سلام قربان تارهای مویت، سلام.
حالت خوب است جان من؟ من هم خوبم، تو مانند رودی خروشان کویر قلب مرا به آسایش رسانده‌ای عزیزدلم.
پسرکم، چشم سیاهکم، گوزن وحشی!
در وصف این دل‌تنگی بگویم که من هم دارم می‌سوزم، دل‌تنگی و عشق من نسبت به رویِ تو، مانند برگ کوچک خزان‌زده‌ای‌ست که عاشق شکوفه‌ی آلبالو شده باشد، تو باهار منی. کاش دستی داشتم تا رشته‌ کوه‌ها را بردارم، دستی کشیده به مانند مرزها، تا این دوری و تمام مرزهایش را بردارم.
آه علی جان، پاییز است و من هرچه تتمه‌ی واژگانم است برای تو می‌فرستم و دیگر در تمام روز خود را بـ*ـغل گرفته، ساکت می‌مانم. آخر چه دارم که بگویم، من این‌جا غریبم، تنها آشنای من تویی. هرچه بیشتر از این جماعت می‌گریزم و دوری می‌جویم، بیشتر می‌خواهند زندگی را زهرم کنند... من ناتوانم، تنها توان من تویی. خودت ببین! خیلی حیف است اگر بخواهم همین چند کلمه‌ای که مرا به زندگی متصل کرده را حرام نامحرمان کنم، این‌جا تنها محرم من تویی.
سالِ خوبی نیست علی جان، وحشت است و مرگ، منِ دیوانه در محاق نشسته‌ام و بااین‌که هرروزمان نحس است، تو نانحس‌ترین درخت باغ منی. تو برق آفتابی، بر برف‌هایی که از زمستان پارسال بر شانه‌ام مانده. نگران هیچ‌چیز نباش، مراقب امانت تو ام و خاطر جمع می‌شوم که تاری از موهایم کم نشود، اگرچه که به ساختمان‌های نیمه‌کاره‌ی خالی می‌مانم... اکنون تنها سکنه‌ی من تویی!
تنها امانِ من، سالم بمان، آن‌قدر که بشود سرتاپایِ اعجاز تو را ببوسم.

- لیلی، اصفهان، پاییز ۱۴۰۲

سبزینه‌ی من، سلام.
همین اول نامه‌ بگویم که بیم این پاییز، مرا سخت فشرده است و بااین‌حال تو دوایِ جان منی.
مرا ببخش اگر گاهی کج‌فهم و دیوانه می‌شوم و از یاد مبر که درخت‌ همیشه بهار منی. قربان قوتِ صدایت بروم مرد، چگونه می‌شود که تو را داشت و دلیری نکرد؟
تو خانه‌ی منی، گرمیِ شام‌های دورهمی در کودکی‌هایم، تو تمام آنچه محتاج آنم و من آنِ تو.
دردت به فرق سر من بخورد، مگر می‌شود تو باشی و آینده نباشد؟ تو برای من تجلیِ آینده‌ای، تو پیراهن سپید منی. یادت نرود که در تارهای حنجره‌ی منی، ای آوازِ ملایمِ زندگی. یک روز دستت را خواهم فشرد و پاییز را به اتمام خواهم رساند‌، حتی اگر دور باشد، خیلی دور. راستش برای منی که تمام عمر عروسِ سیاهِ اندوه بوده‌ام و با هر تکانِ دریا کشتی‌ام صدتکه می‌شدست، خیلی سخت است. به قول خانم کردبچه «و کسی که تو را دیده باشد؛ پاییزهای سختی خواهد داشت»... اما حالا که من متعلق به سی*ن*ه‌ی توام و تو متعلق به اولین استخوان تن من‌، هوا هرچقدر هم سر ناسازگاری با ما بگذارد، گرمی این آتش جاودان است.
هرگز سرنوشت را باور نمی‌کردم، حتی آن‌گاه مادربزرگ دعای خیرش را پشتم نشاند... اکنون اما خوب می‌دانم آن عاقبتی که قرار بود به خیر باشد، تو بودی. تو همان ثمرهء دعایی!

- لیلی، اصفهان، پاییز ۱۴۰۲

علی جان، سلام.
برایم سخت است که بنویسم؛ دست‌های زمختم تا به قلم می‌رسند شکننده می‌شوند و مانند هرچیز دیگری از من، می‌شکنند.
هوا، هوای اولِ زمستان است اما من از آن شکایتی ندارم. تمام این سالیان‌‌، زمستان مانند فریه‌ای بلند قامت، سایه‌اش را بر زندگی‌ام پهن کرده بود و من اگر جوانه‌ای هم می‌زدم و سبز می‌شدم، زیر این زمهریر می‌‌خشکید... حالا که تو آمده‌ای و با خودت پوستینِ بهار را آوردی تا رویم بکشی‌، احساس می‌کنم که سابرقانی سخت هستم!
دست‌هایم مثل دست‌های مادرم شده و نمی‌دانم آیا این غم مفارقت است، که قدرتش از آب و صابون نیز بیش‌تر است و آدم را پاک می‌کند؟ دست‌هایم پاک شده‌اند، از استعداد یا احساس، از دیوانگی و خشم، دست‌هایم در مهجوریِ دست‌های تو پاک شده‌اند. بگذریم... .
هوای این روزها برای تو حتماً دل‌گیر است!
ابرهایی که از بامدادانِ زود، غروب می‌نمایند و انگار آدم نمی‌تواند شب و روزش را تشخیص بدهد. به تو سفارش و اندرز می‌کنم که به آسمان نگاه نکنی، تو دل کوچکی داری علی جان... اما من کمی متفاوت از تو هستم؛ من حال آسمان را خوب درک می‌کنم. گویی آسمان دوست کوچک دوران مدرسه‌ام باشد، می‌فهمم که زمین خورده است و پایش زخمی‌ست و در دلش گریه دارد. راستش من هم در دلم گریه دارم و ای‌کاش که اندوه و مویه، از دلِ عزیزِ تو دور باشد، عزیزدلم.

- لیلی، اصفهان، زمستان ۱۴۰۲