هار بار اومدم زیر تیغ
دندون گرگا رو کشیدم و ساختم سی*ن*ه ریز باش
حواست جمع اگه پیله شی
کلمه هام مثل تیر میان تو مسیر گیجگاهت
یه رپکن همیشه میزنه حرفش رو یه راست
یا دست میده باهات یا میده فرقت رو یه چاک
بیا اینجا شب یه تک پا شهر من رو ببین
بعد برو کشکت و بساب
اینجا نمیبینه تو رو چشم کور عدالت
جا زوزه گرگ ها میشنوی زوزه آدم
خیابون نیست خونه خالت
توی یه ثانیه میجوونت نه توی یه ساعت
باید تهش برید حتی از خانواده
وقتی توی این وضعیت مخم هر روز به * عه
رپ چی داره واسه یه رپکن ساده
همه میگن برو پی نون و خربزه آبه
من دیگه نیستم فاز غصه زیاد
دق و دلی هام و می‌کوبم با مشت به دیوار
شهر ما شهر عقده ای هاست
اینجا سیل میاد با دعای گربه سیاه
تو هم تگری میزدی یه روز جام بودی اگه
وقتی هر چی که رو مخه باز تو دیدمه
بیست چهاری می‌میکننت بازجویی همه
ولی کسی نداره یه روده راست تو شکمش
از همه شون تا بیخ کندم
چون هرکی اومد دلم و آتیش زد و رفت
میگی چرا تنهام همیشه
چون لاتیش پر تره و لاشیش کمتر
از همه شون تا بیخ کندم
میدونستم چی ان ولی تا این حد نه
زندگی فرمش همینه
هر ور رو بچسبی باز یه جاییش لنگ هست
سر بالام نیست سرم تو لکم
تا روزی که بره تنم تو کفن
اگه همه چیم رو هم بگیرن
باز جنم تو من هست
اینجا هیچکی زیر پر و بالم و نگرفت
اما تا دلت بخواد زدن تو پرم
تو که خبر از دور نداری
نمیدونی داره میگذره توم شبا چی و
رفتم پیش دکتر باهاش حرف زدم
قرار بود من خوب بشم اون روانی شد
چیه گرخیدی چرا؟
لا پر قو بار اومدی و پز میدی به ما
ببین هیچکی دوست نداره راه کج بره
شما لیز نمیخوری چون سر نیست زیر پات
من هرچی دارم و توانش رو دادم
شاهد حرفم کاغذ های چروک و مچاله ان
بگو جام بودی داشتی وجودش رو یا نه
مجبورم مشکوک باشم
وقتی همه صد رو دارن
نمیخوام خیلی چیزا رو بدونم
چون رفیق هام رو بیشتر از حقیقت دوست دارم
مثل باد از جلو چشم هام لحظه ها میره
هنوز هم کسی نمیفهمه پشت خنده هام چیه
یه روز از روی این صحنه پرده ها میره
تف تو همه رفتارتون که صحنه سازیه
رسیدیم پاییز ۱۴۰۴
ترکیب قلم و صدام و کاغذ
بیت خشی ازم خواب شب رو دزدید
نمیشه ببندم چشم هام رو راحت
