دلنوشته {آستیس} اثر •کلاویه کاربر انجمن رمان بوک•

[Merikh]

من اما انگار همیشه، نامرئی بودم. مهم نیست که چه کنم، یا چه بگویم؛ من همیشه در مقابل هیولاها، کم می‌آورم. ولی حتی من خموش بی‌آزار هم، روزی در برابر صداهای درون مغزم، تسلیم می‌شوم و فکر می‌کنم آن روز از آنها، فقط تلی از حسادت، باقی می‌ماند... .

 

[Merikh]

در خانه، از این اتاق به آن اتاق، بی‌هدف و سرگردان، راه می‌روم... رنگ‌ها و شکل‌ها، پیش چشمم، قاطی می‌شوند. به این فکر می‌کنم که چطور دیگر هیچ خانواده‌ای ندارم... هوا، به طرز مرگباری، سرد است؛ و دستانم منجمد شده‌اند. به مبل‌ها نگاه می‌کنم، و می‌بینمشان؛ در حالی که قهقه می‌زنند... .

 

[Merikh]

تاریکی اطراف، نور کوچک ستاره‌ها را هم، نابود کرده است. فقط می‌خواهم من را با آرزوهایم، تنها بگذارید... تا لااقل به آخرین قولم، وفا کنم... برایشان سنگ قبری، زیبا تهیه کنم... در گودال‌های زمان، آنها را رها کنم... .

 

[Merikh]

اطرافیانم، من را با چشم‌هایم می‌شناسند. باغچه خانه‌مان، من را با رنگی پریده می‌شناسد. خاطرات، من را در هاله‌ای از گل‌های رز سفید می‌بینند... و این تنها پاییز است که من را با تمام آنچه که نیستم؛ می‌شناسد... .

 

[Merikh]

کاش، زودتر این بختک پیچک‌وار، سایه‌اش را از سَرم، دور کند. از این خواب‌های منحوس و مبهوم، سخت، خسته‌ام... صدای کلاغ‌ها هر سپیده‌دم و مه غلیظی که همه‌جا را برداشته است. نمی‌شود گفت، آن‌سوی ابرها چه می‌گذرد... .

 

[Merikh]

انگار همه‌چیز یک خواب کوتاه عصر پاییزی بود؛ چشم باز کردم و جز تغییر، هیچ‌چیز نبود... ساعت‌ها، حرف‌ها، کابوس‌ها، نگاه‌های پر از حرف... نمی‌دانم ترس‌هایم به واقعیت تبدیل شدند یا واقعیت به ترسی بزرگ، تبدیل شده... .