همگانی (سخنی به مخاطب ناشناس)
- نویسنده موضوع ASHOB
- تاریخ شروع
اطلاعات موضوع
- Jul
- 843
- 9,715
- مدالها
- 2
شب است و من،
با سایهام نشستهام…
نه نامهای، نه صدایی،
تنها صدای تیکتاکِ ساعتی که
روی دیوارِ خاموشی مینویسد:
«یادت رفت؟»
پنجره باز است،
اما باد هم دلسرد گذشته…
در این سکوتِ بیپایان،
دلِ من
به دنبال صدایی میگردد
که دیگر برنمیگردد…
با سایهام نشستهام…
نه نامهای، نه صدایی،
تنها صدای تیکتاکِ ساعتی که
روی دیوارِ خاموشی مینویسد:
«یادت رفت؟»
پنجره باز است،
اما باد هم دلسرد گذشته…
در این سکوتِ بیپایان،
دلِ من
به دنبال صدایی میگردد
که دیگر برنمیگردد…
- Jul
- 843
- 9,715
- مدالها
- 2
نشستهام کنارِ خودم،
بیآنکه سخنی بگویم…
جهان از کنارم میگذرد
مثلِ صدایی که
در خواب شنیده میشود و
هیچگاه معنا نمیگیرد.
دیوارها مرا میشناسند،
اما پاسخی ندارند.
ساعت فقط میداند
که زمان میگذرد
بیآنکه من بروم.
گاهی دلم میخواهد
در باد گم شوم،
بینام، بیردِّ پا،
و شب، مرا چون اندوهی آرام
در آغوش بگیرد.
بیآنکه سخنی بگویم…
جهان از کنارم میگذرد
مثلِ صدایی که
در خواب شنیده میشود و
هیچگاه معنا نمیگیرد.
دیوارها مرا میشناسند،
اما پاسخی ندارند.
ساعت فقط میداند
که زمان میگذرد
بیآنکه من بروم.
گاهی دلم میخواهد
در باد گم شوم،
بینام، بیردِّ پا،
و شب، مرا چون اندوهی آرام
در آغوش بگیرد.
- Jul
- 843
- 9,715
- مدالها
- 2
در ازدحامِ این شهرِ پر از فریاد،
من یک سکوتِ محض و بیآغازم.
همراهِ جمعم، اما دورِ دور،
گویا جهان را بر خودم میبازم.
صدها نگاه از کنارم میگذرند،
بیآنکه طرحِ شانهای پیدا شود.
این کوچههای سنگفرشِ آشنا
از حسرتِ دیرینهی من پر شده.
مانندِ قایق، در دلِ دریای شاد،
اما طنابِ لنگرم پوسیده است.
بر دوش من، یک چمدانِ خالی از
هر آنچه جز تصویرِ تو بوده، کشیده است.
اینجا میانِ خندههای مصنوعی،
من زخمهای کهنهام را میشمارم.
تنهاترین واژه در این شعرِ بیقافیه،
من؛ با هزاران درد در افکارم.
من یک سکوتِ محض و بیآغازم.
همراهِ جمعم، اما دورِ دور،
گویا جهان را بر خودم میبازم.
صدها نگاه از کنارم میگذرند،
بیآنکه طرحِ شانهای پیدا شود.
این کوچههای سنگفرشِ آشنا
از حسرتِ دیرینهی من پر شده.
مانندِ قایق، در دلِ دریای شاد،
اما طنابِ لنگرم پوسیده است.
بر دوش من، یک چمدانِ خالی از
هر آنچه جز تصویرِ تو بوده، کشیده است.
اینجا میانِ خندههای مصنوعی،
من زخمهای کهنهام را میشمارم.
تنهاترین واژه در این شعرِ بیقافیه،
من؛ با هزاران درد در افکارم.
- Dec
- 13
- 36
- مدالها
- 2
دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ
ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ
ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ
- Dec
- 13
- 36
- مدالها
- 2
الهی یه سنگ از اسمون بیاد
همین الان بخوره ملاجت
همین الان بخوره ملاجت
- Dec
- 13
- 36
- مدالها
- 2
اگه سنگه نخورد
ایشالا موشکای اسراییل بخورن فرق سرت
ایشالا موشکای اسراییل بخورن فرق سرت
- Dec
- 13
- 36
- مدالها
- 2
اگه موشکام نخوردن
برو بمیر خوش شانس
برو بمیر خوش شانس
- Dec
- 13
- 36
- مدالها
- 2
ایشالا اسمون رو سرت خراب شه
- Dec
- 13
- 36
- مدالها
- 2
نوچ نوچ چی بگم بهت
که همیشه خدا خوابیییی
که همیشه خدا خوابیییی
