تصور کنید یک ایده‌ی داستانی خوب به ذهن‌تان رسیده اما از آن‌جایی که نمی‌دانید نقطه‌ی آغاز داستان کجاست، یا به‌خاطر ترس از شروع نوشتن، ثبت‌ آن ایده را به تعویق می‌اندازید. خیلی طول نمی‌کشد تا دریابید آن ایده از ذهن‌تان گریخته و تصاویری که به شما الهام شده بود به‌طور کامل از دست رفته. چندبار چنین موقعیتی را تجربه کرده‌اید؟
بهترین کاری که در برخورد با یک جرقه‌ی داستانی می‌توانیم انجام دهیم، یادداشت‌برداری لحظه‌ای است. باید به محض دیدن تصاویر تازه‌ای از داستان، دست‌به‌قلم شویم و آن صحنه را با جزئیات اندک ثبت کنیم. اینکه توصیف صحنه‌های پراکنده‌ی داستان را به بهانه‌ی نداشتن نقطه‌ی شروع مشخصی به بعد موکول می‌کنیم باعث تضعیف اشتیاق‌مان می‌شود. انگار با دستان خودمان چاه ایده‌یابی ذهن‌مان را می‌خشکانیم و راه را بر ساخته شدن صحنه‌هایی عمیق‌تر و با جزئیاتی بیشتر می‌بندیم.
باید مدام به خود یادآوری کنیم که یک داستان از گردهمایی چندین‌وچند صحنه‌ی مستقل به‌وجود آمده. تمرینی که می‌توانیم در آغاز داستان‌نویسی انجام دهیم، نوشتن هر صحنه روی یک کاغذ جداست. می‌توانیم هر بار یکی از صحنه‌ها را برداریم و روی جزئیاتش کار کنیم. در نهایت، بعد از آن که احساس کردیم تمام صحنه‌های یک داستان را در اختیار داریم، می‌توانیم کل صفحات را کنار هم بچینیم و شروع کنیم به جابه‌جا کردن آن‌ها تا در نهایت بتوانیم به بهترین ترتیب‌بندی برسیم. آن‌وقت ممکن است بفهمیم صحنه یا صحنه‌هایی اضافه یا کم هستند، که می‌توانیم با بازبینی دوباره‌‌‌ی صورتبندی صحنه‌ها، مناسب‌ترین تغییرات را اعمال کنیم.