«متیو کاتبرت و مادیانش با خیالی راحت و آسوده مسیر دوازده کیلومتری تا برایت ریور را طی کردند. مسیر آن جاده منظره‌ی چشم‌نوازی داشت. جاده از میان مزارع دنج و آرام می‌گذشت و پس از گذر از جنگلی از درختان صنوبر به منطقه‌ی کم ارتفاعی مارسید که با شکوفه‌های زیبای درختان آلوی جنگلی زینت شده بود. هوا آکنده از عطر باغ‌های سیب بود و نور خورشید گردوغبار پراکنده در دشت را به رنگ ارغوانی درآورده بود. متیو از راندن درشکه در آن فضا لذت می‌برد، البته به‌جز مواقعی که زنی به‌طور اتفاقی سر راهش سبز می‌شد و او مجبور بود برایش سر تکان دهد؛ زیرا در جزیره‌ی پرینس ادورد باید برای همه‌ی کسانی که در جاده می‌دیدی سر تکان می‌دادی حتی اگر آن‌ها را نمی‌شناختی.»​

کلیک کنید تا گسترش یابد...