آموزشی آموزش طنز نویسی

[شیر کاکائو]

 

[شیر کاکائو]

نقیضه‌ها​

بعضی از داستان‌ها و حکایت‌ها نقیضه‌ای بر حکایت‌ها، افسانه‌ها و مثل‌های نام‌آشنا هستند که «مرغابی‌ها و لاک‌پشت»، «تصمیم کبری»، «حسنک کجایی»، «قالب پنیر» و … از این دسته‌اند.

معمولاً در داستان‌های حیوانات، نقش انسان به آن زبان‌بسته‌ها داده می‌شود تا ضمن بیشتر شدن جذابیت روایت، نسبت دادن برخی ویژگی‌ها و انجام بعضی کارها توسط حیوانات وضعیتی را به وجود بیاورد و مخاطب انسانی به خودش نگیرد و ضمن اینکه فکر می‌کند این مسائل که ربطی به وی -که انسان است- ندارد از آن‌ها درس بگیرد.

 

[شیر کاکائو]

هیچ‌ک.س در انجام وظایفش کوتاهی نمی‌کند​

یکی از تکنیک‌هایی که امینی برای ساختن طنزهایش استفاده می‌کند این است که در قصه‌اش همه‌چیز آن‌گونه که باید باشد سرجایش قرار دارد. یعنی کارمند، رئیس، اداره و خلاصه تمام اجزای داستان، دارند عمل به تکلیف می‌‎کنند. کسی رشوه نمی‌گیرد، هیچ‌ک.س در انجام وظایفش کوتاهی نمی‌کند، همه‌چیز با عقل و منطق و عدالت سازگار است و همین ماجرا در مقایسه با واقعیت، فضایی مضحک را به وجود می‌آورد.

 

[شیر کاکائو]

چراکه در واقعیت بیرونی باید اینگونه باشد که امینی می‌گوید و البته عقل هم همین را می‌گوید؛ اما اینگونه نیست. حالا چرا عدۀ انگشت‌شماری آدم‌نما به حرف‌های اسماعیل امینی و عقل گوش نمی‌دهند خدا می‌داند و مسئول شمارش دودها.

 

[شیر کاکائو]

همین‌که شلوارت پاره نیست​

در این مجموعه قوت همه داستا‌‌‌ن‌ها به یک اندازه نیست. برای نمونه نوشتۀ «همین‌که شلوارت پاره نیست» به روایت خاطره‌ای از درز شلوار می‌پردازد که در مقابل مشکلات و رنج‌هایی که انسان امروز با آن روبرو است قرار می‌گیرد. این نوشته می‌توانست کوتاه‌تر و درعین‌حال با تغییرات اندکی بهتر شود. تغییر عنوان نوشته به این خاطر که کلاً ماجرا را از همان ابتدا لو می‌دهد مناسب به نظر می‌رسد و درعین‌حال با تغییرات کوچکی می‌توان به جذابیت روایت داستان افزود.

 

[شیر کاکائو]

یا در داستان «گوسالۀ معمولی» تعلیق در داستان می‌تواند تا کلمات پایانی نیز ادامه داشته باشد و تأثیر بیشتری روی مخاطب بگذارد که البته این نکات چیزی از ارزش این داستان‌ها کم نمی‌کنند

 

[شیر کاکائو]

«جیک‌جیک مستون» و «روباه و خروس»​

«جیک‌جیک مستون» و «روباه و خروس» را می‌توان از بهترین داستان‌های این مجموعه برشمرد. من از خواندن این دو داستان و دقیق شدن در آن‌ها هیجان‌زده شدم.

 

[شیر کاکائو]

«…

– البته این نظر لطف شماست؛ اما باید عرض کنم که ما جوان‌ها به شیوۀ نسل جدید می‌خوانیم که شاید مورد پسند نسل گذشته نباشد. به‌هرحال اوضاع زمانه فرق کرده… .

مطابق معمول سگ‌های دهکده متوجه شدند و دسته‌جمعی به تعقیب روباه پرداختند. صدای پارس سگ‌ها و هیاهوی خروس درست شبیه ترانه‌هایی بود که به قول خروس به شیوۀ نسل جدید اجرا می‌شوند.

خروس با خودش فکر کرد: «اگر این روباه دهان باز کند، من خلاص می‌شوم.» می‌خواست به روباه بگوید که به سگ‌ها بگو که من این خروس را از دهکدۀ شما نگرفته‌ام، اما بعد یادش آمد که دنیا در اثر گسترش ارتباطات شده است یک «دهکده جهانی» و دهکده‌ی دیگری وجود ندارد. خروس به اطراف نگاهی انداخت، به کوهستان رسیده بودند و صدای پارس سگ‌ها هم قطع شده بود. …»

 

[شیر کاکائو]

– از داستان «روباه و خروس»

آخر داستان «روباه و خروس» اتفاقاتی می‌افتد که فکرش را نمی‌توانید بکنید. برای همین آخر آن را ننوشتم که مزه‌اش از بین نرود.

 

[شیر کاکائو]

کتابی که خودش کارگاه است​

در میان انبوه کتاب‌هایی که این روزها منتشر می‌شوند و نمی‌شوند، تعداد کتاب‌هایی که واقعاً به یک دردی بخورد کم است. «لبخند غیرمجاز» از همان دسته کتاب‌های به‌دردبخور است.