فایل شده [آوازه‌خوان سپیده] اثر «سپید خون؛ کاربر انجمن رمان بوک»

[سپیدخون؛]

{نام اشعار: آوازه‌خوان سپیده}
شاعر : سپید خون؛
قالب : دوبیتی
ژانر : تراژدی
تگ: برگزیده
ویراستار: @mobina01
کپیست: @نازی.م
مقدمه:
- هنوز گم شده‌ام، در میان این پوچی بی‌پایان
ماه به غمم می‌گریست، بغض می‌کرد باران!
دیشب عطر آغوشم، رنگ اندوه داشت.
زِ روان‌ زخم این دروغ و این شعر و این نسیان!

 

[DELARAM]

با سلام.
شاعر عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن
آثارتان خود؛ خواهشمندیم قبل از اشعار خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
[قوانین ساب اشعار در حال تایپ]

پس از ارسال پانزده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

پس از گذشت پانزده پست می‌توانید درخواست تعیین سطح برای اشعارتان بدهید:
‌[درخواست تگ مجموعه اشعار رمان بوک]

در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید و یا سوالی دارید در تاپیک اعلام کنید:
[پرسش و پاسخ تالار شعر ]

اگر اشعارتان به پایان رسید در این تاپیک اعلام کنید:
[اعلام پایان اشعار کاربران]

شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک بسته می‌شود.

●با آرزوی موفقیت شما
[ مدیریت تالار شعر]​

 

[سپیدخون؛]

***
مرا بنگر، من آوار این رویای دل‌خسته‌ام
مرا بشنو، من آوازه‌خوان زخم‌های بسته‌ام
به گوش آن سیه سایه که بر من افکنده‌اند
نجوا می‌کنم: «من مدت‌هاست که شکسته‌ام!»

 

[سپیدخون؛]

***
قاصدک‌ها مرده‌اند، یاس‌ها پژمرده‌اند
واژگانی که به خون آغشته‌اند؛
روح‌های مجروح، لاجرم بی‌حرف و آه
قلب‌ها ناآرام، جمله‌ها بی‌رحم‌اند!

 

[سپیدخون؛]

***
ندای مرگ، شبح‌وار، پیچیده در ناقوس
اندوه و درد، تاریکی رخنه کرده در فانوس
در این پوچی، روحم بی‌جان و کالبدم بی‌خانه
سردرگمم در این وارونه جهانِ معکوس

 

[سپیدخون؛]

***
نه فروغی ز من است، نه ندایی دارم
در سکوت می‌گریم، طلب جاه و رهایی دارم
بی‌امان می‌گردد، طوفان، در دل من
او نیز می‌داند، من ز خویش غربت جاری دارم

 

[سپیدخون؛]

***
در مرگ آخرین سحر، تابوت من شکسته بود
در پشت پرده‌ی دلم، عطر گریه نهفته بود
من گیج و سردرگم‌ترین، روحم مچاله شده بود
در رگ پیچک هم هنوز، خاکسترش گداخته بود

 

[سپیدخون؛]

***
موبه‌مو این مِه، تار و پودم را کند پاره
غرق در پوچی و تنهایی، بدین سان شرمسارانه
اندک اندک، اشک شد دریا، رشک برد ساحل
بی‌توقف غم مرا بلعید و روحم، مانده بی‌چاره

 

[سپیدخون؛]

***
هنوز گم شده‌ام، در میان این پوچی بی‌پایان
ماه به غمم می‌گریست، بغض می‌کرد باران
دیشب عطر آغوشم، رنگ اندوه داشت
زِ روان‌زخم این دروغ و این شعر و این نسیان

 

[سپیدخون؛]

***
در آغوش می‌گیرم آغوش خورشید را
قدمگاه من می‌کند، جانِ امید را
خوبان فکنده‌اند، نوری بدین پرتگاه
شکسته‌اند قبر سیاه منِ نومید را