مقدمه:

من، خب کاری نمی‌کردم فقط لم داده بودم
گوشه ای از اتاق. سعی کردم لبخند بزنم. ظاهرا به پیراهن نو و اتو خورده‌ام بیشتر از اطرافیانم توجه می‌کردم. همه چیز آماده بود دوربین، چهارپایه، حتی سگمان هم از عوامل پشت صحنه بود. خانه کوچک‌تر از آن بود که جا برای همه باشد و دوربین و چهارپایه تقریبا همه جا را اشغال کرده بودند. عکاس چاره ای نداشت جز اینکه عقب تر برود و در آستانه ی در بایستد. همسرم به دوربین اشاره کرد و من هم به او. با صدای چیلیک، لحظه ای تاریخی ثبت شده بود و من از آنچه فکر می‌کردم زیباتر افتاده بودم.

وقتی داشتم بلند می‌شدم هوا سنگینی‌اش را روی من انداخته بود. روی یک بیمار. چهار سال است دوستی جدید پیدا کرده‌ام. منتها کمی بیشتر از یک دوست است. همسرم می گوید تکه‌ای از وجودت شده است و من راستیتش مقاومت می‌کنم. دستم را داخل جیبم می‌برم
و نسخه‌ای را که دکتر برایم نوشته مرور می‌کنم. پشت تمام قرص‌هایم اسمم را نوشته اند، شهرت خاصی پیدا کرده‌ام. در ذهن خیالاتی دارم. چاپ تصویر من در صفحه ی دوم روزنامه با این شروع که " احمدرضا آیینه در یک گرداب است" و بعد چند پاراگراف که آن را گسترش دهند هرچند چرت و پرت هم گفته باشند. میل دارم وقتی جمعیت جلوی خانه‌امان موج می زند شما هم آنجا باشید و من برایتان دست تکان دهم. برای من هم اینطور شد و وقتی از او پرسیدم چگونه؟
برایم دستی تکان داد و چمدانش را به داخل قطار هل داد، درست مثل همه ی مهاجرانی که شاعر شدند.

هربار که می‌خواهم سوت بزنم فراموش می کنم بلد نیستم. ناتوانی‌ام را انکار می کنم.
باور دارم که حرفه‌ام و حرفه‌ای هم کار می کنم. همسرم با فنی بودنم مشکلی ندارد اما خودم چرا. وقتی سرگرم تعمیر می شوم آنقدر گره در کارم می‌افتد که سردرگمی به سراغم می‌آید و جوری هویتشان را زیر سوال می‌برم که
تقریبا چیزی از آنها باقی نمی‌ماند و وقتی متوجه می‌شوم که یخچالمان ماکروویو شده است و جاروبرقی مان نان تست می‌کند و برای رادیو و همزن هم اتفاقاتی مشابه رخ داده است. رنج آور است، خیلی رنج آور است.

همانطوری که تیغ هایشان آزارم می‌دهد، بوسیدنشان مقدس است. کنار پنجره ایستاده‌ام و گل ها و گلدان ها را باهم نوازش می‌کنم. دوست داشتم آن ها هم در عکس بودند و عشقشان را نصیب چشمان خسته‌ی آیندگان می‌کردند، آیندگانی که با علامت سوال‌های بزرگ روی سرشان به دنبال ذره ای رنگ در این تصویرند. چکه‌ای آب روی سرم می افتد، از بالا. نم حتی به شاهکارهای روی سقف هم رحم نمی‌کند. نقاشی‌ها و نقش برجسته‌های روی سقف خانه‌مان هفته ای یکبار شسته می‌شوند. هربار با بارانی که می‌بارد، آن ها هم می‌بارند منتها روی سرمان. سرم درد می‌گیرد، چقدر سنگین‌اند انگار تمام غم و غصه‌های عالم درشان فشرده شده است. نقاشی‌هایی که شاهکارهایی هستند نه بر سقف بلکه بر قلب من. آنها آفریده‌های من اند و من اینگونه صدایشان می‌کنم " ای آفریده‌های من آیا هنوز غم در شما نهفته است؟"
پنجره را باز می‌کنم تا خاک از اتمسفر اتاق بیرون برود خاکی که سرخ رگهایم را نجس کرده است.

همه جا قاب‌ها کج شده‌اند. در تعادل نیستند. همه‌اش فکر می‌کنم خانه‌مان را کج ساخته‌اند. داشتم با همسرم درباره این مسئله صحبت می‌کردم که چشمانم به یک نقاشی افتاد. به نظرم آن مرد جوان زیادی خمیده کشیده شده است. گفتم " این رو کی کشیده؟" همسرم هم جواب داد " سپهر، پسر همسایه". خاموش شدم. این لحظه‌ای بود که من به ماهیت اثری هنری پی می‌بردم. تصویر در قالب جوانی نشسته بر روی یک صندلی آن هم درحالتی خمیده رسم شده بود. او به نقطه‌ای میان سنگفرش ها نگاه می‌کرد. وقتی که پاییز او را بلعیده بود و نمی‌خواست استخوان‌هایش را تف کند.
قاب را از روی دیوار برداشتم. چیزی پشت آن نوشته شده بود، چند خط. "چقدر هوا گرفته است! امروز مه همسایه مان است و فردا تنهایی مستاجرمان می شود. " و آن امضای خرچنگ قورباغه اش را هم زده بود، پایین سمت چپ. قاب را سرجایش گذاشتم با این تفاوت که این دفعه از پشت آویزانش کردم.

چشم‌هایم را بستم، ذهنم را خالی کردم. بعد اجازه دادم خاطرات بمبارانم کنند، آنها هم همین کار را کردند، به همین راحتی.

" وقتی من می‌دوم آنها هم می‌دوند.
وقتی ما می‌دویم آنها هم می‌دوند.
وقت دویدن، همه می‌دوند."
جمعیت ایستاد و همگی برایم دست زدند، تشویق‌ها ادامه داشت و آنقدر هیاهو بود که صدا به صدا نمی‌رسید. حتی یادم می‌آید یکی دو نفر از ته سالن جیغ می‌کشیدند. روز خوبی بود و فردای آن روز بازتاب‌ها در روزنامه‌ی روزنه چاپ شدند. صفحه‌ی دوم آن با این تیتر شروع شد که " احمدرضا آیینه هنوز نمایشنامه می‌نویسد، او عاشق نویسندگی است." پایین صفحه و چند خط آخر را به انتقادات اختصاص داده بودند
" این مرد کیه؟ و چرا نوشته‌هایش بوی صدف با جلبک سرخ شده را می‌دهد؟ از کی نمایشنامه می‌نویسد؟ چقدر آزادی عمل دارد؟ چقدر به چراغ مطالعه‌اش ایمان دارد؟ در آن میان بعضی‌ها نقدهای تندی داشتند و کنجکاوانه سعی کردند هویت مرا کشف کنند مثلا اینکه چرا و چگونه آن شلوار را پوشیده بود؟ مدادهایش را از کجا می‌خرد؟ خیلی‌ها می‌خواستند بدانند من عضو کدام حزب هستم. با این وجود به تمامی این نقدها پایان دادم. به دفتر روزنامه زنگ زدم و گفتم آن چرت و پرت‌هایی که نوشته‌اید کار کیه؟
آنها یک پاسخ داشتند "خبرنگاران"

"یه وقتا
مشکلات مثه شکلات‌های تلخ می‌شن
نه می‌تونی بخوریشون
نه می‌تونی ازشون دل بکنی"
تلفن رو قطع کردم. قرار بود نمایشنامه من تو یکی از سالن‌های تئاتر شهر اجرا بشه، این یعنی اگه می‌خواستم تو تئاتر باشم و برای هنرمندان دست بزنم باید کمی زودتر از آنکه تمامی بلیط ها به فروش می‌رسید خودم رو به گیشه ی خیابان ۵۷ می‌رساندم . تنها نیم ساعت وقت داشتم. پس دست بکار شدم. لباس های نو و شیک رو از داخل کمد در آرودم. متاسفانه آنقدر وقت نداشتم تا همه شان را اتو بزنم. پیراهنم را اتو زده بودم. خط تا شلوارم هنوز رویش بود. کراواتم را سفت کردم. باید عجله می کردم. چیزی که در آن حال به هم دست داد تهوع بود. اما شاید باورتان نشود، من حتی نتوانستم برای آن هم وقت بگذارم. مترو نزدیکمان بود، خیلی نزدیک طوریکه اگر در خانه را باز می‌کردم احتمالش بود بیافتم داخل چاله. بله، ایستگاه درحال ساخت بود و هنوز از حفاظ‌های ایمنی خبری نبود.

از گوشه ی انباری دوچرخه‌ام را برداشتم و تا خیابان ۵۷ رکاب زدم. وقتی به تئاتر رسیدم خودم را به سمت گیشه پرتاب کردم و صورتم را به شیشه چسباندم.
" یه بلیط لطفا؟ "
مسئول گیشه مردی مسن بود. موهای سفیدش موج دار بودند و همانطور که دستانش می‌لرزیدند خودکار آبی را روی کاغذ حرکت می‌داد. بلیط صادر شد و من قبل از اینکه بگذارم او سوالش را بپرسد بلیط را برداشتم و پولش را روی پیشخوان هل دادم. داد زدم" تا اینجا یک هیچ به نفع من. " و رفتم داخل سالن و یک صندلی پیدا کردم و نشستم.
اجازه دادم با خودم راحت باشم. برای همین بیشتر در صندلی فرو رفتم و لبخند‌ پیروزمندانه‌ای زدم. من خودم را رسانده بودم اما مشکل اینجا بود آنها نتوانستند خودشان را برسانند. در عین ناباوری اتوبوسشان پنچر شده بود.