در حال بازنویسی [آجلی در دیرینه] اثر «Yalda.Sh کاربر انجمن رمان بوک»

[SHAHDOKHT]

***
کمی دورتر از پنجره‌ی اتاق دیدمش، درست مثل دورانی که پدرم برای ازدواجمان مخالفت می‌کرد و او تماس می‌گرفت و برایم شعر می‌خواند. با تکه سنگ ریزی که به شیشه زد، لبخندی زدم و پنجره را باز کردم و داد زدم:
- الان میام.
به سرعت از اتاق خارج شدم و به سمت درب اصلی دویدم، دیدمت که به درگاه تکیه زده بودی و با همان چشمان پر از شیطنت خود به آمدنم چشم دوخته بودی؛ خواستم به آغوشت پناه آورم که پرستار جلویم را گرفت. رو به پرستاری دیگر گفت:
- مگه بهت نگفته بودم حواست بهش باشه؟ نه یک بار بلکه صدبار بهت هشدار دادم که مراقبش باشی... ‌.
میان حرفش پریدم و گفتم:
- ولم کن، ولم کن شوهرم دنبالم اومده... ‌.
صدایم رفته‌رفته اوج می‌گرفت.

 

[SHAHDOKHT]

- ولم کن، ولم کنین ببینین اومده تا کافه بریم.
پرستار با ترحم به چشمان بارانی‌ام خیره شد و گفت:
- بیا دستش رو بگیر تا ببریمش.
پرستار دوم به سمتم آمد و بازویم را گرفت و گفت:
- مریضیش چیه؟
به چشمان مشکی‌اش که غمی بزرگ را در خود جای داده بودند، خیره بودم که صدای متأسف پرستار را شنیدم که گفت:
- دختره‌ی بخت‌ برگشته توی روز عروسیش شوهرش تصادف می‌کنه و می‌میره، یک ماه بعد از مُردن شوهرش اسکیزوفرنی می‌گیره؛ الان سه ساله که با این روال زندگیش رو می‌گذرونه.
داد زدم.
- شوهر من نمُرده، بفهم چی میگی.
به زور روی تخت مرا انداختند؛ با التماس به پرستار گفتم:
- نزن اون آمپول رو، ببین... من شوهرم کنار اون درخت غمگین روی نیمکت چوبی برفی منتظرمه.
با ترحم نگاهی را نثارم کرد و گفت:
- اون اگه دوستت داشت خودش میومد دنبالت نه این‌که منتظرت باشه... ‌.
با تمام شدن کلامش، آمپول را به بازویم زد. چهره‌ی محزونت را که با چشمانی اشکی به چشمانم خیره شده بودی، هر لحظه برایم تار و تار و تارتر می‌شد. با بغض گفتم:
- بی تو پر از داغ پریشانیم؛
مهر جنون خورده به پیشانیم!
پس تو کجایی که نمی‌بینیم؟
***
*پایان*
آینده‌ای که در گذشته قرار گرفته است... ‌.
مدتی هست که به دلسوزی خود مشغولم، که دلم بند نفس‌هایی هست؛ که نیست... ‌.