آموزشی آموزش نوشتن رمان با ژانر سوررئالیسم

[MUNSTER]

چطوری یک رمان با ژانر سوررئالیسم بنویسیم؟

 

[MUNSTER]

طرح داستانی: بیخیال “طرح” به معنای سنتی‌اش!​

در رمان سوررئال، “طرح داستانی” (Plot) به معنای سنتی‌اش که شامل مقدمه، اوج، و فرود خطی باشد، کمتر به چشم می‌خورد. به جای آن، بیشتر با دنباله‌ای از وقایع غیرمنطقی، رویاگونه، و بعضاً نامرتبط سروکار داریم که حس و حال خاصی را منتقل می‌کنند

 

[MUNSTER]

• هدف: به جای اینکه بپرسید “بعدش چی میشه؟”، خواننده را وادار کنید بپرسد “این یعنی چی؟” یا “چه حسی بهم میده؟”
• روش: می‌توانید از تکنیک “جریان سیال ذهن” استفاده کنید، جایی که افکار، خاطرات و ادراکات شخصیت بدون نظم منطقی به هم می‌پیوندند. یا حتی می‌توانید فصل‌ها را به صورت کلاژهایی از صحنه‌های غیرمرتبط اما با یک تم یا حس مشترک کنار هم قرار دهید.

• طرح داستانی: بیخیال “طرح” به معنای سنتی‌اش!​

  در رمان سوررئال، “طرح داستانی” (Plot) به معنای سنتی‌اش که شامل مقدمه، اوج، و فرود خطی باشد، کمتر به چشم می‌خورد. به جای آن، بیشتر با دنباله‌ای از وقایع غیرمنطقی، رویاگونه، و بعضاً نامرتبط سروکار داریم که حس و حال خاصی را منتقل می‌کنند

 

[MUNSTER]

شخصیت‌پردازی: غریبه‌های آشنا!​

شخصیت‌ها در رمان سوررئال می‌توانند از سه حالت خارج نباشند:

• انسان‌های کاملاً عادی در موقعیت‌های غیرعادی: مثل یک کارمند ساده که ناگهان متوجه می‌شود خانه‌اش در هوا معلق شده است. (این مدل برای خواننده ملموس‌تر است).
• انسان‌هایی با ویژگی‌های غیرعادی: مثلاً کسی که می‌تواند زمان را برعکس کند، یا هر بار که حرف می‌زند، صدایش به شکل صدای یک حیوان درمی‌آید.
• موجودات کاملاً سوررئال: مثلاً یک ابر سخنگو، یا یک درخت که خاطرات مردم را جمع‌آوری می‌کند

 

[MUNSTER]

• موجودات کاملاً سوررئال: مثلاً یک ابر سخنگو، یا یک درخت که خاطرات مردم را جمع‌آوری می‌کند.
• نکته: مهم نیست شخصیت چقدر عجیب است، باید حس درونی او، ترس‌ها، آرزوها یا دغدغه‌های ناخودآگاهش را تا حدی برای خواننده ملموس کنید. خواننده باید بتواند با “حس” شخصیت ارتباط برقرار کند، حتی اگر منطق اعمال او را درک نکند.

 

[MUNSTER]

3. فضاسازی: جایی که دیوارها حرف می‌زنند و ساعت‌ها آب می‌شوند!​

فضاسازی در سوررئالیسم یکی از قدرتمندترین ابزارهاست. محیط می‌تواند منعکس‌کننده وضعیت روانی شخصیت باشد، یا خودش یک شخصیت مستقل با قوانین خاص خودش باشد.

• تغییر و تحول مداوم: اتاق‌ها کوچک می‌شوند، خیابان‌ها ناگهان به جنگل تبدیل می‌شوند، یا آسمان به رنگ بنفش درمی‌آید.
• اشیاء متناقض: مثلاً یک میز ناهارخوری در وسط اقیانوس، یا یک ماهی که در یک قفس پرنده زندگی می‌کند.
• ادغام فضاها: مرز بین خانه و محل کار، یا بین خیابان و اتاق خواب محو می‌شود.
• استفاده از حواس پنج‌گانه به شکلی غیرمعمول: شنیدن رنگ‌ها، دیدن بوها، یا چشیدن صداها.

 

[MUNSTER]

4. دیالوگ: مکالمات از جنس رویا!​

دیالوگ‌ها در رمان سوررئال ممکن است:

• مبهم و کنایه‌آمیز باشند: به جای پاسخ مستقیم، شخصیت‌ها با جملاتی رمزآلود یا استعاری صحبت کنند.
• قطع شوند یا ناقص بمانند: مکالمات بدون نتیجه‌گیری مشخص به پایان برسند یا به موضوع دیگری پرش کنند.
• غیرمنطقی و بی‌ربط باشند: شخصیت‌ها به هم پاسخ‌هایی دهند که ظاهراً ربطی به سوالات قبلی ندارد، اما در سطح ناخودآگاه شاید معنایی داشته باشد.
• تکراری باشند: جملات یا عباراتی خاص به صورت وسواس‌گونه تکرار شوند.

 

[MUNSTER]

5. نمادگرایی: هر چیز می‌تواند نماد باشد!​

در سوررئالیسم، تقریباً هر شیء، رنگ، یا اتفاقی می‌تواند نمادی از چیزی عمیق‌تر باشد. نیازی نیست شما نمادها را برای خواننده توضیح دهید؛ بگذارید خواننده خودش آن‌ها را کشف و تفسیر کند.

• نمادهای متداول در سوررئالیسم: ساعت‌های آب‌شده (زمان)، چشم (بینایی و ناخودآگاه)، آینه (خودشناسی)، پرنده (آزادی)، در و پنجره (گذر و تحول).

 

[MUNSTER]

6. پایان‌بندی: نه یک نتیجه‌گیری، که یک احساس!​

پایان یک رمان سوررئال معمولاً باز و بدون نتیجه‌گیری مشخص است. هدف این نیست که به همه سوالات پاسخ داده شود، بلکه این است که خواننده را با حسی از ابهام، حیرت، یا حتی ناراحتی رها کند.

• روش‌ها: شخصیت ناپدید می‌شود، دنیا به حالت عادی برمی‌گردد اما با حسی از تغییر، یا خواننده متوجه می‌شود که همه چیز یک رویا بوده (اما نه به شکل کلیشه‌ای

 

[MUNSTER]

یادتان باشد، سوررئالیسم بازیگوشی با ذهن و واقعیت است. نترسید که از منطق فراتر بروید و هر چیزی که به نظرتان عجیب و غریب می‌آید را بنویسید. هرچه بیشتر بنویسید و بخوانید (آثار سوررئال مثل کارهای کافکا، بورخس، مارکز، یا حتی نقاشی‌های سالوادور دالی)، ذهنتان بیشتر با این منطق عجیب خو می‌گیرد