دیالوگ نویسی [اختتام بی تشویش] اثر «سونیا کاربر انجمن رمان بوک»

[ریپِر]

بسم‌النور
اثر: اختتام بی‌تشویش
به قلم: سونیا
ژانر: عاشقانه

زندگی نمایشی است که هیچ تمرینی برای آن وجود ندارد.
پس آواز بخوان، اشک بریز، بخند و با تمام وجود زندگی کن!
قبل از آنکه نمایش تو بدون هیچ تشویقی به پایان برسد...​

 

[ریپِر]

جانان: ماهان! کجایی؟ چرا انقدر غمگینی؟

ماهان: جانان، حس می‌کنم زندگی یه نمایش بی‌پایانه. ما بازیگراییم، ولی هیچ‌ک.س نمی‌گه چطور باید این نقش رو بازی کنیم.

جانان: چی می‌گی؟ زندگی همینه که هست، باید باهاش کنار بیاییم.

ماهان: اما وقتی شب می‌شه، فقط اشک می‌ریزیم. چرا هیچ‌ک.س نمی‌گه چطور باید خوشحال باشیم؟

 

[ریپِر]

جانان: خوب، اگر زندگی نمایشیه، پس چرا نباید با تمام وجود زندگی کنیم؟ آواز بخون، بخند!

ماهان: می‌دونی، جانان؟ گاهی حس می‌کنم همه‌چیز یه ترفند بزرگه. داریم تظاهر می‌کنیم که خوشحالیم، در حالی که درونمون خالیه.

جانان: ولی تو نمی‌تونی اینطور فکر کنی! باید به هم امید بدیم. زندگی کوتاهه، هر لحظه‌اش ارزشمنده.

ماهان: ولی قبل از اینکه نمایش ما به پایان برسه، هیچ‌ک.س تشویق نمی‌کنه. هیچ‌ک.س نمی‌فهمه ما چقدر تلاش کردیم.

 

[ریپِر]

جانان: ماهان، هر روز یه نمایش جدیده. تو باید نقش خودت رو خوب بازی کنی. حتی اگر کسی تشویق نکنه، خودت باید برقصی!

ماهان: جانان، من دیگه خسته‌ام. همه‌چیز بی‌فایده به نظر میاد. این نمایش هیچ‌وقت تموم نمی‌شه.

جانان: تو باید به خودت ایمان داشته باشی. شاید روزی کسی بیاد و تشویقت کنه. تا اون روز، تو باید ستاره‌ی صحنه‌ی خودت باشی.

 

[ریپِر]

ماهان: ولی جانان، گاهی احساس می‌کنم هیچ‌ک.س نمی‌فهمه من چه حسی دارم. این درد رو فقط خودم می‌فهمم.

جانان: ماهان شاید درست می‌گی، ولی باید این احساس رو به زبان بیاری. شاید با آواز خوندن یا نوشتن. این بهترین راهه که از درونت خالی بشی.

ماهان: شاید باید دوباره بنویسم. شاید با کلمات بتونم این احساسات رو بیرون بیارم.

 

[ریپِر]

جانان: آره! بیا از اینجا شروع کنیم. هر چیزی که توی دلت هست رو بنویس. من اینجا هستم، کنارت.

ماهان: زندگی یک نمایش بی‌پایان و بی‌تمرینه. اما شاید، با نوشتن، بتونم صدای خودم رو پیدا کنم.

جانان: بله! و فراموش نکن، هر نمایش، حتی اگر بی‌تشویق تموم بشه، ارزش داره. تو داستان خودت رو بساز!

 

[ریپِر]

ماهان: جانان، فکر می‌کنی اگر صدای من به گوش کسی برسه، آیا اون هم مثل من احساس تنهایی می‌کنه؟

جانان: حتماً! همه ما در یک نقطه از زندگی‌مون احساس تنهایی می‌کنیم. اما تو باید این احساس رو به دیگران نشون بدی.

ماهان: شاید نوشتن منجر به فهم مشترک بشه. شاید کسی بخونه و احساس کنه تنها نیست.

 

[ریپِر]

جانان: درست می‌گی! این همون قدرت کلمات و هنرته. تو می‌تونی دیگران رو به هم وصل کنی.

ماهان: من باید بیشتر بنویسم. هر روز یک صفحه. هر روز یک داستان.

جانان: و هر روز یک قدم به جلو. تو می‌تونی داستانت رو بسازی، حتی اگر پایانش مشخص نباشه.

 

[ریپِر]

ماهان: این داستان من درباره‌ی جستجوی امید و عشق خواهد بود. می‌خوام به دیگران بگم که زندگی چقدر زیباست، حتی اگر دردناک باشه.

جانان: بله! و تو می‌تونی بهشون بگی که هیچ‌ک.س تنها نیست. همه ما در این نمایش بازی می‌کنیم.

 

[ریپِر]

ماهان: من می‌خوام صدای خودم رو به دنیا برسونم. می‌خوام بگم که زندگی فقط یک نمایش نیست، بلکه یک سفره!

جانان: ماهان، این خیلی زیباست! تو باید این احساسات رو با تمام وجودت به تصویر بکشی.