دلنوشته [مرثیه بی‌مزار] اثر •سونیا کاربر انجمن رمان بوک•

-RPR- · 2025/09/01

به نام سکوتی که فریاد می‌زند
اثر: مرثیه بی‌مزار
به قلم: سونيا ريپر
ژانر: تراژدی
عضو گپ نظارت ادبی سوم

[این دلنوشته برای مسابقه‌ی قلم بی‌مرز می باشد.]
حروف ن، ک حذف شده است!

مقدمه‌
در دیاری که خاطره‌ها پیش از تولد می‌میرند، واژه‌ای بی‌یاور در دل سکوتی بی‌حد حیات گرفت. لا از ژاد فروغ بود، لا از ژاد تیرگی؛ شاید از ژاد دم لحظه‌ای التی چراغ‌ها خاموش می‌شوند و هیچ‌ک.س نمی‌پرسد چرا.
این روایت، لا برای تسلی‌ست، لا برای امید؛ شاید برای آن‌هایی‌ست که در دلشان صدایی هست که هرگز شنیده نمی‌شود.
هر خط، زخمی‌ست که با جوهر نوشته شده؛ هر پارت، تکه‌ای از روحی‌ست که خودش را فراموش کرده.
و در پایان، شاید هیچ پایانی نباشد؛ فقط سکوتی که از دلِ هزار فریاد عبور کرده و هنوز بی‌صداست.

لا: کلمه‌ای عربی به معنای نه.
ژاد: کلمه‌ای پارسی اصیل به معنای جنس
التی: در عربی به معنای که

STARLET · 2025/09/01

بسمه تعالی

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]

-RPR- · 2025/09/01

خلاصه
او نیامد، اما همه چیز از او آغاز شد.
نه نامی داشت، نه گذشته‌ای، فقط ردّی از بودنش در خاطراتی که هرگز اتفاق نیفتاد.
تنهایی‌اش شبیه اتاقی بود که در آن هزاران صدا پیچیده‌اند، اما هیچ‌ک.س نیست که گوش بدهد.
در هر پارت، تکه‌ای از یک زندگیِ نانوشته را خواهی دید؛ نه به ترتیب، نه با منطق، بلکه با احساسی که مثل بوی خاک باران‌خورده، ناگهان به جانت می‌نشیند.
و شاید در پارت آخر، بفهمی که این داستان، از اول هم قرار نبود کسی را نجات دهد.

-RPR- · 2025/09/01

در سکوتِ شب، صدایی آمد که هیچ‌ک.س نشنید.
نه از بیرون، که از درونِ استخوان‌هایش.
او به دنیا نیامده بود، اما خسته بود.
و خستگی‌اش، نامی نداشت.
چشم‌هایش باز بودند، اما هیچ تصویری عبور نمی‌کرد.
نه نور، نه تاریکی؛ فقط یک خاکستریِ بی‌هویت.
او به خودش نگاه می‌کرد، بی‌آنکه خودش را بشناسد.
و آن نگاه، هر شب غریبه‌تر می‌شد.

-RPR- · 2025/09/01

پنجره‌ای بود که رو به هیچ‌ک.س باز نمی‌شد.
باد می‌آمد، اما بوی کسی را نمی‌آورد.
او منتظر نبود، فقط نمی‌دانست کجا باید نباشد.
و نبودنش، شبیه بودن همه بود.
در دلش، صدایی می‌پیچید که نه آغاز داشت، نه پایان.
مثل زمزمه‌ای از خاطره‌ای که هرگز اتفاق نیفتاده.
او با آن صدا زندگی می‌کرد، چون هیچ صدای دیگری نبود.
و آن صدا، هر شب کمی بیشتر خاموش می‌شد.

-RPR- · 2025/09/01

یک صندلی خالی، همیشه روبه‌روی او بود.
نه برای کسی، نه برای خودش؛فقط برای خاطره‌ای که هرگز ننشست.
او با سایه‌اش حرف می‌زد، اما سایه‌اش همیشه دیر می‌رسید.
و دیر رسیدن، تنها چیزی بود که همیشه به موقع بود.
در آن اتاق، هیچ چیز جابه‌جا نمی‌شد، جز اندوه.
اندوهی که مثل گرد و غبار، روی همه چیز نشسته بود.
او هر روز آن صندلی را نگاه می‌کرد، بی‌آنکه منتظر کسی باشد.
و نگاهش، مثل دعاهایی بود که هرگز به آسمان نرسیدند.

-RPR- · 2025/09/01

در تقویمش، هیچ روزی با نام خودش نبود.
فصل‌ها می‌آمدند، اما هیچ‌کدام لباس او را نمی‌پوشیدند.
او نه زمستان بود، نه تابستان؛ فقط یک دمای فراموش‌شده.
و فراموشی، تنها چیزی بود که به یادش مانده بود.
هر روز، مثل تکرارِ یک اشتباه بی‌نام بود.
او در لحظه‌ها گم می‌شد، بی‌آنکه کسی دنبالش بگردد.
زمان از کنارش عبور می‌کرد، مثل رهگذری بی‌تفاوت.
و عبور، دردناک‌تر از ماندن شده بود.

-RPR- · 2025/09/01

در خواب‌هایش، هیچ‌ک.س بیدار نمی‌شد.
او بیدار بود، اما خواب می‌دید که خواب است.
و در آن خواب، کسی گریه نمی‌کرد؛ فقط صدای گریه می‌آمد.
صدایی که از خودش نبود، اما در خودش می‌پیچید.
او با آن صدا نفس می‌کشید، چون هوا دیگر کافی نبود.
هر شب، خوابش را می‌نوشت، بی‌آنکه واژه‌ای داشته باشد.
و آن نوشته‌ها، مثل خاکسترِ رویاهای سوخته بودند.
او در خواب، تنها نبود؛ اما هیچ‌ک.س هم نبود.

-RPR- · 2025/09/01

او هرگز گریه نکرد، چون اشک‌هایش از قبل خشک شده بودند.
نه از درد، که از تکرارِ بی‌دلیلِ بودن.
در آینه، خودش را نمی‌دید؛ فقط ردّی از کسی که شاید بوده باشد.
و آن رد، هر شب کم‌رنگ‌تر می‌شد.
او با چشمانی بی‌نور، به خاطراتی نگاه می‌کرد که مال خودش نبودند.
هر تصویر، مثل تکه‌ای از یک فیلم بی‌صدا بود.
او در آن فیلم بازی نمی‌کرد؛ فقط تماشاچیِ بی‌دعوت بود.
و تماشا، خسته‌تر از بازی بود.

-RPR- · 2025/09/01

در خاطرات دیگران، جایی نداشت.
نه چون فراموش شده بود، بلکه چون هرگز نوشته نشده بود.
او مثل حاشیه‌ای بود که هیچ متنی به آن نرسید.
و حاشیه‌ها، همیشه بی‌صدا می‌میرند.
او با نام‌هایی زندگی می‌کرد که هیچ‌کدام صدایش نمی‌کردند.
هر سلام، مثل تیر خلاصی بود که به سکوت شلیک می‌شد.
او در جمع، تنها بود؛ و در تنهایی، جمعی از صداهای خاموش.
و آن صداها، هرگز به زبان نمی‌آمدند.

جستجو

خوش آمدید

دلنوشته [مرثیه بی‌مزار] اثر •سونیا کاربر انجمن رمان بوک•

اطلاعات موضوع

-RPR-

مدیر تالار ترجمه

STARLET

⁦⁦୧⁠(⁠ارشد بخش ادبیات)⁠୨⁩

-RPR-

مدیر تالار ترجمه

-RPR-

مدیر تالار ترجمه

-RPR-

مدیر تالار ترجمه

-RPR-

مدیر تالار ترجمه

-RPR-

مدیر تالار ترجمه

-RPR-

مدیر تالار ترجمه

-RPR-

مدیر تالار ترجمه

-RPR-

مدیر تالار ترجمه

یکم راجب ما:

Links

جدیدترین کاربران

آمار بَرخط

خوش آمدید

دلنوشته [مرثیه بی‌مزار] اثر •سونیا کاربر انجمن رمان بوک•

اطلاعات موضوع

مدیر تالار ترجمه

⁦⁦୧⁠(⁠ارشد بخش ادبیات)⁠୨⁩

​

مدیر تالار ترجمه

مدیر تالار ترجمه

مدیر تالار ترجمه

مدیر تالار ترجمه

مدیر تالار ترجمه

مدیر تالار ترجمه

مدیر تالار ترجمه

مدیر تالار ترجمه

یکم راجب ما:

Links

جدیدترین کاربران

آمار بَرخط