خانم هال در بازوان شوهرش روی پاگرد، نزدیک بود بی‌هوش شود. با زحمت فراوان، آقای هال و میلی (که فریاد ترس خانم هال او را بیدار کرده‌بود) توانستند او را به پایین پله‌ها بیاورند و به کمک روش‌های معمول در چنین مواقعی، او را آرام کنند. خانم هال گفت:
- این‌ها کار ارواح است! می‌دانم که ارواح است؛ توی روزنامه خوانده‌ام. میز و صندلی‌هایی که می‌پرند و می‌رقصند... .
آقای هال گفت:
- یک جرعه دیگر بخور، جَنی. آرامت می‌کند.
خانم هال گفت:
- در را رویش قفل کنید، دیگر داخل راهش ندهید. کم‌وبیش حدس زده‌بودم. باید می‌فهمیدم؛ با آن چشم‌های گِرد شیشه‌ای و سر باندپیچی‌شده‌اش و هرگز کلیسا نرفتن در روز یک‌شنبه. تعداد آن‌همه بطری بیش از حدی‌ست که داشتنشان درست باشد. او روح‌ها را داخل مبل‌های من فرستاده... مبل‌های عزیز و بیچاره‌ی من! همان صندلی‌ای که مادر خدا بیامرزم وقتی دختر کوچکی بودم رویش می‌نشست. باورم نمی‌شود حالا بر علیه من شده!
آقای هال پاسخ داد:
- فقط یک قطره دیگر، جَنی. اعصابت به‌هم ریخته‌است.
میلی را فرستادند تا ساعت پنجِ آن صبح طلایی، سراغ سندی ودجرزِ آهنگر برود. پیغام رساند:
- آقای هال سلام می‌رساند. مبلمان طبقه بالا رفتار خیلی عجیبی نشان می‌دهند، می‌شود آقای ودجرز بیایند و سری بزنند؟
ودجرز مردی کارکُشته و کاردان بود. او ماجرا را خیلی جدی گرفت و نظر داد:
- لعنت بر شیطان اگر این جادوگری نباشد. برای چنین آدم‌هایی نعل اسب لازم است.
او با نگرانی به خانه‌ی آن‌ها رفت. همه می‌خواستند او پیشاپیش بالا برود و وارد اتاق شود، اما او اصلاً عجله‌ای نشان نمی‌داد و ترجیح می‌داد همان پایین در راهرو بایستند و حرف بزنند. در همین حین، شاگرد آقای هاکستر آن‌سوی خیابان مشغول پایین آوردن کرکره‌های مغازه تنباکوفروشی شد. او را هم صدا زدند تا به بحث بپیوندد و خود آقای هاکستر هم چند دقیقه بعد اضافه شد. غریزه‌ی حکومت پارلمانی انگلیسی‌ها سر برآورد؛ میزان زیادی حرف رد و بدل شد، اما هیچ عمل قاطعی انجام نگرفت. ودجرز تأکید کرد:
- اول باید حقیقت ماجرا را بدانیم. باید مطمئن شویم که درباره‌ی شکستن آن در، کاملاً درست عمل می‌کنیم. دری که نشکسته را همیشه می‌شود شکست، اما دری که شکسته را دیگر نمی‌شود برگرداند.
و ناگهان، در اتاق بالا به طرز شگفت‌انگیزی خودبه‌خود باز شد. همه با حیرت سر بلند کردند و دیدند که مرد غریبه با هیکلی پوشیده، چهره‌ای تیره‌تر و خالی‌تر از همیشه و آن عینک آبیِ شیشه‌ای بزرگ و غیرعادی، پله‌ها را پایین می‌آید. آهسته و خشک حرکت می‌کرد و در تمام مدت خیره به آنان می‌نگریست. از راهرو گذشت و باز هم خیره ماند، سپس ایستاد. گفت:
- آن‌جا را نگاه کنید!
و همه مسیر اشاره‌ی انگشتِ دستکش‌پوشش را دنبال کردند؛ بطری سارساپاریلا کنار درِ زیرزمین بود. بعد غریبه ناگهان وارد اتاق نشیمن شد و به‌شدت و با خشونت در را درست جلوی صورتشان به‌هم کوبید.
تا زمانی که آخرین پژواک آن کوبش خاموش نشد، هیچ‌ک.س حرفی نزد. همگی با چشمانی متعجب به‌هم خیره شدند. آقای ودجرز گفت:
- خب، اگر این همه‌چیز را توضیح ندهد... !
و ادامه‌ی حرفش را ناتمام گذاشت، سپس رو به آقای هال گفت:
- اگر جایت بودم، می‌رفتم داخل و درباره‌اش سؤال می‌کردم، یک توضیح می‌خواستم.
مدتی طول کشید تا شوهر خانم هال شهامت پیدا کند. بالأخره به در کوبید، آن را باز کرد و فقط توانست بگوید:
- ببخشید... .
غریبه با صدایی رعدآسا فریاد زد:
- برو به جهنم و آن در را پشت سرت ببند!
و این‌گونه، آن گفت‌وگوی کوتاه پایان یافت.