مجموعه اشعار آرش شفاعی

[mobina01]

اشعار آرش شفاعی​

 

[mobina01]

گفت دربند توام دیوانه جان ! گفتم نترس ؛
هر که زندانی شده راه فراری داشته ... !

 

[mobina01]

لرزه‌ای در رگم افتاده که خشتی تو چقدر
ارگِ متروکه شدی ؛ خاک‌سرشتی تو چقدر

صبح و شب با قلم هرز و دواتی بی‌رنگ
بر تن خاک روان "هیچ" نوشتی تو چقدر !

باد شد حاصل یک عمر عرق‌ریزانت
بذر پوسیده در این بادیه کِشتی تو چقدر

تو همان پیرزن دوک به دستی اما
نخِ تابیده به این حوصله رِشتی تو چقدر

تو قرار است که دربان جهنم باشی
ذکر خاصان چه کنی ؟ فکر بهشتی تو چقدر !

جامه از سنگ به تن کن که نلرزی هرگز
ارگ من ! خام مشو ؛ این همه خشتی تو چقدر

 

[mobina01]

به این امید که شاید به دیدنم آیی ،
به رغم حرف پزشکان ، مریض مانده دلم

 

[mobina01]

نازنینا! گوش کن؛ شعر حقیر تازه‌ای‌ست
در گلوی این نِیِ تنها، نَفیرِ تازه‌ای‌ست

شعر می‌گویم به امّیدی که می‌دانی خودت
تا به آن مقصد رسم، این هم مسیر تازه‌ای‌ست

هر که می‌بیند مرا احوال‌پُرست می‌شود
نام ما شاید مراعات‌النظیر تازه‌ای‌ست

من به خود می‌گویم "او"، او نیز می‌گوید به خود
این زبان اختصاصی را ضمیر تازه‌ای‌ست

هر که را می‌بینم اینجا کشته‌ی عشقِ کسی‌ست
یک بلای دیگر آمد، مرگ و میر تازه‌ای‌ست

راه دل‌های گره‌گیرِ بدن‌ها بسته‌است
عشق در این دوره اما دستگیر تازه‌ای‌ست..

 

[mobina01]

آن گونه را چگونه خداوند آفرید؟
از خاک نه، گمان کنم از قند آفرید!

آن ناز را که مثل مهی محو در تو هست
در حیرتم خدا به چه ترفند آفرید؟

از گوشه‌گیری منِ عاشق دلش گرفت
در گوشه‌ی لبان تو لبخند آفرید

تا نگْسلد ز هم همه‌جا، وقت دوری‌ات
نزدیک پایتخت، دماوند آفرید

تا شاعران به خال لبت پیشکش کنند
شیراز آفرید، سمرقند آفرید

شیرین من! تو را به هوایی که عاشقان
یک عمر کوه را بتراشند، آفرید

اعجاز عشق بود که بین دو قلب دور
در عرض چند ثانیه، پیوند آفرید

دل می‌ربایی از همه، آزادی البته!
امّا مرا به جای تو دربند آفرید

انگشت‌ها بریده شد و اعتنا نکرد
یک اشتباه، حادثه‌ای چند آفرید.

 

[mobina01]

تقصیر تو شد شعرم اگر مسأله ساز است
زیبایی تو بیشتر از حدّ مجاز است

هرچند که پوشیده غزل گفته ام از تو
گفتند به اصلاحیه ی تازه نیاز است

گفتند و ندیدند کـه آتش نفسم من
حتّی هوس بوسه ی تو روح گداز است

تو آمدی و پلک کسی بسته نمی شد
آن دکمه ی لامذهب تو باز که باز است

مغرورتر از قویی در حوضچه ی پارک
که دور و برش همهمه ی یک گله غاز است

گیسوت بلند است و گره دارد بسیار
جذابیت قصه ات از چند لحاظ است

از زلف تو یک تار به رقص آمده در باد
چابکتر از انگشت زنی چنگ نواز است

عشق تو تصاویر بهارانه ی چالوس
پردلهره مانند زمستان هراز است

چون سمفونی نابغه ای یکسره در اوج
وقتی که نشیب است؛ زمانی که فراز است

ای کاش که هر روز بیایی و بگویم:
می خواهم عاشق بشوم باز؛ اجازه اس

 

[mobina01]

روزگار لامروّت، سخت خوارم کرده‌است
بی‌تو ای گل! همدم یک مشت خارم کرده‌است

خون به چشمانم نشانده، تب به جانم ریخته
تشنه‌تر از باغ‌های پر انارم کرده‌است

من دهاتی‌زاده‌ی پروانه و گل‌پونه‌ام
شهروند شهرِ بوق و قارقارم کرده‌است

گفته بودی عاقبت یک روز می‌بینی مرا
این قرار نصفه‌ نیمه، بی‌قرارم کرده‌است

از صدایت خسته‌تر بودم ولی خوابم نبرد
لای لایی خواندنت شب‌زنده‌دارم کرده‌است...

 

[mobina01]

ابر و باد و مه و خورشید و فلکْ عاشق او
سخت بیهوده به کارند ! که او آنِ من است

 

[mobina01]

كِــي مي شود با من بيايي ســويِ خانه
در دست هايت دستِ من، شانه به شانه

كِي مي شود با هم به سرمستي بخوانيم
يك نيــمه من، يك نيــمه تو، از يك تـــرانه