آموزشی آنتون چخوف و شیوه خلق شخصیت در نمایشنامه

[-pariya-]

وقتی اچوملوف متوجه می شود سگ، خریوکین را گاز گرفته است، ادعا می کند که «به مردم یاد خواهم داد بگذارند سگشان در اطراف بگردد!» اچوملوف در خط بعدی از افسر می خواهد صاحب سگ را پیدا کند و بعد صدایی از میان جمعیت فریاد می زند: «فکر می کنم برای جنرال ژیگالوف باشد». سپس اچوملوف از افسر می خواهد به او کمک کند تا کتش را دربیاورد. بدون توضیح روایی درباره ی تغییر برخورد اچوملوف، دیالوگ بعدی ناگهان تبدیل به سرزنش خریوکین می شود:

احتمالاً انگشتت را با میخی خراشیدی و بعد آن را به سرت زدی تا برایش خسارت بگیری. شما مردم را می شناسم! یک مشت شیطانید!.

 

[-pariya-]

خود دیالوگ به تنهایی کافی است تا خواننده را از تغییر طرز برخورد و رفتار اچوملوف آگاه کند و برای انجام این کار، روایتی لازم نیست. چخوف تنها از طریق نوشتن داستان هایش بر اساس تجربیات خود است که صدای منحصر به فردش را در آن ها بروز می دهد.

 

[-pariya-]

اتفاقاتی که در زندگی شخصیت های چخوف رقم می خورند، بر اساس زندگی خود نویسنده هستند. این حرف به این معنی نیست که چخوف شاهد اتفاقی مثل اتفاقات داستان «آفتاب پرست بوده است؛ بلکه تنها به این معنی است که تجربیات شخصی زندگی چخوف، خلاقیتی را در او ایجاد کرد تا با استفاده از آن، این آثار را خلق کند و شاید بتوان آن تجربیات را در شخصیت هایش به وضوح دید. در کتاب «بانو با سگ ملوس»، شخصیت اصلی که گوروف نام دارد، به دنبال عشقی آرمانی است.

 

[-pariya-]

ویرجینیا اسمیت که منتقد آثار چخوف است، اعتقاد دارد آنا سرگیونا، زنی که گوروف ملاقات می کند و عاشقش می شود، «می تواند به عنوان سمبل عشقی آرمانی در نظر گرفته شود که چخوف مجسم می کرده ولی به آن نرسیده است.» و شواهد محکم تری از این مورد هم وجود دارد، مثل این که به خواننده گفته می شود گوروف «هنوز به چهل سالگی نرسیده است»: چخوف در زمان نوشتن داستان «بانو با سگ ملوس» 39 سال سن داشت. تجربیات «زندگی واقعی» که در شخصیت های چخوف به تصویر کشیده می شوند آن ها را برای خواننده بیشتر ملموس می سازند؛ در پرداخت آن ها اغراق نشده است؛ پس عادی و ملموس باقی می مانند.

 

[-pariya-]

روش نویسندگی چخوف شبیه بازیگریِ خوب است. وقتی بازیگری روی صحنه ی نمایش است و می خواهد بیش از فقط یک منظره در نظر گرفته شود - به عنوان رسانه ای که احساسات بینندگان را بر می انگیزد – باید واقعاً حسی را داشته باشد که قرار است شخصیتش آن را حس کند. پیتر بروک در کتابش، «فضای خالی»، نوشت: «اگر نمایشنامه نویس مبتدی اغلب به نظر سست و بدون عمق به نظر می رسد، شاید به این خاطر باشد که محدوده ی همدردی انسانی اش هنوز وسعت پیدا نکرده است...»

 

[-pariya-]

این یعنی چطور یک نویسنده می تواند درباره ی چیزی بنویسد که خودش هنوز آن را تجربه نکرده است؟ چخوف می تواند با داستان هایش احساسات و هیجانات ما را برانگیزد چون صادقانه می نویسد. درست همان طور که دلمان برای بازیگری که واقعاً روی صحنه غمگین است، می سوزد، برای شخصیتی از آثار چخوف هم که در متن واقعاً غمگین است، ناراحت می شویم.

 

[-pariya-]

کتاب «بانو با سگ ملوس» داستانی درباره ی یک رابطه ی عاشقانه است. داستان چندان بلندی نیست و ماجرای آن در دوازده صفحه یا بیشتر رخ می دهد. داستان این کتاب درست مانند روابط عاشقانه، جذاب و دلنشین به نظر می رسد. هیچ پایان نتیجه بخش، دسیسه یا ماجرایی در کار نیست. داستان به شکل مرموزی با این جمله تمام می شود:

پایان همچنان دور بود، خیلی دور و... پیچیده ترین و دشوارترین بخش، تازه داشت شروع می شد.

 

[-pariya-]

چیزی که نویسنده ی بزرگ روس، آنتون چخوف - که امروزه بیشتر به خاطر آثار نمایشی اش مثل کتاب «دایی وانیا» و کتاب «باغ آلبالو» شناخته می شود – به شکلی بی نقص در این کتاب بیان می کند، آن لحظه ی کوتاه و روشنی است که پیش چشمان فرد، همه چیز با معشوق جدید رنگ و بویی تازه می یابد. این داستان درباره ی رابطه ای عاشقانه است اما در کنار روایت ماجرای این رابطه، دگرگونی دیمیتری دیمیترچ گوروف را از مردی که «تجربه ی تلخ» به او می آموزد

 

[-pariya-]

هر صمیمیتی...تبدیل به تکلیف بزرگی می شود
به کسی توصیف می کند که عاشق آنا سرگیونا است،

همان طور که باید باشد، برای اولین بار در زندگی اش.