هنگامی که شاعر یا نویسنده، صفتی را در فرد یا پدیده‌ای آنچنان برجسته نشان دهد که در عالم واقع امکان دستیابی به آن صفت در آن حد و اندازه وجود نداشته باشد، آرایه اغراق آفریده می‌شود. البته این ادعای غیرممکن باید به گونه‌ای بیان شده باشد که باعث افزایش گیرایی سخن گردد و شعار گونه وغیر واقعی جلوه نکند.
| بخواهد هم از تو پدر کین من | | چو بیند که خاک است بالین من |
(اغراق در ممکن نبودن رهایی از انتقام پدر)
| شود کوه آهن چو دریای آب | | اگر بشنود نام افراسیاب |
(اغراق در ترس از شنیدن نام افراسیاب که کوه آهن را ذوب می‌کند)
| زین آتش نهفته که در سی*ن*ه منست | | خورشید شعله‌ایست که در آسمان گرفت |
(اغراق در اینکه خورشید تنها شعله‌ای کوچک از آتش عشقی است که در قلب حافظ فروزان است)
| با ساربان بگویید احوال آب چشمم | | تا بر شتر نبندد محمل به روز باران |
(سعدی به گونه‌ای در روز وداع یار می‌گرید که سیل راه می‌افتد و راه بر کجاوه می‌بندد)
