متفرقه حرف دلت را بگو:)
- نویسنده موضوع Kiana'
- تاریخ شروع
اطلاعات موضوع
- Nov
- 11
- 266
- مدالها
- 2
من خستهام از نقابهایی که میدوزم…
خستهام از تلاش برای مستحکم نشان دادنِ دیوارهایِ شکسته…
کاش میشد ایستاد… و فریاد نزد…
فقط نفس کشید… همین و بس…
و کسی باشد که بگوید: “عیبی ندارد… همینطور که هستی، زیبا و کافی هستی…”
بدونِ آنکه بخواهد مرا تعمیر کند…
فقط تکه به تکه، مرا در آغوش بگیرد…
و بگذارد لرزشِ تنهاییام… در حضورش، محو شود…
خستهام از تلاش برای مستحکم نشان دادنِ دیوارهایِ شکسته…
کاش میشد ایستاد… و فریاد نزد…
فقط نفس کشید… همین و بس…
و کسی باشد که بگوید: “عیبی ندارد… همینطور که هستی، زیبا و کافی هستی…”
بدونِ آنکه بخواهد مرا تعمیر کند…
فقط تکه به تکه، مرا در آغوش بگیرد…
و بگذارد لرزشِ تنهاییام… در حضورش، محو شود…
- Nov
- 16
- 268
- مدالها
- 2
گاهی دلم برای خودم میسوزه…
برای دلی که تمامش رو داد، ولی هیچوقت دیده نشد.
برای نگاهی که دنبال عشق بود، ولی سهمش فقط سکوت شد.
من فقط خواستم “بمونه”، همونطور که قول داده بود،
اما رفت… مثل اینکه بودنش فقط تا جایی ارزش داشت که دلِ من رو داشته باشه.
حالا من موندم و یه قلبی که هنوز اسمش رو زمزمه میکنه،
بیآنکه امیدی به شنیدن داشته باشه.
عجیب نیست… آدم بعضی وقتا حتی از خودش هم جدا میافته.
برای دلی که تمامش رو داد، ولی هیچوقت دیده نشد.
برای نگاهی که دنبال عشق بود، ولی سهمش فقط سکوت شد.
من فقط خواستم “بمونه”، همونطور که قول داده بود،
اما رفت… مثل اینکه بودنش فقط تا جایی ارزش داشت که دلِ من رو داشته باشه.
حالا من موندم و یه قلبی که هنوز اسمش رو زمزمه میکنه،
بیآنکه امیدی به شنیدن داشته باشه.
عجیب نیست… آدم بعضی وقتا حتی از خودش هم جدا میافته.
- Nov
- 11
- 266
- مدالها
- 2
دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن درآورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان برآورم
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نامهایشان
جلد کهنه شناسنامههایشان
درد میکند
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظههای ساده سرودنم درد میکند
انحنای روح من، شانههای خسته غرور من
تکیهگاه بیپناهی دلم شکسته است
کتف گریههای بیبهانهام
بازوان حس شاعرانهام
زخم خورده است
دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟
جامه نیستند
تا ز تن درآورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان برآورم
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نامهایشان
جلد کهنه شناسنامههایشان
درد میکند
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظههای ساده سرودنم درد میکند
انحنای روح من، شانههای خسته غرور من
تکیهگاه بیپناهی دلم شکسته است
کتف گریههای بیبهانهام
بازوان حس شاعرانهام
زخم خورده است
دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟
- Nov
- 11
- 266
- مدالها
- 2
دلم میخواهد این خاطراتِ لعنتی را از سرم بیرون بریزم… مثل سنگریزههایی که باید از جیبِ پالتو درآورده شوند… اما انگار به رگهایم چسبیدهاند…
هر بار که سعی میکنم به چیزِ دیگری فکر کنم، یک صدایِ کوچک درونم میگوید: “یادت میآید؟”… و تمامِ دنیا دوباره رنگِ همان روز را میگیرد…
من از این وفاداریِ بیدلیل به گذشته خستهام…
خستهام از اینکه در آینهها، چشمهایِ کسی را ببینم که دیگر نیست…
چقدر سخت است که بفهمی یک رابطه، یک فصلِ بسته شده است، اما قلبت هنوز در صفحهیِ آخر گیر کرده و نمیتواند کتاب را ببندد…
من دردِ نبودن را تحمل نمیکنم… من دردِ نتوانستنِ فراموش کردن را تحمل میکنم… و این، غمِ بزرگتری است… چون یعنی من همچنان، زندانیِ آنچه گذشته، باقی خواهم ماند… و این درد، دردِ مرا به تنهاییِ ابدی پیوند میدهد… 💔
هر بار که سعی میکنم به چیزِ دیگری فکر کنم، یک صدایِ کوچک درونم میگوید: “یادت میآید؟”… و تمامِ دنیا دوباره رنگِ همان روز را میگیرد…
من از این وفاداریِ بیدلیل به گذشته خستهام…
خستهام از اینکه در آینهها، چشمهایِ کسی را ببینم که دیگر نیست…
چقدر سخت است که بفهمی یک رابطه، یک فصلِ بسته شده است، اما قلبت هنوز در صفحهیِ آخر گیر کرده و نمیتواند کتاب را ببندد…
من دردِ نبودن را تحمل نمیکنم… من دردِ نتوانستنِ فراموش کردن را تحمل میکنم… و این، غمِ بزرگتری است… چون یعنی من همچنان، زندانیِ آنچه گذشته، باقی خواهم ماند… و این درد، دردِ مرا به تنهاییِ ابدی پیوند میدهد… 💔
