یانگوم:
باهوش، بااستعداد، و یه جورایی سوپر قصر با کفگیر جادویی.
وقتی همه دارن تو آشپزخانه سر هم داد می‌زنن و قصر پر از شایعه و آشوبه، یانگوم با آرامش یه نقشه می‌ریزه که هم آشپزی رو نجات بده، هم دل پادشاهو ببره.
خیلی وقتا عجیب صبور بود، یعنی تا می‌خواست تصمیم بگیره، خدمتکارها چند بار خبرهای تازه ساخته بودن و ملکه صد بار نقشه کشیده بود!
در عشق؟ یه جورایی هم دل قهرمانانه داشت هم دل بچه مثبتانه؛ همه عاشقش می‌شدن، ولی یانگوم بیشتر دلش با خودش بود.
نصف سریال رو با کفگیر تو دست، نیم‌خنده‌ای روی لب و نگاه عمیق به دیگ‌ها گذروند.
اگر تو دنیای امروز بود، قطعاً اینفلوئنسر آشپزی می‌شد: «صبور باشید بچه‌ها… حتی وقتی دیگ آتیش گرفته!»

پدر یانگوم:
مردی شریف، مهربان و همیشه نگران‌ترین آدم قصر و روستا. انگار دلش با هر باد کوچک به لرزه درمیاد و فکر می‌کنه هر اتفاق کوچکی ممکنه کل دنیا رو نابود کنه! 😅 وقتی یانگوم کوچک کار عجیب یا خطرناکی می‌کنه، او دقیقاً همون لحظه حالت «چشمامو ببندم و دعا کنم همه چیز خوب بشه» رو فعال می‌کنه.
ولی نکته بامزه‌اش اینه که هرچقدر نگران و مضطربه، همیشه یه روش آرام‌کننده و نصیحت‌کننده برای دخترش داره. مثل اون بابایی که وسط آشوب قصر، با صدای آروم و آرامش‌بخش می‌گه: «یانگوم جونم… صبر کن… همه چیز درست می‌شه… ولی لطفاً دیگه آشپزخونه رو آتش نزن!»
اگر امروز بود، قطعاً اینفلوئنسر سبک پدرانه یا مشاور اضطراب‌های روزمره می‌شد: «نگران نباش، حتی وقتی دنیا داره می‌سوزه، یه نفس عمیق بکش و مراقب خودت باش!»
در یک کلام، پدر یانگوم ترکیبیه از اضطراب مادرانه، شوخ‌طبعی پنهان و قدرت حمایت بی‌قید و شرط که حتی در سخت‌ترین لحظات، باعث می‌شه همه کمی آرامش پیدا کنن.