شب‌های سیاه آسمان، مثل چشم‌های تو درازند. دلم مثل برف سبز، به یاد تو آب می‌شود. تو مثل آفتاب، به شانه‌ام می‌تابی، ولی دستم به تو نمی‌رسد. ای کاش دستم می‌رسید، تا از دلم دربیاید.​

کلیک کنید تا گسترش یابد...

هر شب در خیالم، دست در دست تو می‌گیرم. در باغ‌ها رفتم، به سرزمین دلم. بهار دارد می‌آید، ولی دلم هنوز پاییز است. تو کی هنوز نمی‌آیی، تا دلم بهار شود.​

کلیک کنید تا گسترش یابد...

از یادم نمی‌رود، آن روزهایی که دستم در دستت بود. مثل قاصد خوش خبر، دلم پر بود از شادی. ولی افسوس، قاصد رفت و خبر نیاورد. مثل بید مجنون، در یاد تو مانده‌ام.​

کلیک کنید تا گسترش یابد...

آخر شب رسید، سرزمین غم در دلم پهناور شد. از چشمم اشک می‌آید، مثل باران از آسمان. تو مثل آفتاب، از دور می‌تابی، ولی دلم برایت تنگ است. کاشکی بیایی، تا دلم آرام شود.​

کلیک کنید تا گسترش یابد...

در خیالم می‌بینم، که دستم را در دستت گرفتم. در باغ‌ها رفتم، به سرزمین دلم. صدای تو می‌آید، مثل شرشر آب. ولی هنوز دلم غم دارد، تا تو بیایی.​

کلیک کنید تا گسترش یابد...

چشم‌های من به راه، دلم پر از امید. شاید امشب بیایی، در باغ‌ها بتابی. مثل ستاره در آسمان، نشانت دهم. ولی افسوس، شب رفت و تو نیامدی.​

کلیک کنید تا گسترش یابد...

در دلم یک دردی دارم، مثل کوه گران. نمی‌دانم چه بگویم، ولی برایت بی‌قرارم. مثل مرغ بال شکسته، در هوای تو مانده‌ام. بیا تا بال بگیرم، در آسمان پرواز کنم.​

کلیک کنید تا گسترش یابد...