دلنوشته {اتاق تاریک} اثر •Mariam کاربر انجمن رمان بوک•

[Mariam]

یهو به خودت میای میبینی ماجرایی که قبلاً گلوت رو فشار می‌داده الان فقط یه تصویر محو ازش داری بدون جزییات، ولی امان از قلبی که شکسته باشه، اونوقت دیگه زمان هم نمیتونه تیکه های شکستش رو ترمیم کنه فقط می‌تونه دردش رو کمتر کنه..

 

[Mariam]

اینقدر غرق یکی نشید که وقتی به خودتون اومدید،جنازتون برگرده به زندگی واقعی....

 

[Mariam]

تو آرزو میکنی کاش بشود با چیزی غیر از
گریه و‌اشک و بغض و ناله خودت را خالی کنی..
فریاد میزنی اما کافی نیست‌.
چیزی فراتر از اینها برای بیرون ریختن دردت لازم است..
و بدبختی اینجاست که تو نمیدانی دقیقا باید به کدام سمت بروی..
می دانی رفیق؟
تو اگر همه ی اینها را تجربه کرده باشی
تو اگر روزی تمام شده باشی..
دیگر از هیچ چیز نمیترسی
از هیچ چیزی نمیترسی..
حتی از مرگ!!
از دست دادن آدمها که چیزی نیست..

 

[Mariam]

به اون روزی که
بلند میشی و میبینی هیچی توی سرت دیگه نیست و عجیب آرومی
میگن: "آرامش بعد از طوفان"!
به زبون خودمون میشه سِر شدگی!
همه برات میمیرن..
اینکه میگم همه،
یعنی چیزایی که باهاشون حالت خوبه حتی!
این '"همه"'میشه:
اهنگ های مورد علاقه ات!
عکس های خودت که فکر میکردی خیلی خوب افتادی!
رانندگی توی خیابون های بدون ته...
کتابهایی که با شعرهاشون عاشقی کردی!
یا غذا و دلخوشی های کوچیکت!
یعنی همه چیز!

 

[Mariam]

میدونی
میشه این چیزا رو تحمل کنی..
ولی
نمیتونی اون آدم هایی که برات مُردنو
قبول کنی،نبودنشونو...
میسوزندت
خنده هاش،
حرف هاش،
خوشی هاش،
دور بودنش و کنار تو نبودنش!
مردن آدم ها،
همیشه از رفتنشون نیست!
یه وقتایی
از فراموش کردنشون و نادیده گرفتنشونه!

 

[Mariam]

وقتی میگیم همه برام مُردن...
یعنی:فقط یه نفر!
همون یه نفر
یه تنه همه چیزو زیر و رو کرده
و با خودش برده و یه جوری ریشه دَونده توی قلبت که با هیچ طوفانی نمیره ردش از قلبت...

 

[Mariam]

تنهایی اونقدر قویت میکنه که،حالت فقط با
خودت خوب شه و نیاز به سایه ی کسی نداشته باشی!
شایدبپرسی مگه میشه بی عشق سر کرد؟
اما
وقتی یه دوره ای حتی کوتاه
با عشق سر کردی
بقیه اش فقط با یه جمله سَر میشه:
"هر چه بادا باد..."

 

[Mariam]

یه سری حرفام هست نه گفته میشه و نه شنیده میشه...
نه میشه نوشتشون و نه میشه خوندشون...
همینا میشن بغض و ته نشین میشن توی گلوی آدم و بالاخره یه شب راه نفسشو میبندن و صبح که شد همه توی گوش هم پچ پچ میکنن:
" فلانی که چیزیش نبود...
چی شد مُرد راستی؟! "

 

[Mariam]

معتاد بود. به صدا... به آغوش... و به کلمات... معتاد بود به کسی که عاشقانه ترین کلمات رو تو قلبش می ساخت. طاقت خماری نداشت. برای همین صبح تا شب و شب تا صبح صداش رو تزریق می کرد. رویا می ساخت. وقتی نبود درد می کشید و صبوری می کرد.
گفته بودم نذار بفهمه معتادش شدی. نذار بفهمه نباشه خواب و خوراک تو از بین می‌ره.گفته بود باشه
گفته بودم معتاد شدن یعنی ضعیف شدن ... یعنی ترحم دیدن ... یعنی فراموش شدن ... گفته بود باشه ولی معتاد بود ... به خاطرات ... به خاطرات ... به خاطرات...

 

[Mariam]

دلم برای کودکی ام تنگ شده....
برای روز هایی که باور ساده ای داشتم،
همه ی آدم ها رو دوست داشتم....
مرگ مادر «کوزت» را باور می کردم و از زن «تناردیه» کینه ی سختی به دل می گرفتم و بغض راه گلویم را می بست.
مادرم که به بیرون می رفت می ترسیدم که مانند مادر «هاچ» گم نشود!!!
تمام حسرتم از دنیا نوشتن با خودکار بود،
دلم برای لحظه های دریایی و شیرینم تنگ شده....
دلم برای کوچه ها تنگ شده..../
دلم برای کودکی ام تنگ شده...
من هنوز بچگی را پشت سر نگذاشته بودم که بزرگ شدم:/
و حالا این بزرگی را با بازی سرنوشت، تکراری ادامه میدهم..
نه وقت برای غصه خوردن درباره گذشتمو دارم نه حوصله برای ترس از آیندم ،
هر چی شده حتما باید میشده !
هر چی هم قراره بشه ، حتما باید پیش بیاد و تجربش کنم ..
ترجیح میدم فقط زندگی کنم ...
فقط زندگی !
همین .