ای ستاره؛ ما سلام‌مان بهانه است
عشق‌مان دروغ جاودانه است!
در زمین ؛ زبان حق بریده‌اند ،
حق، زبان تازیانه است!
وآن‌که با تو صادقانه درد دل کند
های های ِ گریه‌ی شبانه است

مرا می ‌خواستی، تا شاعری را، ببینی روز و شب دیوانهٔ خویش
مرا می‌ خواستی، تا در همه شهر، ز هر ک.س بشنوی افسانهٔ خویش

‌مرا می ‌خواستی، تا از دل من، برانگیزی نوای بی نوایی
به افسون‌ها دهی هر دم فریبم، به دل ‌سختی کنی بر من خدایی!

‌مرا می‌ خواستی، تا در غزل‌ها، تو را «زیبا‌تر از مهتاب» گویم
تنت را در میان چشمهٔ نور، شبانگاهان مهتابی بشویم

مرا می ‌خواستی، تا پیش مردم، تو را الهام‌بخش خویش خوانم
به بال نغمه‌های آسمانی، به بام آسمان‌هایت نشانم

مرا می‌ خواستی امّا چه حاصل؟، برایت هر چه کردم، باز کم بود
مرا روزی رها کردی در این شهر، که این یک قطره دل، دریای غم بود

تو را می‌ خواستم، تا در جوانی، نمیرم از غم بی همزبانی!
غم بی همزبانی سوخت جانم، چه می‌خواهم دگر زین زندگانی؟

بی تو، سی سال، نفس آمد و رفت،
این گرانجانِ پریشان پشیمان را.

کودکی بودم، وقتی که تو رفتی، اینک،
پیرمردی‌ست ز اندوهِ تو سرشار، هنوز

شرمساری که به پنهانی، سی سال به درد،
در دل خویش گریست.

نشد از گریه سبکبار هنوز!
آن سیه‌دستِ سه داسِ سه دل، که تورا،

چون گُلی، با ریشه،
از زمین دلِ من کند و ربود؛

نیمی از روح مرا با خود برد.
نشد این خاک به‌هم‌ریخته، هموار، هنوز!

ساقه‌ای بودم، پیچیده بر آن قامتِ مهر،
ناتوان، نازک، تُرد،

تندبادی برخاست،
تکیه‌گاهم افتاد،

برگ‌هایم پژمرد...
بی تو، آن هستی غمگین دیگر،

به چه کارم آمد یا به چه دردم خورد؟
روزها، طی شد از تنهایی مالامال،

شب، همه غربت و تاریکی و غم بود و، خیال.
همه شب، چهره لرزان تو بود،

کز فراسوی سپر،
گرم می‌آمد در آینه اشک فرود.

نقش روی تو، درین چشمه، پدیدار، هنوز!
تو گذشتی و شب و روز گذشت.

آن زمان‌ها،
به امیدی که تو، برخواهی گشت،

پای هر پنجره، مات،
می‌نشستم به تماشا، تنها،

گاه بر پردء ابر،
گاه در روزنِ ماه،

دور، تا دورترین جاها می رفت نگاه؛
باز می‌گشتم تنها، هیهات!

چشم‌ها دوخته‌ام بر در و دیوار هنوز!
بی تو، سی سال نفس آمد و رفت.

مرغِ تنها، خسته، خون‌آلود.
که به دنبال تو پرپر می‌زد،

از نفس می‌افتاد.
در قفس می‌فرسود،

ناله‌ها می کند این مرغ گرفتار هنوز!
رنگِ خون بر دم شمشیر قضا می بینم!

بوی خاک از قدم تند زمان می شنوم!
شوق دیدار توام هست،

چه باک

به نشیب آمدم اینک ز فراز،
به تو نزدیک ترم، می‌دمی دانم.

یک دو روزی دیگر،
از همین شاخه لرزان حیات،

چنین با مهربانی خواندنت چیست ؟
بدین نامهربانی راندنت چیست ؟

بپرس از این دل دیوانه من
که ای بیچاره عاشق ماندنت چیست ؟

بر قلّه ایستادم.
آغوش باز کردم.
تن را به باد صبح،
جان را به آفتاب سپردم.
‌
روح یگانگی
با مهر، با سپهر،
با سنگ، با نسیم،
با آب، با گیاه،
در تار و پود من جریان یافت!

من، مناجات درختان را، هنگام سحر
رقص عطر گل یخ را با باد
نفس پاک شقایق را در سی*ن*ه‌ی کوه
صحبت چلچله‌ها را با صبح
نبض پاینده‌ی هستی را در گندم‌زار
گردش رنگ و طراوت را در گونه‌ی گل
همه را می‌شنوم...

چگونه ماهی، خود را به آب می‌سپرد؟
به دست موجِ خیالت سپرده‌ام جان‌ را

با دیدگان بسته، در تیرگی رهایم
ای همرهان کجایید؟ ای مردمان کجایم؟

پر کرد سی*ن*ه‌ام را فریاد بی شکیبم
با من سخن بگویید ای خلق، با شمایم!

شب را بدین سیاهی، کی دیده مرغ و ماهی
ای بغض بی‌گناهی بشکن به های‌هایم

سرگشته در بیابان، هر سو دوم شتابان
دیو است پیش رویم، غول است در قفایم

بر توده‌های نعش است پایی که می‌گذارم
بر چشمه‌های خون است چشمی که می‌گشایم

در ماتم عزیزان، چون ابر اشک‌ریزان
با برگ همزبانم، با باد هنموایم

آن همرهان کجایند؟ این رهزنان کیانند
تیغ است بر گلویم، حرفی‌ست با خدایم

سیلابه‌های درد است رمزی که می‌نویسم
خونابه‌های رنج است شعری که می‌سرایم

چون نای بینوا، آه، خاموش و خسته گویی
مسعود سعد سلمان، در تنگنای نایم

ای همنشین دیرین، باری بیا و بنشین
تا حال دل بگوید، آوای نارسایم

شب‌ها برای باران گویم حکایت خویش
با برگ‌ها بپیوند تا بشنوی صدایم

دیدم که زردرویی از من نمی‌پسندی
من چهره سرخ کردم با خون شعرهایم

روزی از این ستمگاه خورشیدوار بگذر
تا با تو همچو شبنم بر آسمان برآیم.

ای شب‌ به پاس صحبتِ دیرین خدای را
با او بگو حکایت شب زنده داری‌ام

با او بگو چه می‌کِشم از درد اشتیاق
شاید وفا کند، بشتابد به یاری‌ام