دل‌آرا دستی بین موهای فرفریش کشید و این‌بار با شیطنت به من نگاه کرد، چشمکی بهش زدم.
- بقیه؟ مگه بقیه خونه‌ن؟
فرهود که حالا سراغ قاشق‌ها رفته‌بود، در جواب دل‌آرا گفت:
- فربد و بردیا ممکنه رفته باشن، ولی بقیه که هستن، پس بیدارشون کن.
پشت گردنم رو خاروندم. پیامی که بردیا برام فرستاده‌بود، از فکرم گذشت؛ آخ از دست این پسرها!
- وای! سوگند بله داد، هممون خوشبخت شدیم! مگه نه؟! از این به بعد قراره همش چیزای خوشمزه بخوریم؟ ایول فرهود!
صدای سوزان بود که با قدم‌های تند از اتاقش به طرف فرهود می‌رفت. در نهایت در مقابل نگاه متعجب ما، دست دور گردنش انداخت و بوسه‌‌ی محکمی روی صورت آقای داماد کاشت و صدای خنده‌ی هممون رو بلند کرد. فرهود اخم مصنوعی‌ کرد و رو به سوزان خنده‌رو گفت:
- مگه تا الان اینجا سومالی بوده بی‌انصاف؟!
سوزان نمکی خندید و قری به گردنش داد.
- کی عاشق حلیمه؟ سوگند! دیگه از این به بعد هر چی سوگند بخواد دو سوته حاضره!
خیره به‌ روجک‌ خونه‌مون، با خنده گفتم:
- کاش یکی زودتر بیاد تو رو بگیره تا به هوای تو چیزای خوشمزه‌تری بخوریم، چون تو شکموتر از سوگندی!
سوزان در جواب حرفم بلندبلند خندید، پشت میز نشست، ‌دست‌هاش رو به هم‌ کوبید و با لحن حق به جانبی گفت:
- شما به حرفم می‌خندین‌ ولی باور کنین از این به بعد عشق و صفا به راهه! حلیمو بکش فداتشم!
جمله‌ی آخرش رو‌ خطاب به فرهود گفت. فرهود دستش رو بلند کرد و به اتاق‌ها اشاره کرد و با تعجب پرسید:
- خب چرا بقیه رو بیدار نمی‌کنین؟!
سوزان چشم‌های مملوء از شیطنتش رو به ما دوخت. من‌ و دل‌آرا هم جلو رفتیم و در مقابل نگاه سؤالی فرهود، کنار میز ایستادیم.
- چیه؟ چرا اینجوری نگاه می‌کنین؟
دل‌آرا لبخند مهربونش رو به روش پاشید و با آب و تاب شروع به صحبت کرد:
- جونم برات بگه که ما الان دوتا تیم شدیم! ما سه‌تا طرف دومادیم و اون سه‌تا طرف عروس!
سوزان تکونی به سرش داد که‌ موهای دم اسبیش روی هوا پرواز‌ کرد.
- آره فرهودجون، راستش ما گفتیم... .

با انگشت‌هاش روی سطح میز ریتم گرفت و ادامه داد:
- نون و پنیر آوردیم، دخترتونو بردیم... .
حرکت دستش رو متوقف کرد، پشت چشمی نازک کرد و گفت:
- ولی می‌دونی اونا چی گفتن؟
این‌بار دل‌آرا درحالی که بشکن می‌زد‌، در ادامه‌ی حرف سوزان گفت:
- نون و پنیر ارزونیتون، دختر نمیدیم بهتون!
سوزان انگشت شستش رو به نشونه‌ی لایک بالا گرفت.
- این شد که سوگندو برداشتن و بردن!
لب‌هام رو روی هم فشردم، چشم از دیوونه‌بازی‌های دخترها گرفتم و به چهره‌ی متعجب فرهود نگاه کردم.
- الان یعنی چی؟! دارین باهام شوخی می‌کنین؟
صندلی رو عقب کشیدم و درحالی که‌ می‌نشستم، گفتم:
- بچه‌ها سوگندو بردن بیرون، چطور نفهمیدی؟
درسته که خودم هم نفهمیده‌بودم و فقط از روی پیام بردیا در جریان داستان قرار گرفته‌بودم، اما فرهود نباید می‌فهمید؟! قدمی عقب رفت و‌ دست‌هاش رو به کمرش زد.
- دیدم ماشین اون دوتا کله‌پوک‌ نیست! فکر کردم رفتن سرکار!
سوزان ابرویی براش بالا انداخت و با بی‌رحمی گفت:
- خواب‌ موندی داداشم! باید بدویی تا بهش برسی... فعلاً حلیمو بیار که من غش کردم!
فرهود که حالا لبخندش پر کشیده‌بود، به طرف گاز رفت و قابلمه رو بلند کرد و روی زیرقلبمه‌‌ای چوبی وسط میز گذاشت.
- بچه‌ها سوگند ناراحته؟ اگه چیزی بهتون گفته لطفاً بهم بگین.
دل‌آرا دستش رو به قفسه‌‌ی‌سی*ن*ه‌ش‌ کوبید و با تمام احساسش گفت:
- الهی قربونت برم من! نه‌، نگران نباش! دیشب توی گروهمون یه پیام گذاشت و نوشت که من راه دلم رو پیش گرفتم... پس اصلاً جای نگرانی نیست فرهودجان.
چشم به صورت ناراحتش دوختم، با تکون سر، حرف دل‌آرا رو تأیید کردم و با قاطعیت گفتم:
- بهش زمان بده، اون تو رو پذیرفته اما توقع نداشته باش از همین امروز همه‌چی مطابق میلت پیش بره، یکم صبر کن سوگند همه‌چی رو خوب هضم کنه.
سوزان که مشغول خوردن بود، در ادامه‌ی حرفم گفت:
- درسته‌درسته! البته فرهودجان تو یک آپشن داری که به خاطر همون نباید ترس به دلت راه بدی!
دستش رو به طرف خودش گرفت و با اعتماد به نفس ادامه داد:
- من! من طرف توأم و مطمئن باش هر روز‌ میرم روی مخ‌ سوگند تا زودتر همه‌چی‌ براش طبیعی بشه.
فرهود چپ‌چپ نگاهش کرد و من و دل‌آرا هم ریزریز خندیدیم. سوزان چشم‌هاش رو درشت کرد و بعد از نوش جان کرد یک قاشق حلیم، ادامه داد:
- چیه؟ مگه دروغ میگم؟ فکر کن به‌ جای من الان سوگل اینجا بود! باور کن دیوونه‌ت می‌کرد با منطقی‌بازیاش!... باراد می‌تونی شکرو به دستم برسونی؟

- سوزان!
حالا دل‌آرا، سوگل شده‌‌بود و به سوزان اخطار می‌داد. از جا بلند شدم، شکرپاش شیشه‌ای مستطیلی‌شکل رو از بالای کابینت برداشتم. فرهود نفس عمیقی سر داد و دستی بین موهای مرتبش کشید.
- نمی‌دونم بچه‌ها، نگران شدم! دیشب هم حالش خوب نبود اما با هم خیلی حرف زدیم... نکنه پشیمون شده ‌باشه؟
شکرپاش رو جلوی سوزان گذاشتم و پشت سر فرهود ایستادم. با دستم شونه‌هاش رو فشردم و وادارش‌کردم تا روی صندلی بنشینه و در همون حالت گفتم:
- مگه الکیه که پشیمون بشه؟ چرا این فکرو می‌کنی؟ اون دختر الان فقط استرس داره! این بله گفتن و این تغییراتی که قراره اتفاق بیفته مگه آسونه؟ نه! والا آسون نیست! پس بذار سوگند آروم‌آروم ماجراهای اخیرو هضم کنه و باهاش کنار بیاد.
دل‌آرا حرفم رو تأیید کرد و در ادامه گفت:
- آره فرهود، دقیقاً همینه! تا دیروز برای بله‌‌‌برون با مهراب خرید می‌کرد و امروز تازه فهمیده توی دلش چه خبره! نباید استرس داشته باشه؟ بذار با خودش خلوت کنه.
مشغول ماساژ شونه‌های فرهود بودم. اول این قصه سخت بود اما قطعاً خوشی‌هاش خیلی نزدیک بود.
- من‌ سوگندو می‌شناسم! اول و آخرش برمی‌گرده پیش خودت، مثل همیشه! مثل دیشب! پس بیخودی نگران نباش، اون فقط یه امروز رو خواسته خلوت کنه که به پیشنهاد بردیا با هم رفتن بیرون برای صبحونه... هیچ جای نگرانی نیست آقای داماد!
حرف‌های نهایی سوزان هم مهر تأییدی بود برای دعوت فرهود مضطرب به آرامش.‌ شونه‌هاش رو رها کردم و دستم رو محکم به‌ پشتش کوبیدم. صندلی کنارش رو عقب کشیدم و نشستم. با خنده‌ گفتم:
- به جای این حرفا به این فکر کن که تا دیروز چه حالی داشتی و الان چه حالی داری! همه‌چیز همون‌طوری پیش رفت که دلت می‌خواست و جواب صبوری‌ کردنت رو گرفتی... الانم حلیمو بکش‌ که از دهن افتاد!
و لبخند اطمینان‌‌بخشی رو به آخر جمله‌م چسبوندم که رنگ آرامش رو به نگاهش برگردوند. تکونی به خودش داد، دستش رو جلو‌ برد و ملاقه رو توی قابلمه چرخوند.
- برای من دوباره می‌ریزی؟
با دیدن سوزانی که کاسه‌ش رو به طرف فرهود گرفته‌بود و منتظر نگاهش می‌کرد، سه‌تایی به هم نگاه کردیم و بلند خندیدیم؛ این دختر درست بشو نبود!