُرّکب ريخت
بي ادب چوب را که بالا برد
غم عالم به جان زينب ريخت.

«سید سعید پورهاشمی»

با اضطراب و دلهره از روی بام ها
باشد از این سفیر به آقا سلام ها.
****
در رو به روی دارالعماره ز کینه ها
باشد برای کشتن من ازدحام ها.
****
حال و هوای شهر پر از بی وفایی است
بیعت شکسته اند همه بی مرام ها.
****
این کوفیان بی خرد و تابع هوس
شرمی نکرده اند ز روی امام ها.
****
اسفند توی کورۀ آهن بریختند
تا بوی کسب تازه رسد بر مشام ها.
****
برخی برای گندم و برخی برای زر
حاضر شدند تا شکنند احترام ها.
****
چندین هزار نامه برایت نوشته اند
بوی فریب می رسد از آن پیام ها.
****
"مولا میا به کوفه" فقط ذکر مسلم است
شاید رسد به تو همۀ این کلام ها.
****
« من سر بریدۀ سر دارالعماره ام »
پس جان من فدای لب تشنه کام ها.

«رضا جعفری»

در چشمها طراوت باغ ترانه نیست
اینجا نگاه آینه هم صادقانه نیست.
****
وقتی درختها همه سرنیزه می شوند
‏برگی برای ساختن آشیانه نیست.
****
پشت سر عدا لت من حرف می زنند
این طایفه تشهدشان مؤمنانه نیست.
****
ازکارگاه رونق آهنگران شهر
پرسیده ام ز عاطفه اینجا نشانه نیست.
****
پوسیده است بیعت چوبین مردمش
قابل برای تعارف بر موریانه نیست.
****
هم پشت بام شهر مرا سنگ می زنند
هم اعتماد تکیه به دیوار خانه نیست.
****
این دستهای سخت و خشن راکه دیده ام
دندانه های کندن گیسوست، شانه نیست.

«سید محسن حسینی»

کی می شود سحر، شب تنهاییم حسین
ک.س نیست آگه از دل شیداییم حسین.
****
‏پایم ز راه مانده و دستم به ریسمان
درکوچههای کوفه تماشاییم حسین.
****
‏من را نشان دهند به انگشت کوفیان
عشقت کشیده است به سوداییم حسین.
****
‏از بسکه خون گریستهام از فراق تو
از دیده رفته قدرت بیناییم حسین.
****
‏غم نیست گر بود به تن من هزار زخم
زخم زبان ربوده شکیباییم حسین.
****
‏در زیر تیغ عشق چوگل خنده میکنم
بالای دار گرم دل آراییم حسین.
****
اینجا سخن ز نیزه و از جسم اکبر است
دلخون بیاد آن گل لیلاییم حسین.
****
اینجا سخن زکودک و از گاهواره است
از دور من به نغمه لالاییم حسین.
****
اینجا سخن ز سیلی و طفل سه ساله است
من هم بیاد صورت زهراییم حسین.

«حمید رمی»

دردی به دل دارم ولی درد آشنا نیست
حرف وفاداری است امّا با وفا نیست.
****
در کوچه ها ﭘﯿﭽﯿﺪه رنگ و بوی غربت
جز طوعه در این شهر با من هم نوا نیست.
****
هم چون علی من نیز در کوفه غریبم
در قلب من جز مهر و عشق مرتضی نیست.
****
ارزان ترین کالا شده شمشیر و نیزه
انگار کوفه جز به قتل تو رضا نیست.
****
بر روی دیوار غریبی سر نهادم
زیرا همه بیگانه اند و آشنا نیست.
****
با نائب تو این چنین کردند، مولا
کوفه میا، کارش به جز ظلم و جفا نیست.
****
دیروز این مردم همه تکبیر گویان
امروز حتی یک نفر هم هم صدا نیست.
****
اول فداییِّ تو در کرب و بلایم
هر چند قربان گاه من در کربلا نیست.
****
تا می توانی با خودت معجر بیاور
این جا جوان مردی، مسلمانی، حیا نیست.
****
از بام هاشان بر سَرَم آتش نشاندند
با خواهرت برگو امان در کوچه ها نیست.

«محمد امین سبکیار»

داغ نشسته بر جگرم را شماره نیست
شب هم شبیه چشم ترم پر ستاره نیست.
****
خورشید من! به سبزی عمامه ات قسم
این جا هوا گرفته و اصلاً بهاره نیست.
****
آقا بمان و حج خودت را تمام کن
چشمی به خیر مقدم تو در نظاره نیست.
****
پای پیاده در دل هر کوچه دیده ام
حتی برای یاری تو یک سواره نیست.
****
گیرم که شب سحر شود اما چه فایده
عمری برای نامه نوشتن دوباره نیست.
****
حالا به پایِ دارم و دستم به دامنت
تنها حلال کن که دگر راه چاره نیست.
****
حتماً سری به سر در دروازه ها بزن
دیدی اگر سرم سر دارالعماره نیست.

«حبیب‌الله چایچیان«حسان»»

دشمنان نقشه کشیدند و تفکر کردند
تا مرا در به در و غرق تأثر کردند.
****
کی گذارم که شود نقشۀ آنان عملی
گرچه بسیار درین باره تدبر کردند.
****
م یکنم زیر و زبر دولت پوشالیشان
تا که بر عکس شود آنچه تصور کردند.
****
من سفیرم که فرستاده مرا ثار الله
از ره جهل به من فخر و تکبر کردند.
****
گفتۀ ما، همه احکام خدا بود و رسول
حرق حق را نشنیدند و، تمسخر کردند.
****
میهمان را که به زنجیر گران می بندد؟
شامیان خوب پذیرائی در خور کردند.
****
چون که غربت زده و خاك نشینم دیدند
با زر و زیور شان، ناز و تفاخر کردند.
****
پیش چشم من غارت زده، همسالانم
زینت گوش خود آویزه ای از در کردند.
****
آستین کرده ام از شرم، حجاب رویم
پیش آنان که به سر، معجر و چادر کردند.
****
دست در دست پدر، گشته تماشاگر من
چشمم از غصه، پر از اشک تحسر کردند.
****
لحظه ای داغ عزیزان، نرود از یادم
خوب، از غصه دل کوچک من پر کردند.
****
همه آسوده بخفتند به کاشانه خویش
بستر از خاکم و، بالین من آجر کردند.
****
ای خوش آنان که (حسان) یار عدالت گشتند
یا به اهل ستم اظهار تنفر کردند.

«محمد ارجمند»

کارش میان معرکه بالا گرفته بود
‏شمشیر را به شیوه مولا گرفته بود.
****
‏تنها میان مردم بیعت فروش شهر
‏انبوه کینه دور و برش را گرفته بود.
****
‏دلواپسی غریبی امروز خود نبود
‏اما دلش به خاطر فردا گرفته بود.
****
‏دیدی که از ارادت دیرینه حسین
‏یک کوفه زخم در بدنش جا گرفته بود.
****
‏با سنگ پای بیعت او مهر می زدند
‏باور نكرد از همه امضا گرفته بود.
****
‏این شهر خواب بود و ندانست قدر او
‏هو شب بوای مردمش احیا گرفته بود.
****
جرمش چه بود؟ نسبت نزدیک با علی
‏أن شعله ها برای همین پاگرفته بود.