مجموعه اشعار اشعار فریدون مشیری

[mobina01]

آخر اگر پرستش او شد گناه من
عذر گناه من ، همه ، چشمان مسـ*ـت اوست

تنها نه عشق و زندگی و آرزوی من
او هستی من است که آینده دست اوست

 

[mobina01]

هیچ و باد استٖ جهان ؟

گفتی و باور کردی!؟

کاش، یک روز، به اندازه ی"هیچ"

غم بیهوده نمی خوردی!

کاش، یک لحظه، به سر مستی باد

شاد و آزاد به سر می بردی

 

[mobina01]

بی‌وفایی می‌کنی من هم تماشا می‌کنم
فرصتی تازه برای گریه پیدا می‌کنم

دوستت دارم... ولی می‌ترسم از رسوا شدن
هرچه از زیباییت گفتند حاشا می‌کنم

من که یک لشکر حریفم نیست تسلیم توام
با رقیبان پیش چشمانت مدارا می‌کنم

از کنارم رفته‌ای اما به یادم مانده ‌است
خاطراتی که دلم را خوش به آن‌ها می‌کنم...

 

[mobina01]

غریبی بودم و گم‌کرده راهی
مرا با خود به هر سویی کشاندند

شنیدم بارها از رهگذاران
که زیر لب مرا «دیوانه» خواندند...

 

[mobina01]

گفته بودی که چرا محو تماشای منی
آن چنان مات که حتی مژه بر هم نزنی

مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود
ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی

 

[mobina01]

ای دلِ من، گرچه در این روزگار
جامه‌ی رنگین نمی‌پوشی به کام
باده‌ی رنگین نمی‌بینی به‌ جام
نُقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن مِی که می‌باید تُهی‌ست

ای دریغ از تو اگر چون گُل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای‌ دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشه‌ی غم را به سنگ
هفت‌رنگش می‌شود هفتاد رنگ

 

[mobina01]

باز کن پنجره ها را، که نسیم
روز میلاد اقاقی‌ها را
جشن می‌گیرد،
و بهار ،
روی هر شاخه، کنار هر برگ،
شمع روشن کرده‌ست.
‌
همه‌ی چلچله‌ها برگشتند،
و طراوت را فریاد زدند
کوچه یکپارچه آواز شده‌ست،
و درخت گیلاس،
هدیه‌ی جشن اقاقی‌ها را،
گل به دامن کرده‌ست.
‌
باز کن پنجره‌ها را، ای دوست
هیچ یادت هست
که زمین را عطشی وحشی سوخت؟
برگ‌ها پژمردند؟
تشنگی با جگر خاک چه کرد؟
‌

 

[mobina01]

در بنفشه زار چشم " تو " ...
من ز بهترین ،
بهشت ها گذشتم ...!
بی " تو "
به اوج حسرتی نگفتنی رسیده ام ...!
ای نوازش " تو " ...
بهترین امیدِ زیستن ...!
در کنار " تو " ،
من ز اوج لذتی نگفتنی گذشتم ...!!!

 

[mobina01]

ساحل در انتظار کسی بود
تا پاسخی بگوید، فریاد آب را

با ناله‌ی گره‌شده، دلتنگ، خشمگین
سر زیر پر کشیدم و رفتم!
جواب را...

 

[mobina01]

هنوز پنجره باز است؛
تو از بلندی ایوان به باغ می‌نگری
درخت‌ها و چمن‌ها و شمعدانی‌ها
به آن ترنم شیرین به آن تبسم مهر
به آن نگاه پر از آفتاب می‌نگرند،

تمام گنجشکان
که در نبودن تو
مرا به باد ملامت گرفته‌اند،
ترا به نام صدا می‌کنند . . .